Ποιος θα είναι ο επόμενος «ταξιτζής» που θα αδιαφορήσει κυνικά;

 http://www.andro.gr/apopsi/taxi-driver-sthn-athina/

Διονύσης Μαρίνος

Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν ένας «περιθωριακός». 

Βολικό άλλοθι. 

Τι δουλειά μπορεί να έχουμε «εμείς» μ’ έναν γκέι ναρκομανή; 

Ποιος ο λόγος να διαταράξουμε τον εύτακτο βίο μας προς χάρη των αλλότροπων παθών του; 

Εντέλει, ας μην πήγαινε να κλέψει. 

Και τι πειράζει που αποδείχθηκε πως δεν πήγε να κλέψει; 

Και τι πειράζει που φάνηκε ολοκάθαρα πως δέχθηκε τη μάνητα του όχλου δίχως τη δυνατότητα να αντισταθεί για να προστατεύσει τον εαυτό του; 

Εκεί έξω υποφώσκει ένας μοριακός πόλεμος.

 Ο ένας εναντίον του άλλου.

 Ο ένας αντίκρυ του άλλου. 

Πίσω από τις κλειστές πόρτες, πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες, με φωνή που ακουμπάει χαμηλές οκτάβες για να μην ακούσουν οι περίοικοι, τρέφονται σκληρότητες, φύονται ωμότητες. 

Δεν φαίνονται διά γυμνού οφθαλμού, δεν θα τις καταλάβεις αμέσως. 

Υπάρχουν μέσα μας, αναπτύσσονται ως ιός, κατασπαράσσουν και τα τελευταία κύτταρα ανθρωπισμού. Στην πρώτη «στραβή» θα βγουν μπροστά. 

Θα δείξουν το σκαιό τους περίβλημα. 

Ο ταξιτζής που αρνήθηκε να παράσχει βοήθεια στην άτυχη γυναίκα στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης δεν είναι ένας, είμαστε πολλοί. 

Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. 

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. 

Τι θα έκανες αν ήσουν εσύ; 

Το έχουμε σκεφτεί; 

Θα έμπαινες μπροστά να την σώσεις; 

Θα σκεφτόσουν «μην μπλέξω τώρα» και θα άλλαζες γωνία; 

Θα την έβγαζες έξω από το αυτοκίνητό σου για να μην σου λερώσει τα καθίσματα με το αίμα της; 

Ο κυνισμός ενός εκάστου δεν μάς είναι ξένος, δεν γίνεται να τον θεωρούμε πως είναι μια αρρώστια έξω από εμάς.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περάσει ο οδηγός από εκτελεστικό απόσπασμα ή να τον κατακεραυνώσουμε σαν να είναι ένα θηρίο μέσα σε κοπάδι προβάτων. 

Κι αυτό θα ήταν ένα βολικό άλλοθι. 

Οφείλουμε να κατανοήσουμε τους πάντες. 

Όχι, όμως, και να αποδεχθούμε τις πράξεις τους ή την απουσία πράξεων (πιο ουσιαστικό). 

Ο κυνισμός ενός εκάστου δεν μάς είναι ξένος, δεν γίνεται να τον θεωρούμε πως είναι μια αρρώστια έξω από εμάς. 

Φέρουμε κι εμείς κάμποσα σημάδια της ασθένειας. 

Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. 

Θεωρούσαμε πάντα πως εμείς οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους κατοίκους της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου ή του Παρισιού, των μεγάλων πόλεων του κόσμου, ότι έχουμε κρατήσει μέσα μας τη θέρμη του ανήκειν.

 Τέλος πάντων, ένα δράμι αλληλεγγύης προς τον πάσχοντα, προς εκείνον που έχει άμεση ανάγκη και η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. 

Φαίνεται πως δεν ισχύει. 

Τρίτο βολικό άλλοθι. 

Έχουν συμβεί πολλά τα τελευταία χρόνια που έχουν αλλάξει πολύ και τις δικές μας σταθερές. Δεν είμαστε όπως ήμασταν. 

Δεν διατηρούμε μέσα μας αναλλοίωτες εκείνες τις ποιότητες που μας έκαναν να ξεχωρίζουμε. 

Κάπως έτσι αποδεχόμαστε σκηνές σαν κι αυτή στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης (σαν την ταινία «Taxi driver», κυριολεκτικά) αδυνατώντας να κατανοήσουμε (δεν θέλουμε; δεν μπορούμε πια;) την ανεπούλωτη πληγή που αφήνει μέσα μας αυτός ο χαμός της γυναίκας. 

Οφείλουμε «εμείς», ο καθένας ξεχωριστά, να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να κατανοήσει πως η θέση του αδιάφορου είναι μη αποδεκτή.

Δεν ξέρω αν θα το ξαναβρούμε ποτέ, ουδείς μπορεί να το παίξει εισαγγελέας, αλλά σίγουρα αυτή η άμοιρη γυναίκα δεν θα ζει για να το δει. 

Ούτε και ο Ζακ Κωστόπουλος, δυστυχώς. 

Ούτε και κάποιος άλλος στο μέλλον. 

Διότι θα ξανασυμβεί. 

Είναι βέβαιο πως θα το βρούμε πάλι μπροστά μας. 

Αυτό το κενό ανθρώπου στο οποίο πέφτουμε (όπως έλεγε και ο ποιητής Γιάννης Κοντός) είναι μπροστά μας, μας περιέχει, είμαστε κομμάτι του. 

Είναι ένα κενό που δυνητικά γράφει και το δικό μας όνομα. 

Ουδείς μπορεί να βγάλει τον εαυτό του εκτός «χαράδρας». 

Δεν περιμένω από κανέναν κοινωνιολόγο ή ψυχίατρο να αποφανθεί για το πώς η ελληνική κοινωνία άρχισε να συστρέφεται και να περιχαρακώνεται. 

Να γίνεται φοβική και αδιάφορη.

 Να θεωρεί τον κυνισμό προσόν και την απάθεια ως ύστατη άμυνα. 

Οφείλουμε «εμείς», ο καθένας ξεχωριστά, να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να κατανοήσει πως η θέση του αδιάφορου είναι μη αποδεκτή. 

Τι θα συμβεί, άραγε, αν την επόμενη φορά είμαστε εμείς τα θύματα; 

Ποιος θα περιμένουμε να μας συντρέξει; 

Ποιος θα ενδιαφερθεί; 

Ποιος θα είναι ο επόμενος «ταξιτζής» που θα μας αφαιρέσει και την τελευταία ελπίδα να σωθούμε;