Πνίξτε τα γέλια και τα κλάματα. Πνίξτε τις φωνές και τις σιωπές…
«Συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί: αυτή είναι η ουσία των όσων έχουμε να πούμε»
Ακόμα και να κλείσεις τα αυτιά σου μπροστά σε αυτή την αθλιότητα, σε αυτή την φασιστική τοξικότητα που αναπαράγεται με τρομακτικούς, πλέον, ρυθμούς τον τελευταίο καιρό, δεν μπορείς να αποφύγεις τις κραυγές των… ορκ:
«Πνίξτε τους. Πνίξτε τα παιδιά, τις γυναίκες, τους άντρες. Πνίξτε τις ετοιμόγεννες γυναίκες μαζί με τα μπάσταρδά τους, δεν τις γαμήσαμε εμείς εξάλλου. Πνίξτε τους «άλλους», τους μαύρους, τους σκούρους, τους κόκκινους, τους ομοφυλόφιλους, τις λεσβίες, τους αλλόθρησκους. Πνίξτε τους αναρχικούς, τους άθεους, τους απάτριδες, τα σκατοκομμούνια. Πνίξτε τα γέλια και τα κλάματα. Πνίξτε τις φωνές και τις σιωπές…»
Θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς τη φάση εμπέδωσης του φασισμού στην κοινωνία. Τη φάση όπου οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Κράτους έχουν διαμορφώσει το πλαίσιο εκείνο μέσα στο οποίο αναπαράγεται, με τέτοιο κυνισμό και με τόση ευκολία, όλη η φασιστική ρητορική. «Ορδές», «εισβολείς» και ένα σωρό ακόμα από λέξεις και φράσεις που κατασκευάζουν μια φασιστική «πραγματικότητα». Μια τοξική κατασκευή, όμως, που εννοιολογεί μια νέα εικόνα για την «πραγματικότητα». Την εικόνα της αθλιότητας, την εικόνα του μίσους. Και τούτη η εικόνα, ιστορικά γνωστή αλλά και ταυτόχρονα λησμονημένη, αποτελεί ακριβώς το κρίσιμο σημείο πριν το μηδέν.
Οι λέξεις μοιάζουν να χάνουν το νόημά τους μπροστά στις εικόνες της αθλιότητας; Λάθος… Οι λέξεις μάλλον ταυτίζουν το νόημά τους με την απόλυτη απανθρωπιά, με το μίσος για τον «άλλο». Η εξόντωση του «άλλου», μοιάζει πλέον να είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης του «εγώ». Η εικόνα του θανάτου του «άλλου», σταματά να είναι φρίκη και ξαναγίνεται επιθυμία.
Τα λόγια του Πρίμο Λέβι μοιάζουν προφητικά και ταυτόχρονα τρομακτικά: «Συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί: αυτή είναι η ουσία των όσων έχουμε να πούμε».
Διαβάζοντας:
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος του Πρίμο Λέβι (μτρφ. Χαρά Σαρλικιώτη, Πόλις, 1997)
Εσείς που ήσυχοι ζείτε
Στο ζεστό σας σπίτι
Και το βράδυ γυρνώντας θα βρείτε
Φαγητό και πρόσωπα φίλων
Σκεφτείτε εάν αυτό είναι ο άντρας
Αυτός
Που δουλεύει στη λάσπη
Που δεν ησυχάζει ποτέ
Που παλεύει για λίγο ψωμί
Που πεθαίνει για ένα ναι ή ένα όχι.
Σκεφτείτε εάν αυτό είναι γυναίκα
Αυτή
Που έχασε
Τ’ όνομά της, τα μαλλιά της
Τη δύναμη να θυμάται
Κρύο το στήθος άδεια τα μάτια
Σαν βάτραχος το χειμώνα.
Σκεφτείτε ότι έχει συμβεί
Τις λέξεις αυτές ορίζω
Γράψτε τις στην καρδιά σας
Στο σπίτι, στο δρόμο
Πριν κοιμηθείτε όταν ξυπνάτε
Επαναλάβετέ τις στα παιδιά σας.
Ή
Το σπίτι σας ερημώσει
Η αρρώστια σας καταβάλει
Οι γιοί σας να σας απαρνηθούν.
Πηγή: Πάνος Ραμαντάνης – 3pointmagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου