Την πρώτη έρευνα για τους νεοναζί στην Ελλάδα, την έκανα το 1991, στο περιοδικό ΕΝΑ αν θυμάμαι καλά. Ήταν και η πρώτη επαφή μου με τον Μιχαλολιάκο, στα γραφεία της οδού Κεφαλληνίας, όπου μου άνοιξε την πόρτα ένας τύπος ο οποίος χτύπησε το πόδι στο πάτωμα και χαιρέτισε χιτλερικά. Συγκλονιστική και ανατριχιαστική εμπειρία για έναν δημοσιογράφο 25 χρόνων.
Τα επόμενα χρόνια η Χρυσή Αυγή έπαψε να είναι ένας κίνδυνος για το μέλλον και έγινε το φονικό παρόν απέναντι στο οποίο πολλοί όχι μόνο έκλειναν τα μάτια αλλά έβρισκαν και γοητευτικά στοιχεία μαγκιάς και ντοπροσύνης. Θυμάστε τα ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος με τη γιαγιά που την περνούσαν οι χρυσαυγίτες στο δρόμο γιατί φοβόταν την εγκληματικότητα των αλλοδαπών; Τα τατουάζ και τις ερωτικές περιπέτειες του Κασιδιάρη;
Θυμάστε τον Σταύρο Θεοδωράκη να ακκίζεται με τον Μιχαλολιάκο κρατώντας λατρευτικά την κούπα με τα σήματα της Χρυσής Αυγής στο χέρι; Μήπως ξεχάσατε τον Γιάννη Μπέζο να βλέπει στο χαστούκι που έδωσε ο Κασιδιάρης στην Κανέλη το χαστούκι στο σύστημα; Για να αναπτυχθεί και να πείσει ο ναζισμός χρειάζονται πάντα αυτοί που τον απενοχοποιούν, που φτιασιδώνουν την αποτρόπαιη μορφή του, που κρύβουν τα εγκληματικά στοιχεία για να κάνουν το κομμάτι τους.
Πριν παρελάσει ο ναζισμός με σβάστικες, κυκλοφορεί ανάμεσά μας με τις σημαίες μιας ψευδούς αναγκαιότητας που έρχεται για να τιμωρήσει το κακό.
Η Χρυσή Αυγή πορεύτηκε στο δρόμο που άνοιξαν κόμματα του δημοκρατικού τόξου που πόνταραν στην ξενοφοβία, τον ρατσισμό και το μίσος. Θυμάστε τον Σαμαρά που έλεγε πως πρέπει να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους ξένους, αντιγράφοντας το σύνθημα του Χίτλερ που έλεγε πως πρέπει να απελευθερωθούν οι πόλεις από τους Εβραίους; Τον Μπαλτάκο να ομολογεί τα σχέδια του Σαμαρά για το πώς ήθελε να χρησιμοποιήσει τη Χρυσή Αυγή;
Στο καθαρό έδαφος της Δημοκρατίας δεν φυτρώνει ο φασισμός. Χρειάζεται κάτι να έχει σαπίσει και να βρομάει για να τον κοπρίσει.
Οι Χρυσαυγίτες δεν θα τολμούσαν να σφάξουν ανθρώπους, αν οι άνθρωποι της δημοκρατίας δεν γυάλιζαν το μαχαίρι του ναζισμού με όλες τις εφευρέσεις της μικροαστικής αγανάκτησής τους.
Η απαίτηση να οδηγηθούν οι ναζί στη φυλακή, ούτε παρέμβαση στη Δικαιοσύνη είναι, ούτε μόδα. Είναι απαίτηση δίκαιης τιμωρίας. Στο παρελθόν οι ναζί συνεργάτες των Γερμανών δεν πλήρωσαν. Μεταπήδησαν στο άρμα της εξουσίας και κυβέρνησαν τη χώρα στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου. Είναι αυτοί που μπόλιασαν την κοινωνία με μίσος και βάφτισαν τους διωγμούς και τις δολοφονίες ως επιβολή Δημοκρατίας.
Ναι, οι ναζί πρέπει να οδηγηθούν στη φυλακή, είναι και ιστορικό χρέος. Μόνο που δεν πρέπει να υπάρχει αυταπάτη πως τελειώσαμε με αυτούς. Υπάρχουν μέσα στον κοινωνικό αυτοματισμό που έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία και μας κάνει να μισούμε ό,τι μας είναι ξένο, πολλές φορές μόνο και μόνο για να αποκτάμε εμείς σπουδαιότητα. Καιροφυλακτεί μέσα στο φόβο για το διαφορετικό που το μετασχηματίζουν εύκολα σε μίσος και αιτία. Αναπτύσσεται στις αγκαλιές των υποτακτικών δημοσιογράφων και των κυνικών πολιτικών. Να πάνε οι ναζί στη φυλακή αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να κατέβουν και οι λάγνοι υποστηρικτές τους από τα υπουργεία και τις κυβερνήσεις, από τις θέσεις ευθύνης όπου κλωσάνε το αυγό του φιδιού κάνοντας τις κότες.
Οι ναζί στη φυλακή. Η Δημοκρατία σε επιφυλακή. Με απαίτηση.
YΓ: Το τεύχος αυτό του HOT DOC βγήκε την εποχή που οι εφημερίδες ανακάλυπταν τα κατορθώματα και τη γοητεία της Χρυσής Αυγής. Χρόνια πριν, είχε προηγηθεί το Κουτί της Πανδώρας με τα άγνωστα εγκλήματα των νεοναζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου