Ο πρωθυπουργός και ο γιατρός.
Ο τουρίστας πρωθυπουργός με τα αλλεπάλληλα ταξίδια αναψυχής, σε συνεχή φωτογραφική ενημέρωσή μας, τη μια με τους κοιλιακούς στη θάλασσα, την άλλη με το σκι, ή με το ράφτινγκ κ.ά., πάντα με τον σούπερ εξοπλισμό, εννοείται, να θαυμάζουμε οι ιθαγενείς, κι ας καίγεται το σύμπαν τριγύρω, πλάι μας, στην ίδια μέσα τη χώρα: δεν είναι λίγο να ’χεις πρωθυπουργό που ξέρει να χαίρεται τη ζωή του, μες στην ευμάρεια –κι ας μην είναι σαν τα χρυσάφια των Πατούληδων.
Προφανώς και υπάρχει κόσμος που θαμπώνεται απ’ τα χρυσάφια των Πατούληδων (απροπό: ρώτησαν τελευταία τον σύζυγο για το ντύσιμο και τις φωτογραφίσεις της συζύγου, κι εκείνος δήλωσε πως τη σύζυγο δεν την απασχολούν «οι επιφάνειες», και το κάνει σκόπιμα, γιατί θέλει να βλέπουν πίσω από τις «επιφάνειες», τον εσωτερικό της κόσμο!).
Και υπάρχει κόσμος που θαμπώνεται με τον σπορτίβο γκόμενο και προπαντός τον bon vivant πρωθυπουργό του.
Που ούτε θα του πέρασε ποτέ από τον νου, του ίδιου αλλά και των ΜΜΕ που υπερπροβάλλουν αυτήν τη ζωή του, πως θα υπάρχουν κι άλλοι που, μες στην ανέχειά τους, σκανδαλίζονται και προσβάλλονται και πληγώνονται με την επίδειξη της ευζωίας του.
⌦ Και σκέφτομαι κάθε φορά έναν γιατρό που ήταν στον Ευαγγελισμό, κορυφή στην ειδικότητά του, σε σύντομες καλοκαιρινές διακοπές, όπου συνέπεσε με μια κοινή μας φίλη.
Κάτω απ’ τις ομπρέλες τους στην παραλία, η φίλη σκέφτεται να κάτσει ή να μην κάτσει στον ήλιο:
«Σιγά ντε» την ενθαρρύνει ο γιατρός, «κάτσε λίγο, δεν τρέχει τίποτα». «Κι εσύ γιατί δεν ξεμυτάς απ’ την ομπρέλα σου;» ρώτησε εύλογα η φίλη. «Ε, δεν θέλω να με δουν μαυρισμένο οι ασθενείς μου» ψέλλισε σχεδόν!
Να μην τον δουν μαυρισμένο, καλοζωισμένο δηλαδή, έπειτα από διακοπές που δεν μπορούν να κάνουν εκείνοι, κατά κανόνα βαριά περιστατικά δύσκολης αρρώστιας!
Ανατριχιάζω και που το γράφω, και λυπάμαι που η σεμνότητά του δεν μ’ αφήνει να γράψω τ’ όνομά του.
Σεμνότητα, ε; Που όσα λεξικά και ν’ ανοίξουμε, δεν θα την καταλάβουμε οι πολλοί, και όχι μόνο οι Πατούληδες και ο πρωθυπουργός μας.
⌦ Πολίτες ή τουρίστες. Και είναι κι άλλου είδους τουρισμός, δεν ξέρω αν και χειρότερος.
Sine qua non υποχρέωση του πολίτη είναι να κατοικεί (επιτρέψτε μου το μεταβατικό) την πόλη του, να μην περιφέρεται σαν τουρίστας, σταματώντας τυχαία στις βιτρίνες να χαζέψει.
Αναφέρομαι στην παλιά πρόταση να επεκταθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο στις αίθουσες του Πολυτεχνείου, το οποίο θα μεταφερθεί αλλού, ώστε να καθαρίσουν, ή κυρίως για να καθαρίσουν τα Εξάρχεια, όπως άλλαξαν οι προτεραιότητες τα τελευταία χρόνια.
Μια πρόταση δηλαδή κυρίως ή καταρχήν πολεοδομική, που έγινε σχεδόν αμιγώς πολιτική, με σαφές ιδεολογικό πρόσημο.
Το θέμα είχε συζητηθεί π.χ. το 2008, έπειτα από πρόταση του τότε υπουργείου Παιδείας, την οποία απέσυρε, καθώς το κληροδότημα της Ελένης Τοσίτσα ορίζει ρητά πως η δωρεά αφορά αποκλειστικά εκπαιδευτικούς σκοπούς του Πολυτεχνείου (και σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 109, απαγορεύεται η αλλαγή χρήσης στα κληροδοτήματα).
⌦ Παρ’ όλα αυτά, το θέμα επανέρχεται συχνά. Και το εξυγιαντικό έργο το εξαγγέλλει ανίδεος ο υποψήφιος τότε δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης. Και το ανακοινώνει έπειτα, εξίσου ανίδεος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις του, σαν «πρώτο έργο». Τουλάχιστον η υπουργός Πολιτισμού, πάλι στις προγραμματικές δηλώσεις, μάλλον τα μασάει και σύντομα τα μαζεύει πίσω. Οπως τα μάζεψε οριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο άνθρωπος-μάσκα κ. Πέτσας.
Είδηση όμως δεν πήρε από όλα αυτά ο κριτικός τέχνης και καθηγητής Μάνος Στεφανίδης, που επιλόγισε το 2019 με πύρινο άρθρο του («Ο καθημερινός πολίτης και η χαμένη του αξιοπρέπεια», Huffpost 16.12.19), μιλώντας για τη «λοβοτομημένη κοινωνία [που] δέχεται παθητικά και αδιαμαρτύρητα, δεκαετίες τώρα, αυτό τον βιασμό της καθημερινότητάς της στις θεσμικές, πλέον, καταστροφές κάθε 17 Νοεμβρίου και κάθε 6 Δεκεμβρίου», για την «επαγγελματική αριστερά [με] τα ιδεοληπτικά της προσχήματα», την «ανικανότητα και την έλλειψη όρχεων ως προς την ανάληψη ευθυνών» και τη μεθοδική διαμόρφωση του παρακράτους «που έχει ανάγκη κάθε επίσημο κράτος για να υπάρχει».
Διά ταύτα;
Να μεταφερθεί το Πολυτεχνείο στην Πολυτεχνειούπολη… κτλ., αφού «ο νέος δήμαρχος της Αθήνας, η νέα κυβέρνηση και η νέα υπουργός Πολιτισμού έχουν υποστηρίξει αυτό το σχέδιο. Εχουν δεσμευτεί σχετικά…»
Τόση υπευθυνότητα!
ΥΓ. Προφανώς και τέτοια θέματα κοινωνικής π.χ. στάσης και συμπεριφοράς δεν συναρτώνται με την επικαιρότητα, όμως τις προάλλες η επίσης πύρινη στήλη «Υποβολείο» της Καθημερινής (26/1) αναμασά, ελαφρώς παραλλαγμένη, την ίδια, ξανά μανά, πρόταση.
Σαν πας στον πηγαιμό για τη Βοστώνη-Ε ρε και να πήγαινε ο Τσίπρας από τη ΝΥ στη Βοστώνη με τον τρόπο που το έκανε ο πρωθυπουργός. Θα είχαν επιστρατευτεί στα κανάλια πιλότοι, μηχανικοί, ειδικοί για να μετρήσουν πόση η απόσταση και πόσα γαλόνια κηροζίνης ξοδεύτηκαν επί πόσο το κάθε γαλόνι...
Σαν πας στον πηγαιμό για τη Βοστώνη-Ε ρε και να πήγαινε ο Τσίπρας από τη ΝΥ στη Βοστώνη με τον τρόπο που το έκανε ο πρωθυπουργός. Θα είχαν επιστρατευτεί στα κανάλια πιλότοι, μηχανικοί, ειδικοί για να μετρήσουν πόση η απόσταση και πόσα γαλόνια κηροζίνης ξοδεύτηκαν επί πόσο το κάθε γαλόνι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου