Τον είχαμε ξεχάσει, μου φαίνεται, τον Χρυσοχοϊδη. Με το υπέρμετρο «Εγώ» του και τις εμμονές μεγαλείου του. Κάτι σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο της καταστολής. Αλλά τώρα; Με τις πλάτες των νέο-ακροδεξιών της κυβέρνησης που υποστηρίζει; Ξεσάλωσε ο σερίφης Τέξας.
Δε μιλάμε πια για καταστολή. Λίγο ξύλο, λίγο βασανιστήριο (sic).
Τα έχουμε αυτά, προφανώς.
Αλλά πλέον περάσαμε σε νέα ύδατα.
Τώρα έχουμε να κάνουμε και με τη διαπόμπευση.
Πόσο πιο λιανά να το κάνω, καλέ, τους ξεβρακώνουν τους ανθρώπους!
Είναι έξι μπασκίνες προς έναν και του τραβάνε τα βρακιά.
Τον ξεγυμνώνουν, τον ντροπιάζουν.
Καθόλου νέα τακτική δεν είναι, καθόλου.
Προμεταπολιτευτική είναι, τότε, πριν καν πέσει η χούντα, τότε, το ’50, τπο ’60.
Να τον ταπεινώσουν τον διαδηλωτή.
Γιατί το ξύλο κάπως το περιμένεις, θα ξαναβγείς στον δρόμο.
Η κακοποίηση δεν ξεπερνιέται.
Και δεν είναι αυτό μονάχα.
Είναι εκείνο που έλεγε «γλυκά» ο Μάκης ο Βορίδης:
Η αστυνομία να ξεσαλώσει.
Ξεσάλωσε.
Τα Εξάρχεια χθες ήταν γεμάτα σταγόνες αίμα. Και στο ΑΤ της Καλλιδρίου ακούγονταν ουρλιαχτά. Γυρίσαμε στην εποχή τν βασανιστηρίων, που δεν είναι και πολύ παλιά, θυμόμαστε το διεθνές ρεζιλίκι που μας χάρισε ο Νίκος ο Δένδιας.
Κι εφόσον δεν μπορούν να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις, θα τις κάνουν απρόσιτες. Τρομακτικές. Θα τις κάνουν να φτύνεις το γάλα της μάνας σου άμα πάς και τις περπατήσεις. Φοβισμένη στην ίδια μας τη Δημοκρατία. Τι; Τι συμβαίνει; Εμείς τους ψηφίσαμε.
Φορέας κακών ειδήσεων κανένας δεν θέλει να είναι, ούτε κι εγώ φυσικά. Μα να μη με λένε Λένα αν δεν έχουμε στον δρόμο Κουμή και Κανελλοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου