Μετά την τραγωδία στο Μάτι όσοι εστιάσαμε στην Πολεοδομική διάσταση ή στο θέμα της κλιματικής αλλαγής κατηγορηθήκαμε ως ξεπλυματίες των ευθυνών του Σύριζα

Haris Heizanoglou

 Μετά την τραγωδία στο Μάτι όσοι εστιάσαμε στην Πολεοδομική διάσταση ή στο θέμα της κλιματικής αλλαγής κατηγορηθήκαμε ως ξεπλυματίες των ευθυνών του Σύριζα. 

Τί κι αν για να προλάβουμε τα αρνητικά σχόλια λέγαμε και επαναλαμβάναμε ότι αν υπάρχουν ευθύνες θα πρέπει να αναζητηθούν και να αποδοθούν από τη δικαιοσύνη. 

Δεν είχε σημασία... 

Στην κοινή συνείδηση κατασκευάστηκε και εγκαταστάθηκε ένα τεχνητό δίπολο, όπου η ευθύνη ήταν κάτι που έπρεπε να βαρύνει ή μόνο την πολιτική προστασία (και την Κυβέρνηση κατ' επέκταση), ή μόνο την άναρχη δόμηση την κλιματική αλλαγή κλπ, και που περίπου αυτόματα αν έφταιγε το ένα δεν έφταιγε το άλλο. 

Και κάπως έτσι αν δεν εστίαζες στο ποιος φταίει, ή πιο σωστά στο ότι φταίει ασυζητητί ο Σύριζα, αλλά στο τί φταίει, ήσουν ανάλγητος και Συριζαίος και έπρεπε να εισπράξεις την οργή γιατί έτσι... 

Πολλοί από εμάς μάλιστα τότε εισπράξαμε οργή παρόλο που είπαμε πράγματα και θέσεις μας διαχρονικές, πράγματα που είχαμε ξαναπεί πολλές φορές πριν την τραγωδία. 

Σε κάποιο βαθμό βεβαίως η οργή και η αγανάκτηση ήταν λογική και αναμενόμενη και βεβαίως σεβαστή. 

Ωστόσο, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι τόσο από την ΝΔ όσο και από τα συστημικά ΜΜΕ η κουβέντα για την κλιματική αλλαγή και την πολεοδομική διάσταση χαρακτηρίστηκε αρνητικά, απαξιώθηκε και λοιδορήθηκε συστηματικά γιατί έπρεπε να επικρατήσει η ευθυνολογία με στόχο το πολιτικό όφελος, ή πιο σωστά το πολιτικό κόστος για τον Σύριζα. 

Σήμερα λοιπόν, ένα χρόνο μετά, ο ίδιος ο Μητσοκάκης βγαίνει και λέει στην σύνοδο για την κλιματική αλλαγή το προφανές, ότι για την τραγωδία στο Μάτι σημαντικό ρόλο έπαιξε... η κλιματική αλλαγή! 

Καλά κάνει και το λέει, γιατί είναι αληθές, και αν πράγματι το έχει συνειδητοποιήσει και το πιστεύει αυτό είναι καλό, γιατί το θέμα είναι ουσιαστικό και τεράστιο. 

Ωστόσο, αν πράγματι το πιστεύει τώρα γιατί δεν το πίστευε και τότε; 

Και αν το πίστευε και τότε γιατί δεν το έλεγε και γιατί συνηγόρησε στη συστηματική απαξίωση του διαλόγου και των επιχειρημάτων που εκκινούσαν από αυτή τη βάση; 

Βεβαίως ρητορικό είναι το ερώτημα.

Όταν για τόσο σοβαρά θέματα αντιμετωπίζουμε την αλήθεια ευκαιριακά, σαν ένα σωβρακολάστιχο που σφίγγουμε ή τεντώνουμε κατά το δοκούν, τη μία για να καλύψουμε τον κώλο μας και την άλλη για να αποκαλύψουμε τον κώλο του άλλου, κάποια στιγμή το σωβρακολάστιχο σπάει...