Είμαστε στις αρχές του 2004.
Τα σημάδια δείχνουν ότι τις ερχόμενες εκλογές τις παίρνει «αέρα» ο Καραμανλής.
Οι μηντιάρχες - εργολάβοι του δημοσίου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή «πούλαγαν» Σημίτη –τον τροχονόμο των κονδυλίων,- ετοιμάζουν την επόμενη μέρα, τον επόμενο «δικό» τους πρωθυπουργό.
Ο Σημίτης ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα, ότι οι μηντιάρχες είναι η δύναμή του.
Αυτοί του έδωσαν το ΠΑΣΟΚ στη μάχη των διαδόχων, αυτοί τον στήριζαν σε κάθε κακοτοπιά –αγρότες, Ίμια, Οτζαλάν, Χρηματιστήριο κλπ.
Δεν είναι χαζός να τους κοντράρει.
Πρόθυμα πρωταγωνιστεί στο θέατρο της παράδοσης του αρχηγικού δαχτυλιδιού στον νέο εκλεκτό τους, και αποσύρεται στο ημίφως.
Όμως ο μέλλων πρωθυπουργός που πλασάρεται και ως «το μέλλον στην πολιτική», χρειάζεται και νέα «κόλπα» στη στήριξη.
Και η απάντηση μοιάζει να είναι «αυτό που έλειπε από τον ελληνικό τύπο»: το free press.
Το περιοδικό του μέλλοντος για τον πρωθυπουργό του μέλλοντος.
Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να φέρει το free press στην Ελλάδα προέρχεται από το Λαλιωτικό χαλκουργείο που προήλθε και ο πρώην εργοδότης του, Πέτρος Κωστόπουλος –το προηγούμενο «κόλπο».
Και μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει, γιατί μόνο έτσι ανοίγει ο δρόμος για το τραπεζικό δάνειο που χρειάζεται κάθε «επιχειρηματίας» –οι τράπεζες ως επί το πλείστον ανήκουν στους ίδιους τους μηντιάρχες - εργολάβους, ή σε φίλους τους.
Εμείς κι εμείς …
Το σχέδιο είναι το παλιό - γνωστό.
Φτιάχνουμε ένα «μέσον» –κανάλι, σταθμό, εφημερίδα,- που προσφέρει ποικίλη διασκέδαση για να μαζεύει τον κόσμο, και πάνω στην έξαψη χώνουμε την προπαγάνδα μας.
Η διαφορά με το free press είναι ακριβώς το τζάμπα:
η αίσθηση του δώρου και ο αόριστος υπαινιγμός ενός νέου κόσμου όπου τέτοιες υπηρεσίες αναγνωρίζεται ότι είναι «ανεκτίμητες», και παρέχονται ελεύθερα στον πολίτη.
Τον οποίο κόσμο φυσικά θα φέρει –ποιος άλλος;- ο νέος πολιτικός που προβάλλεται από τις σελίδες του εντύπου.
Έτσι λοιπόν κι ο Γεωργελές που βάφτισε το περιοδικό του κατά το νεοϋορκέζικο Village Voice, μαζεύει διάφορες εγχώριες trendy «περσόνες» των τεχνών, του «ακτιβισμού» και των γραμμάτων, και τους αναθέτει να γράφουν, εις έκαστος κατά την ειδικότητά του.
ΚΑΙ για τις «περσόνες» είναι τέλεια η μπίζνα .
Η φάτσα τους, το όνομά τους και οι απόψεις τους θα διαχέονται καθημερινά σ' όλη την πόλη. Κι όταν θα έχουν καινούργια έκθεση, event, βιβλίο, παράσταση, οι σελίδες της AV στη διάθεσή τους για να το προμοτάρουν.
Ο ορισμός του win – win.
Πρέπει να θυμηθούμε την εποχή για να κατανοήσουμε την δυναμική του πράγματος.
Τότε τα κινητά ήταν μόνο για τηλεφώνημα –άντε και καμιά φωτογραφία.
Όχι όπως τώρα που έχουμε το διαδίκτυο στην τσέπη μας να μας κρατάει συντροφιά όποτε θελήσουμε –δηλαδή συνέχεια.
Τότε κάθε Αθηναίος που βαριόταν σε ένα λεωφορείο, ένα καφέ ή μια ουρά, άπλωνε το χέρι του, έπαιρνε μια AV και περνούσε την ώρα του διαβάζοντας για το φεστιβάλ κόμιξ και BDSM, την κουλτούρα του σκαίητμπορντ, το αθηναϊκό γκραφίτι, την πετρελαιοκηλίδα στην Αλάσκα, την θανατική ποινή στο Άρκανσο, ό,τι τέλος πάντων τον έκανε να αισθανθεί ότι έχει τα προβλήματα και τους προβληματισμούς που έχει κάθε πολίτης μιας δυτικής μητρόπολης.
Αλλά αυτά, είπαμε, ήταν ο «κράχτης».
Οι «περσόνες» με τα χτενισματάκια και τα γυαλάκια έγραφαν για το γκραφίτι, το BDSM, τα σκαίητμπορντ το Άρκανσο –και όλα τα άλλα που ουδόλως ενοχλούν τους εργολάβους μας,- αλλά το ΚΡΙΣΙΜΟ άρθρο, το ΜΟΝΟ άρθρο για το οποίο ΒΓΗΚΕ η AV, το έγραφε ένας τελείως διαφορετικός ανθρωπότυπος.
Κάποιος Νίκος Γεωργιάδης, ένας μπάρμπας με μουστάκα και τραγιάσκα, που ήταν λες και τον ρούφηξε χρονομηχανή από συνέλευση του μεταπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ –εκεί, μαζί με τον Κωστόπουλο και τον Λαλιώτη, το ντουμάνι από το ΑΣΣΟΣ άφιλτρο, τις αφάνες και τις λαδί καμπάνες.
Και το άρθρο βέβαια έχει μονίμως ΕΝΑ θέμα:
ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να στερηθεί την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου.
Κουτοπονηριάς μνημείο δε:
«Εγώ του κάνω αυστηρή κριτική του Παπανδρέου.
Του λέω, παραείσαι οραματικός.
Πρέπει κι εσύ να κάνεις λίγο μικροπολιτική, όπως οι αντίπαλοί σου. Και τα λέω στα ίσια, γιατί δεν έχω μάθει να χαϊδεύω αυτιά. Έτσι προειδοποιώ και όσους Έλληνες σκέφτονται να ψηφίσουν Γιώργο Παπανδρέου: να ξέρουν ότι ψηφίζουν για μεγάλες αλλαγές. Αλλαγές που κανείς δεν τόλμησε ως τώρα στα 180 χρόνια του νεοελληνικού κράτους.»
Τέτοια άρθρα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Γιωργάκης έγινε πρωθυπουργός, όμως δεν έμελλε να χαρούν πολύ, ούτε αυτός, oύτε οι υποστηρικτές του.
Τον Γιωργάκη τον τέλειωσε το Καστελόριζο.
Η AV τι απέγινε με το πουλαίν της καμμένο;
Κανένα πρόβλημα.
Ανέλαβε να μας πουλήσει μνημόνιο και να βρει νέο πουλαίν.
Μέχρι και τον Σημίτη πήγαν να νεκραναστήσουν!
Βγήκαν άλλοι γυμνοσάλιαγκες κι άρχισαν να γράφουν:
το swap δεν ήταν swap, το Χρηματιστήριο ήταν ευλογία, τα Ίμια ήταν νίκη...
Έτσι, στην ψύχρα, ξανάρχισε το ξέπλυμα.
Ήταν τότε με τους 58 της κεντροαριστεράς –θυμάστε εκείνο το τσίρκουλο.
Είχαν πιστέψει ότι θα κυβερνήσουν πάλι τα σούργελα!
Ότι θα το φάμε κι αυτό.. τόσα έχουμε φάει.. σηκώνει άλλους 58 η καμπούρα των Ελλήνων!
Οι άνθρωποι δεν κωλώνουν, λέμε.
Και δεν κωλώνουν, γιατί ξέρουν ότι ο πολίτης είναι κατά βάση ανυποψίαστος.
Νομίζει ότι όντως κάποιος θέλει να τον ενημερώσει για τις νέες τάσεις της «σκέψης»… πού πάει ο δυτικός πολιτισμός… όλα αυτά τα ωραία.
Δεν ξέρουν πως δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ άλλο στον τύπο από δούναι και λαβείν.
Πάντα κάποιον σου «πουλάνε».
Κάποιον θέλουν να σε βάλουν να ψηφίσεις.
Και κάθεστε και ασχολείστε με το τι έγραψε ο ένας κι ο άλλος στην Athens Voice.
Τι να γράψει, ρε σεις, η Αυριανή των κατά φαντασία Νεοϋορκέζων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου