Η επίθεση του Στέφανου Κασιμάτη εναντίον του Γιώργου Κατρούγκαλου, θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη αν δεν ήταν ο αντικατοπτρισμός του ήθους του συντάκτη.
Ο αρθρογράφος της Καθημερινής σχολίασε μεταξύ καφρίλας και δήθεν εξυπνάδας:
«Ω, οι μπούκλες! Πού πήγαν οι ασημένιοι βόστρυχοι; Αυτοί που κάποτε (μόλις πριν από έναν χρόνο) σκίαζαν το πλατύ μέτωπο του Κατρούγκαλου! Νομίζω, μπουλντόζα πρέπει να οδηγούσε ο πανδαμάτωρ όταν πέρασε ίσως ήταν και λίγο μεθυσμένος. Ας καταγραφεί, παρακαλώ, η θλιβερή απώλεια ως ακόμη ένα από τα εγκλήματα της Δεξιάς…».
To άθλιο αυτό σχόλιο έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από φασιστικού τύπου επιχειρήματα με τα οποία τροφοδοτεί καθημερινά από τη στήλη του η συγκεκριμένη δεξαμενή σκέψης.
Το Σεπτέμβριο του 2012, λίγους μήνες μετά την είσοδο της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το κοφτερό μυαλό του Στέφανου Κασιμάτη χάρισε στους αναγνώστες της εφημερίδας την αλησμόνητη ανάλυση, «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία».
Από την αρχή του κειμένου έδειξε ότι δεν πρόκειται για ακόμα ένα από τα κακόγουστα και κρύα αστεία του, αλλά όντως για τον πυρήνα της πολιτικής σκέψης του. Πλάι - πλάι με τη γραμμή Μπάμπη Παπαδημητρίου για τη «σοβαρή Χρυσή Αυγή» ανέλυε τα επιχειρήματά του, αναφέροντας:
«Όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στη Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως.
Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή.
Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα.»
Ανάμεσα στα δεκάδες παραδείγματα τα οποία αποδεικνύουν ότι το σημερινό του σχόλιο δεν αποτελεί απλά εξαίρεση, αλλά καθημερινή αγαπημένη του συνήθεια, μπορεί να βρει κανείς, διαβάζοντας για το πώς σχολίαζε την ονοματοδοσία των τούνελ της Ε.Ο. Κορίνθου – Πατρών: «…καλά ο Στεφανόπουλος, καλά και ο Παπανδρέου, αλλά ο Τεμπονέρας τι προσέφερε στη χώρα, εκτός από τον θάνατό του υπερασπιζόμενος μια μαθητική κατάληψη στην Πάτρα;», έγραφε, επισημαίνοντας: «…προσέφερε, διότι δολοφονήθηκε σε μια μαθητική -όχι φοιτητική- κατάληψη και οι καταλήψεις αυτές ήταν το ‘’σχολείο’’, η πραγματική alma mater, του πρωθυπουργού. Οι καταληψίες μας κυβερνούν. Και ποιος ξέρει; Αν ζούσε ο μακαρίτης, μπορεί σήμερα να ήταν βουλευτής, ίσως ακόμη και υπουργός, του ΣΥΡΙΖΑ».
Λίγες μέρες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2017 η Βουλή αποφάσισε να διοργανώσει έκθεση προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη, στο σπίτι του, στην Αμαλιάδα, με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την εκτέλεσή του, στις 30 Μαρτίου του 1952.
Σε σχόλιό του στις 12 Φεβρουαρίου 2017 ο Στέφανος Κασιμάτης διερωτήθηκε αν ο Νίκος Μπελογιάννης αξίζει την τιμή:
«Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον, από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή...), η εκδήλωση δε θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη.
Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης.
Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει.
Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του; Μου φαίνεται ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τι εννοεί ο Πρωτάνθρωπος των Σφακίων όταν λέει «προσπαθούμε ακόμη να πάρουμε την πραγματική εξουσία», έγραφε χαρακτηριστικά.
Φυσικά, στον κατάλογο με τα κορυφαία λιβελογραφήματα του Στέφανου Κασιμάτη δε θα μπορούσε μη συγκαταλέγεται η χυδαία επίθεσή του εναντίον της Τασίας Χριστοδουλοπούλου.
«Δεν έχω λόγια. Γιαγιά έγινε διαβάζω η Τασία Χριστοδουλοπούλου και φυσικά ο τοκετός έγινε σε ιδιωτικό μαιευτήριο, διότι ως γνωστόν, αριστεροί είμαστε και όχι, κορόιδα. Συγχαρητήρια, να τους ζήσει, να το χαίρονται, κτλ.
Όμως η χαρμόσυνη είδηση υπονοεί κάτι που κάνει το αίμα (το δικό μου) να παγώνει: για να γίνει γιαγιά η Τασία, σημαίνει ότι είναι και μητέρα! Ομολογώ ότι δεν το είχα ποτέ φανταστεί...», έγραψε στην εφημερίδα Καθημερινή.
Στη συνέχεια κατόπιν των αλυσιδωτών αντιδράσεων που προκάλεσε, αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη, με τον αλαζονικό τρόπο που τον χαρακτηρίζει, βέβαια.
«Δε χρειάζονται μακρόσυρτες εισαγωγές. Οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για το χτεσινό σχόλιο σχετικά με την Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Η επιτυχία ενός αστείου (διότι αυτή ήταν η πρόθεση) εξαρτάται πάντα από την ισορροπία του γέλιου και της ενόχλησης που προκαλεί. Όταν η ενόχληση επικρατεί, τότε το αστείο έχει αποτύχει και ζητά συγγνώμη. Αυτό συνέβη και αυτό έκανα.», έγραψε.
Όπως φαίνεται η χυδαιότητα και ο φασισμός της σκέψης του Στέφανου Κασιμάτη στην πραγματικότητα είναι μια φαντασία γιατί κατά τον ίδιο πρόκειται σταθερά για χιούμορ που δεν πέρασε στο απαίδευτο κοινό.
Μια πρακτική όχι τόσο ξένη, φυσικά. Κατά καιρούς, είναι πάγια η τακτική του κατηγορούμενου να προσπαθεί να αποποιηθεί το πολιτικό υπόβαθρο, με χιούμορ και τρέλα.
Ο Στέφανος Κασιμάτης έχει χιούμορ που δεν πιάνουμε και η Χρυσή Αυγή δεν είναι νεοναζιστική οργάνωση.
Όπως και ο νορβηγός Άντερς Μπρέιβικ που το καλοκαίρι του 2011 δολοφόνησε 77 άτομα.
Η υπερασπιστική του γραμμή φυσικά και δεν ήταν ότι ήταν φασίστας, αλλά ότι δεν ήταν ψυχικά υγιής.
Όχι, δεν είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας όπως έγραψε ο σπουδαίος Τσαρλς Μπουκόφσκι, αλλά ιστορίες καθημερινής καφρίλας του Στέφανου Κασιμάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου