Συναντήσεις του ισχυρού άνδρα της Αν. Λιβύης με τον Ν. Δένδια και (ίσως) με τον Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος θα ζητήσει από τη Μέρκελ να θεωρήσει άκυρο το σύμφωνο Τουρκίας - Λιβύης.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να χωνέψει την άρνηση που εισέπραξε από το Βερολίνο να καθίσει κι αυτή στο τραπέζι για το μέλλον της Λιβύης, για την πολιτική λύση που αναζητούν τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και “οι χώρες που έχουν επιρροή” στις αντιμαχόμενες πλευρές στον λιβυκό εμφύλιο.
Προσπαθεί λοιπόν αφενός να φορτώσει την απουσία της από τη λεγόμενη Διαδικασία του Βερολίνου στον ΣΥΡΙΖΑ (αν και η εν λόγω πρωτοβουλία ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2019, που αυτή ήδη κυβερνούσε), αφετέρου να πείσει ότι θα καταφέρει να προσκληθεί είτε την τελευταία στιγμή είτε κάποια στιγμή στη συνέχεια.
Μάλιστα, ο πρωθυπουργός, που τόνισε χθες (σε συνέντευξη στον Alpha) ότι “κακώς δεν προσκλήθηκε στο Βερολίνο”, ανήγγειλε ότι θα έχει σήμερα επικοινωνία με την Άνγκελα Μέρκελ, ενώ απείλησε ότι η Ελλάδα δεν θα δεχτεί ποτέ καμία πολιτική λύση για τη Λιβύη αν δεν ακυρωθεί το σύμφωνο Τουρκίας - Λιβύης. “Θα βάλουμε βέτο”, είπε, χωρίς να ξεκαθαρίσει σε τι. Σε μια σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. που θα αποφασίσει επί της πολιτικής λύσης σε έναν εμφύλιο τρίτης χώρας; Ή σε κάποια άλλη απόφαση, ως μορφή πίεσης;
Παράλληλα, η κυβέρνηση προχώρησε σε μια διπλωματική κίνηση υψηλού ρίσκου, καλώντας τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ στην Αθήνα για συναντήσεις σήμερα το πρωί με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια και ενδεχομένως και με τον πρωθυπουργό.
Ο Χαφτάρ είναι ο ισχυρός άνδρας της ανατολικής Λιβύης, που προσπαθεί να πετάξει έξω από την Τρίπολη, τον -διεθνώς αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ- πρωθυπουργό αλ Σαράτζ, ο οποίος δεν ελέγχει παρά την πρωτεύουσα. Στο πλευρό του Χαφτάρ είναι η Ρωσία, η Αίγυπτος και τα Εμιράτα, στο πλευρό του Σαράτζ η Τουρκία και το Κατάρ και, έστω με το... ένα πόδι, η Ιταλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν πρόσβαση και στις δύο πλευρές, με την πρώτη να προσπαθεί μάλλον ανεπιτυχώς να παίξει τη γεφυροποιό και με τις δεύτερες να μην πολυασχολούνται.
Ο εχθρός του εχθρού μας
Το πλεονέκτημα που έχει για την Αθήνα ο Χαφτάρ είναι ότι είναι ο εχθρός του εχθρού μας. Δηλαδή, είναι ο εχθρός της κυβέρνησης που υπέγραψε τη συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία κι έχει δηλώσει ότι θεωρεί αυτή τη συμφωνία παράνομη και άκυρη - επειδή θεωρεί την κυβέρνηση που την υπέγραψε επί της ουσίας παράνομη και άκυρη. Το μειονέκτημα που έχει για την Αθήνα η έλευση Χαφτάρ είναι ότι την κάνει μέρος του προβλήματος της Λιβύης -αφού δείχνει να παίρνει θέση στον εμφύλιο- χωρίς παράλληλα να έχει επιρροή στις αντιμαχόμενες πλευρές.
Ούτε όπλα στέλνει σ’ αυτό τον εμφύλιο, ούτε μισθοφόρους ή κανονικούς στρατιώτες, ούτε χρήματα υπόσχεται για την ανοικοδόμηση την επόμενη μέρα. Και πολύ καλά κάνει.
Αυτό που θα μπορούσε η Αθήνα να πλασάρει ως τεράστια επιτυχία -και θα ήταν ίσως ένα “εισιτήριο” για τη διαδικασία του Βερολίνου- θα ήταν να αναγγείλει ο Χαφτάρ, στο πλάι του Δένδια ή του Μητσοτάκη, ότι θα σεβαστεί την κατάπαυση του πυρός. Αυτήν που αρνήθηκε να υπογράψει τη Δευτέρα στη Μόσχα ενώπιον των Πούτιν και Ερντογάν.
Ωστόσο, αυτό το έκανε ήδη χθες από τη Βεγγάζη, στο πλάι του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Χάικο Μάας, ενώ δεσμεύτηκε και να παραβρεθεί στη Διάσκεψη του Βερολίνου. Η διπλή αυτή δέσμευση είναι μόνο ένα μικρό βήμα - αλλά και μια επιτυχία της ανύπαρκτης έως διχασμένης Ευρώπης στις προσπάθειες επίλυσης της λιβυκής κρίσης, εφόσον βεβαίως τηρηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου