Πολιτική με… φαντασιώσεις τώρα από τη ΝΔ: πιστώνουν τον Μητσοτάκη με τα επιτεύγματα του Τσίπρα!

https://www.anoixtoparathyro.gr/πολιτική-με-φαντασιώσεις-τώρα-από-τη/

Toυ Γ. Λακόπουλου

Το καινούργιο ανέκδοτο της ΝΔ δια στόματος Μαρίας Σπυράκη: «η έκδοση του ομόλογου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση επειδή οι αγορές προεξοφλούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη μετά τις εκλογές». Βγαίνει και σε σκονάκι, αν κρίνουμε από όσα είπε στους Δελφούς ο χειρότερος πρόεδρος όλων των εποχών της Κομισιόν.

Για όποιον δεν κατάλαβε, η πορτ παρόλ του Κυριάκου Μητσοτάκη ισχυρίζεται το εξής: η νέα επιτυχής έξοδος της Ελλάδας στις αγορές δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση ΤΩΡΑ, αλλά… αποτέλεσμα της πολιτικής που ΘΑ ασκήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης Αν γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Δεν δείχνει ότι πλέον πάει καλά η οικονομία, αλλά ότι… θα πάει καλά αν κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ.

Με άλλα λόγια οι αναλυτές των ανά τον κόσμο επενδυτών, τόσο στην τελευταία όσο και στην προηγουμένη έξοδο της Ελλάδας, σκέφθηκαν κάπως έτσι: η Ελλάδα πάει χάλια και ο λαϊκιστής Τσίπρας έχει αποτύχει παντού, αλλά ας βάλουμε τα λεφτά μας σε ελληνικά ομόλογα γιατί μπορεί σε κάνα χρόνο να έλθει στα πράγματα ο Μητσοτάκης…

Η Σπυράκη θέλει να πιστέψουμε ότι οι αγορές είναι εναντίον του σημερινού -πραγματικού- Πρωθυπουργού, αλλά επενδύουν στην εικονική πρωθυπουργία του «επόμενου». 

Δηλαδή στον Μητσοτάκη του οποίου δεν γνωρίζουν το οικονομικό επιτελείο, το πρόγραμμα, το πολιτικό σχέδιο.

Ούτε καν το πολιτικό μέλλον, καθώς μάλλον δεν συνηθίζουν να ενημερώνονται από δημοσκοπήσεις της σειράς. Όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει επενδυτή πουθενά στον πλανήτη που συμβουλεύεται για τις δουλειές του τις «πίτες» του Φαναρά και τις «κολώνες » του Μαυρή.

Αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα βήμα πέρα από την αντικατάστασης της πολιτικής από την επικοινωνία, που συνήθιζαν ως τώρα οι ίματζ μέικερς της Πειραιώς νομίζοντας ότι απευθύνονται σε κουτορνίθια. Είναι μετακίνηση στη σφαίρα των φαντασιώσεων.

Η ιδέα ενέχει κινδύνους για τους ίδιους: αν προεκτείνει κανείς τη θεωρία «επενδύουν επί Τσίπρα για είναι να έλθει ο Μητσοτάκης» δεν αποκλείεται να φτάσει και στο συμπέρασμα ότι καιοι πολίτες θα ψηφίσουν Τσίπρα επειδή είναι να έλθει ο Μητσοτάκης.

Η άσκηση πολιτικής με φαντασιώσεις που οδηγεί την εκπρόσωπό της ΝΔ σε πράγματα που προκαλούν μειδιάματα δεν είναι μόνη ένδειξη τακτικής απεγνωσμένου αντιπερισπασμού από τους επιτελείς της Πειραιώς.

Μετά τον Μαδούρο, τα Εξάρχεια, το δάνειο του Πολάκη, το ταξίδι του Τσίπρα στις Μαλβίδες και άλλες παρεμφερείς πολιτικές υψηλού επιπέδου, σκηνοθετείται το έργο «ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός χωρίς έχουν γίνει οι εκλογές».

Προεξοφλείται η νίκη της ΝΔ τη στιγμή που όλα θέματα που θα κρίνουν το αποτέλεσμα είτε είναι ανοικτά είτε έχουν κριθεί υπέρ του Τσίπρα. Ακόμη και προσωπικότητες που δεν φημίζονται για τις φιλικές διαθέσεις τους προς τον Πρωθυπουργό παίζουν με τα νευρά του Μητσοτάκη δηλώνοντας ότι » ο Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα», όπως είπε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος – προκαλώντας αναπόφευκτες συγκρίσεις.

Ήταν το καλύτερο συμπλήρωμα στην «θεϊκή» δήλωση του καθηγητή Νίκου Μουζέλη ότι ο Πρωθυπουργός «έχει τον Κυριάκο για πρωινό». Άντε να βρει τώρα ο Θεοδωρικάκος αντίστοιχες δηλώσεις για τον δικό του…

Πολύ δύσκολο για κάποιον που θέλει να κυβερνήσει, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί πρέπει να συμβεί αυτό, με ποιους θα συμβεί, για ποιους θα συμβεί και πού θα καταλήξει.

Π.χ. μόλις πρόσφατα στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro ο Μητσοτάκης εμφάνισε ως πρόγραμμα κολοκυθοκορφάδες του τύπου «η ευημερία στον σύγχρονο καπιταλισμό πρέπει να μοιράζεται με πιο δίκαιο τρόπο».

Μίλησε για μεταρρυθμίσεις τις οποίες δεν αναφέρει και είπε ότι θα κυβερνήσει με ανθρώπους από την κοινωνία, όταν από όσα δείγματα έχει δώσει ως τώρα προκύπτει ότι προωθεί αποκλειστικά ανθρώπους των μηχανισμών- ακόμη και με νομικές εκκρεμότητες.

Η θέση του για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι κυριολεκτικά η φαντασίωση στην εξουσία: επιμένει ότι επειδή η ελληνική Βουλή ενέκρινε τις Πρέσπες, αυτός θα… εμποδίσει την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση- θέμα που θα δούμε αν υπάρξει και πώς. Σα να λέει κάποιος ότι επειδή δεν του αρέσει η Καινή Διαθήκη, δεν θα αφήσει κανέναν να πάει στον Παράδεισο.