Γιατί τον κόφτει τόσο πολύ τον εθνικό εφοπλιστή το πλήρωμα της Κουμουνδούρου; Γιατί δίνει γραμμή στα μέσα του να μειώνουν συστηματικά κάποιους -κάποιον κυρίως- στα μάτια του δημοκρατικού κόσμου διά της συκοφαντήσεως; Και να εκθέτουν τελευταία άλλους στα μάτια του αριστερού κόσμου διά της εξυμνήσεως; Να εμφανίζουν εμφύλιους, επιθέσεις, άμυνες, πειθαρχικά, καυγάδες, και μπουγάδες;
Για να φτάσουμε στο άλμα από το “Βήμα” της περασμένης Κυριακής: Να μας διδάσκει ο εφοπλιστής ποιος είναι άγιος και ποιος ληστής -στην Αριστερά, Θου Κύριε! Να αξιολογεί τους αριστερούς καπεταναίους και τις αριστερές ρότες. Λες και είναι πολιτικός λιμενάρχης. Και η Αριστερά καράβι με ύποπτο φορτίο.
Θέλει, θέλουν καλύτερα, μαζί με τον υφιστάμενό του πρωθυπουργό και το τσούρμο των πειρατών που επί ΣΥΡΙΖΑ... λίμαξε, να εμφανίσουν την Κουμουνδούρου σαν σκορποχώρι, ή και σαν τοπίο πολέμου, είναι η προφανής απάντηση.
Να δημιουργήσουν υγειονομική ζώνη ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πιο μετριοπαθή στρώματα του δημοκρατικού χώρου. Να ξηλώσουν την επιρροή του Τσίπρα, που φτάνει πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Να δημιουργήσουν ρήγματα, μοιράζοντας αλλού επαίνους κι αλλού λάσπη, ως επιτροπή απονομής SYRIZA-ISO.
Ο κόσμος να πνίγεται, να καίγεται, να ασφυκτικά στη σκιά της πανδημίας, να αγωνιά στην ομίχλη της κρίσης, να θυμώνει με τα ελικικού κι αυτοί να τσαλαβουτούν στα... παρασκήνια του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει όμως κάτι νέο τελευταία. Δεν αρκούνται στο «λέγε - λέγε, κάτι μένει». Ο μιντιάρχης θέλει να μας υποδείξει και τη... σωστή γραμμή. Ζήλεψε, φαίνεται, τη δόξα του μακαρίτη ιδιοκτήτη του ΔΟΛ. Που έλυνε κι έδενε στη δημοκρατική παράταξη.
Γιατί όχι κι αυτός;
Θέλει και ρώτημα;
Πρώτον επειδή ο ΔΟΜ είναι κακορίζικη καρικατούρα του ΔΟΛ.
Δεύτερον επειδή ο ίδιος δεν είναι πνευματικά, ηθικά και πολιτικά Λαμπράκης.
Και τρίτον επειδή το Συγκρότημα, κάποτε αντιδεξιά ναυαρχίδα, τώρα είναι η τράτα μας η κουρελού η χιλιομπαλωμένη της πιο σκληρής Δεξιάς. Και αν είχαν το κουράγιο οι επιτελείς του να του λένε την αλήθεια, αντί να τον λιβανίζουν με άρθρα για τον μικρό Αλέξη και το αστέρι που θα μας φέξει, θα τον προειδοποιούσαν: Άστο. Μ’ αυτούς δεν σε παίρνει!
Το διαπράττει, όμως. Και κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το τοξικό νέφος που έχει τα Μέσα να απλώνει στην κοινωνία. Ακόμα και στις παρυφές της Κουμουνδούρου.
Κάθε μέρα, με λέξεις και αποκρύψεις, με χυδαιότητες και αναλύσεις, με ρεπορτάζ της συμφοράς και τίτλους της αποφοράς, με τούβλα πολιτικά και παρασκήνια κοιλιακά, την κουτσουκέλα τους θα την κάνουν. Με στόχους τόσο προφανείς ώστε δεν χρειάζονται συζήτηση.
Αλλά δώστε βάση: Οι συκοφαντικές επιθέσεις στον αγαπημένο τους στόχο -τον Τσίπρα, φυσικά-, οι ζαρζαβατικές επιθέσεις σε στελέχη και οι χημικές επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι, από μια άποψη, προϋπολογισμένη τοξικότητα.
Οι αβαρίες έχουν προβλεφθεί, καταχωριστεί και, σε πολλές περιπτώσεις, αντιμετωπιστεί.
Το νέο του νέου είναι ότι ο ελέφαντας στο δωμάτιο απειλεί όχι μόνο τα συνήθη ξερά, αλλά και τα χλωρά. Εκείνους που το σύστημα επιδεικτικά και δημόσια δήθεν «συμπαθεί», για να τους κρεμάσει ως αναλώσιμους στο τσιγκέλι του ανθρωποφάγου στερεότυπου, που τόσο κόστισε στην Αριστερά τα δίσεκτα χρόνια: Όταν ο εχθρός σε υμνεί...
Κι αν αυτό περάσει στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν περάσουν, με ΔΟΜικούς ύμνους ή ΔΟΜικές κατάρες, διαβαθμίσεις κομματικής εμπιστοσύνης. Αν δεν διακρίνουν ψυλλιασμένοι. οι από ’δώ άπαντες, το τσιγκέλι του Βαγγέλη. Τότε... ζαβαρακατρανέμια. Και ίλεως - ίλεως.
Για λάμπα - λάμπα, δύσκολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου