Κάτι με την πανδημία που χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τα πάντα.
Μια χαρά τα κατάφερε.
Έτσι και τόσο ώστε, όπως όλα δείχνουν, έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Όμως η πραγματικότητα είναι, έτσι κι αλλιώς, πεισματάρα.
Η πραγματικότητα είναι εδώ.
Και όπου να 'ναι θα την βρει μπροστά του...
Θα βρεθεί, όπου να 'ναι, αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και μάλλον θα ξαφνιαστεί. Μπορεί και να τρομάξει. Το βέβαιο είναι πως δεν θα του αρέσει καθόλου. Μιας και θα διαπιστώσει πως τον χωρίζουν αιώνες από τον «ειδυλλιακό» πρώτο χρόνο της κυβερνητικής του θητείας.
Τότε που μπορούσε με άνεση να φορτώνει τα πάντα στην πανδημία.
Είτε επειδή εκείνη πράγματι επιβάρυνε την ήδη πολύ κακή δημόσια εικόνα είτε επειδή ο πολίτης δεν σκεφτόταν και δεν λογάριαζε το παραμικρό πέρα από την υγεία του. Με την ευεργετική αβάντα των καναλιών, βεβαίως, όλ’ αυτά. Των μπουκωμένων από κείνον ΜΜΕ, που νυχθημερόν τον λιβάνιζαν και εξακολουθούν να τον λιβανίζουν, ως σωτήρα...
Το πιθανότερο, και το λογικότερο εδώ που τα λέμε, είναι ότι από το φθινόπωρο θ’ αρχίσει να γίνεται φανερή η πολύ δύσκολη πραγματικότητα.
Οι πολίτες θα την αισθανθούν εφιαλτικά στην τσέπη τους, στη ζωή τους. Καθώς αναμένεται να επιβεβαιωθεί το χειρότερο σενάριο για την ύφεση, το χειρότερο σενάριο και για την ανεργία. Με τα ευλόγως συνεπαγόμενα δημοσιονομικού χαρακτήρα σκληρά μέτρα. Τα μέλλοντα να επιβληθούν στο πλαίσιο του εξωτερικού δανεισμού.
Πολύ περισσότερο δεδομένου ότι, κατά βάση, συμπίπτουν με τις θεμελιώδεις αντιλήψεις της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Προπάντων τα μέτρα τα αφορώντα στην εργασία και στα «δίκαιά» της, καθώς και στο ασφαλιστικό και στο συνταξιοδοτικό.
Και είναι το χειρότερο σενάριο αυτό που, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, θα μας προκύψει, ακριβώς επειδή ετούτη η κυβέρνηση απέφυγε να λάβει τα «εμπροσθοβαρή» εκείνα μέτρα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προληπτικά και αποτρεπτικά. Είχαν προταθεί, βλέπετε, από τον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση του προγράμματος «Μένουμε Όρθιοι». Οπότε, φτου κακά...
Εχθρός λαός...
Τότε λοιπόν, το φθινόπωρο, θα γίνουν φανερά τα πάντα. Το απελπιστικά μικρό καλάθι της τουριστικής κίνησης. Πολύ μικρότερο κι από τις, ούτως ή άλλως, ισχνές προσδοκίες. Τα επίχειρα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής στην εξέλιξη της πανδημίας.
Με το κυβερνητικό «σήμα» χαλάρωσης των μέτρων προστασίας και με το όλως ανεύθυνο άνοιγμα των συνόρων σε χώρες βαρύτατα πάσχουσες. Και, βεβαίως, με τα χιλιάδες λουκέτα στα μαγαζιά, με τους νεόφτωχους της... πρώην περιούσιας «μεσαίας τάξης», με την απόγνωση στα μάτια και στα μυαλά δεκάδων χιλιάδων οδηγηθέντων στην ανεργία ή στη μιζέρια της εκ περιτροπής εργασίας και του πετσοκομμένου μισθού. Τότε είναι που δεν αποκλείεται να ξαναζήσουμε εικόνες του 2012-2015, με τα απορρίμματα των λαϊκών αγορών ή τον σκουπιδοτενεκέ ως μόνη καταφυγή για κατηγορίες του πληθυσμού...
Ενώ, παράλληλα, θα καλπάζει εξελισσόμενο το νεοφιλελεύθερο «όραμα», για καθολική ιδιωτική ασφάλιση και για γενικό ξεπούλημα των πάντων σε τιμή ευκαιρίας. Επενδεδυμένα τα ως άνω με επιστημονικοφανείς εισηγήσεις τής υπό τον Πισσαρίδη «επιτροπής σοφών», των επιλεγμένων ωστόσο από τον ίδιον τον σημερινό πρωθυπουργό, ακριβώς γι' αυτές τους τις ιδέες.
Και προκειμένου να ενισχυθούν αλλά και να στηριχθούν αποτελεσματικά οι περί ων ο λόγος νεοδεξιές ιδεοληψίες, θα οργιάζει από τη μια ο τύπου Χρυσοχοΐδη κρατικός αυταρχισμός κι από την άλλη η ακραία τοξικότητα του δημόσιου βίου, με το διάτρητο πόρισμα της σκανδαλώδους στη λειτουργία και στα συμπεράσματά της Προανακριτικής, με τη σκανδαλολογία και τη «δολοφονία χαρακτήρων» σε πρώτο πλάνο.
Όλ’ αυτά που εξασφαλίζουν (ή εικάζεται ότι εξασφαλίζουν...) την παθητικότητα των πολιτών απέναντι τα δεινά τους, ως συνέπεια του «κατασκευασμένου» φόβου.
Όλ’ αυτά που εξασφαλίζουν (ή εικάζεται ότι εξασφαλίζουν...) την παθητικότητα των πολιτών απέναντι τα δεινά τους, ως συνέπεια του «κατασκευασμένου» φόβου.
Με την επίκληση ή, σωστότερα, την ανάκληση της θεωρίας του «εσωτερικού εχθρού», μιας και η Δεξιά την χρησιμοποίησε για δεκαετίες ως κεντρικό ιδεολογικό της όχημα.
«Εχθρό λαό» τον είπαν παλιότερα.
«Εχθρό λαό» τον είπαν παλιότερα.
Και ακριβολογούσαν.
Νά λοιπόν που ήρθε και πάλι η ώρα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου