Νικόλ Λειβαδάρη
Μάθαμε ότι «τα βατράχια του λιμενικού τραγούδησαν στην παρελαση το Μακεδονία Ξακουστή παρά την απαγόρευση».
Διαβάσαμε ότι την ίδια «απαγόρευση» έσπασαν, εν είδει... πατριωτικής αντίστασης, οι μπάντες του Ναυτικού και του Στρατού επίσης.
Είδαμε αυτοαποκαλούμενο δημοσιογράφο να γράφει - και να υπογράφει - ότι η «απαγόρευση» δεν πέρασε και πως «ευτυχώς, υπάρχει αντίσταση στην ανοησία».
Λίγο αργότερα είδαμε τον ίδιο - αυτοαποκαλούμενο - δημοσιογράφο να δηλώνει στο έθνος, από τηλεοράσεως πλέον, ότι δεν υπήρξε ακριβώς απαγόρευση του εμβατηρίου αλλά ένα «υφέρπον κλίμα εναντίον του» - εναντίον του εμβατηρίου πάντοτε - και, εν πάσει περιπτώσει το σημαντικό είναι πως ούτε αυτό το «υφέρπον» πέρασε διότι και τα βατράχια, και οι μπάντες, και σύσσωμος ο λαός μαζί ξεσηκώθηκαν, τραγούδησαν και εξεγέρθηκαν.
Στο μεταξύ είχαμε προλάβει, και είχαμε αντέξει, να δούμε έτερο φερόμενο ως δημοσιογράφο να απευθύνει, γραπτώς, τα «χρόνια πολλά» στο έθνος και εκείνος, μαζί με την ευχή «αυτή η συμφωνία (των Πρεσπών) να μην μας φέρει πόλεμο σε λίγα χρόνια».
Κοινώς, και όπως είναι απολύτως προφανές, η χθεσινή εθνική επέτειος μας βρήκε στην εξής κατάσταση:
Σύσσωμη η χώρα, στενάζοντας κάτω από τον ζυγό της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, έτρεχε στα υπόγεια για να ξεδιπλώσει κρυφά την γαλανόλευκη και να ακούσει στην Deutsche Welle το «Μακεδονία Ξακουστή».
Η ιστορική μνήμη όμως άναψε και την σπίθα της λύτρωσης:
Ξεσηκώθηκαν τα βατράχια, έγινε κίνημα στο Λιμενικό, είχαμε ανταρσία στις μπάντες του Ναυτικού και του Στρατού, και το τιμημένο εμβατήριο παιάνισε ελεύθερα στους δρόμους, από το Σύνταγμα έως την Θράκη κι έως το- επίσης προδομένο - Καστελόριζο.
Και, παραδίπλα, μια χούφτα ηρωικοί πατριώτες , όρμησαν στην μαθητική παρέλαση της Θεσσαλονίκης και πέταξαν φέιγ βολάν, δείχνοντας τον δρόμο για το νέο εθνικό έπος:
«Η λευτεριά κερδίζεται με αίμα και θυσίες όχι με Κοινοβούλια, Πρεσπες και προδοσίες».
Σε πρώτη ανάγνωση, μικρό το κακό.
Είμαστε έτσι κι αλλιώς στην ίδια χώρα που, αιώνες τώρα, υπάρχει για να ακροβατεί ανάμεσα στο εθνικό μεγαλείο, την εθνική φαιδρότητα και τις εθνικές τραγωδίες.
Στην δεύτερη σκέψη, το κακό μπορεί και να είναι ήδη μη αναστρέψιμο.
Διότι οι «ηρωικοί πατριώτες» της Θεσσαλονίκης δεν ήταν παρά τα μέλη της νεοναζιστικής οργάνωση vanguard-hellas, με μακρά και γνωστή φασιστική δράση στην βόρειο Ελλάδα.
Διότι οι δημοσιολογούντες και οι πολιτικοί τους μέντορες θάβουν κατ’ εντολή το «αληθινό» για να πουλήσουν σε συσκευασία εμβατηρίου το δήθεν «εθνικό».
Διότι ίσως ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι κατ επάγγελμα πατριδοκάπηλοι δεν πότισαν με τόσο διχασμό τόσους πολλούς - ανύποπτους και μη - πατριώτες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε χθες να ξαναπιάσουμε το νήμα του υγειούς πατριωτισμού.
Ας το κάνει πρώτος, κι ας το κάνει γρήγορα.
Διότι οι υπόλοιποι μπορεί και να εκτονώσουμε το εθνικό μας θυμικό τραγουδώντας το καλοκαίρι το «Μακεδονία Ξακουστή» στο Nammos, εναλλάξ με το Bella Ciao.
Ο ίδιος όμως μπορεί να βρεθεί να απολογείται σε εκείνους - ή και για εκείνους - που χθες φώναζαν ότι «η λευτεριά δεν κερδίζεται με Κοινοβούλια»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου