Μερικά συμπεράσματα από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του Μητσοτάκη:
Δεν παίζει πια με εξωγήινους, προτιμά να το παίζει γήινος. Να αναστενάζει, να ταυτίζεται, να παραδέχεται λάθη, να επιπλέει σε μια λίμνη κατανόησης και αισθημάτων. Απαλλαγμένος από ’κείνη την αύρα Χατζηαβάτη με γραβάτα που συνόδευε κάθε του χειρονομία.
Έθαψε κάτω από τον κεραυνοβόλα ερωτευμένο με τον εαυτό του ηγέτη, που του προέκυψε από τους πολέμους των συνόρων και της πανδημίας, τις ανεπάρκειες του ευεργέτη των κωμικών του Διαδικτύου. Και το θέμα δεν είναι αν είναι όντως αυτό που φαντάζεται. Αλλά ότι δείχνει να το πιστεύει.
Εγκατέλειψε το ύφος της εθνικόφρονος γραμμής και αγκάλιασε το ύφος ιεροδιδασκάλου ποντικομαμής. Πολλή αγάπη και ολίγον από βίτσα. Πολλή κατανόηση και ολίγον από επίπληξη. Πολύς Τσιόδρας και ολίγον από Χαρδαλιά.
Πέτυχε αυτό που πετυχαίνει ο καλός ηθοποιός. Διανύει με προσεκτικά διαλεγμένες λέξεις την απόσταση από τον απλό άνθρωπο και αγκαλιάζει τον λαό χωρίς καμιά ένδειξη απέχθειας. Κάποια αέρια έπαρσης που του ξεφεύγουν («Συμπολίτες Μου, Σας Εμπιστεύτηκα») μπορεί να ενοχλούν τις ευαίσθητες μύτες, αλλά είναι αμφίβολο αν φτάνουν στο, τρομαγμένο από τον ιό, μεγάλο και ανυποψίαστο ακροατήριο.
Πώς συντελέστηκε αυτό;
Από παιδί του μπαμπά του να μας προκύψει μπαμπάς χιλιάδων παιδιών και ενηλίκων; Με τον ίδιο τρόπο που συντελείται από την απαρχή του κόσμου με όλους τους μονάρχες, δημοκρατικούς ή μη. Με την κατασκευή του κατάλληλου καθρέφτη από δημοσκόπους, ΜΜΕ, κόλακες, αυλικούς, ωφελημένους κουμπάρους και κολλητούς.
Ενός πανάκριβου καθρέφτη -για μεγάλη επένδυση μιλάμε- στον οποίο ο καθρεφτιζόμενος βλέπει μαζί με μας τον εαυτό του όπως ήθελε πάντα και δεν μπορούσε να είναι. Ο πιο ωραίος, ο πιο έξυπνος, ο πιο γενναίος, ο πιο νικητής μαχών και εχθρών. Μωυσής!
Έτσι ο καλός κόσμος βρήκε, έφτιαξε τέλος πάντων, Αυτόν που του έλειπε. Και η Ελλάδα, όλοι εμείς, βρήκαμε τον μπελά μας. Διότι, αν ο Μητσοτάκης συνεχίσει να καμαρώνει πάνω απ’ αυτόν τον καθρέφτη ή, για να το πούμε πιο ωμά, πάνω σ’ αυτό το καλάμι, δεν θα έχουμε να κάνουμε με έναν προβληματικό από πολιτική, ιδεολογική -ή και ηθική ακόμη- άποψη πρωθυπουργό.
Αλλά με έναν επικίνδυνο πρωθυπουργό. Κυριαρχημένο από την αυταπάτη ότι ελέγχει τα πάντα και ενθαρρυμένο από το γεγονός ότι εκείνοι που τον ελέγχουν είναι κλεισμένοι στα υπόγεια της δημοσιότητας.
Και τι να κάνουν αυτοί που βλέπουν την άσχημη πραγματικότητα πίσω από το ωραίο είδωλο;
Μα αυτό που γινόταν πάντα σε εποχές μαύρες, θολές ή μισοφωτισμένες. Πετραδάκια, κοτρόνες, κουτουλιές στον καθρέφτη. Όταν θα σπάσει, διότι θα σπάσει γρήγορα, το φως της αλήθειας θα είναι όχι μόνο δυσάρεστο για τον ίδιο και τους καθρεφτοποιούς, αλλά και ιλαρόν για μας..
Θανάσης Καρτερός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου