«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για το μονάκριβο γιο σου. Ν’ αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδερφούλα μου (εννοώντας την αρραβωνιαστικιά του Χαρά αδερφή της Μαρίας Λιουδάκη) κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη».
Το όνομά του Ναπολέοντα Σουκατζίδη ήταν μεταξύ των διακοσίων που θα εκτελούνταν στην Αθήνα σε αντίποινα για την επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του διοικητή της 41ης Μεραρχίας Οχυρών υποστράτηγου Κρεχ στους Μολάους.
Ο διοικητής του στρατοπέδου Κάρλ Φίσερ του είπε να παραμείνει στη θέση του ως διερμηνέας του και να πάει στο απόσπασμα στη θέση του άλλος κρατούμενος. Εκείνος δεν το δέχτηκε και εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Ο Παντελής Βούλγαρης στο «Τελευταίο σημείωμα» δείχνει τους μελλοθάνατους να περνούν την προηγούμενη νύχτα σε διονυσιακή έκσταση, χορεύοντας και τραγουδώντας, έχοντας ξυριστεί και φορέσει τα καλά τους ρούχα, σαν να πηγαίνουν σε γιορτή. Ακόμη και εκείνοι που τους λύγισε η αγωνία του θανάτου και έτρεμαν από το φόβο και την απελπισία ζήτησαν να εκτελεστούν χωρίς κλειστά τα μάτια.
Ο πατέρας του Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση, Ηλίας, κατέθεσε στο δικαστήριο προς ενίσχυση του αιτήματος του γιου του, πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής, για ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση. Ο μάρτυρας υποστήριξε ότι αν εκτίσει την ποινή ο γιός του, τότε ο ίδιος «είναι τελειωμένος»: «Από τον Μάιο του 2017 έχω πρόβλημα όρασης και η γυναίκα μου παίρνει σύνταξη για 60% αναπηρία».
Έφυγε κρατώντας μπαστούνι και υποβασταζόμενος από τον γιο του που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο δικαστήριο για να ζητήσει επιείκεια, να μη φυλακιστεί, επικαλούμενος τη φροντίδα των γονιών του...
Δεν ήταν έκπληξη. Οι Χρυσαυγίτες χρησιμοποίησαν όλα τα παρακάλια που μπορούσαν: Επιστράτευσαν από αρραβωνιαστικές μέχρι γειτόνισσες που διαβεβαίωναν για τη φιλανθρωπία τους, από ανίψια μέχρι μαρτυρίες για τα φιλοζωικά τους αισθήματα.
Δεν είχαν κανένα δισταγμό να εξευτελιστούν, να γίνουν έντρομα παληκαράκια ικανά για κάθε ταπείνωση προκειμένου να γλιτώσουν το κελί.
Οταν έσπαγαν τους πάγκους μεταναστών μικροπωλητών ή τους τραμπούκιζαν σε λιμάνια και πλατείες, όταν κυνηγούσαν κομμουνιστές και εκφόβιζαν αντιφασίστες, ήταν ρωμαλέοι και αποφασισμένοι. Ειδικά μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αισθάνονταν παντοδύναμοι μέσα στην ασυλία που απολάμβαναν από τις αρχές. Ακόμη και στο κοινοβούλιο έκαναν ό,τι τσαμπουκάδες ήθελαν ξέροντας πόσο αστείο θα ακουστεί το κάλεσμα της φρουράς.
Τώρα όμως που ήρθε η ώρα της κρίσης, κι ας άργησε πολύ, δείχνουν το πραγματικό πρόσωπό τους: Θρασύδειλοι, αναξιοπρεπείς, γελοίοι. Οπως είναι πάντα οι φασίστες. Κάνουν το μίσος τους ιδεολογία, τα ανεπεξέργαστα συμπλέγματά τους άποψη, τα ελλείμματά τους κίνητρο, την καταστροφικότητά τους σκοπό και «παίζουν» με την άγνοια, τον ανορθολογισμό και τα κατώτερα ένστικτα των χαμένων του παιχνιδιού.
Όσοι τους ψήφισαν για να τιμωρήσουν το σύστημα θα έχουν ήδη ξεχάσει τι έκαναν πίσω από το παραβάν, τι σκέφτηκαν πριν και ποιοι ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου