1979.
Ο Καραμανλής βάζει την Ελλάδα στην ΕΟΚ.
Η κυρίαρχη αρλούμπα των ημερών είναι η «ελληνικότητα» η οποία «απειλείται» από την ένταξη της Ελλάδος στην φραγκική Δύση και γενικά από οποιαδήποτε σχέση με τον έξω κόσμο. Ο μουσικάντης λέει στο τραγούδι του, Οι Εκλογές Μαντινάδα:
Και μια φωνή με προφορά απ’ των Σερρών την Πρώτη,
ρωτάει άμα συμφωνώ να γίνουμε Ευρώπη.
Μα κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο την γελάδα
δε θα `ναι πάλι πιθανόν ν’ αρμέξεις σοκολάδα.
Τι μας λέει ο μουσικάντης;
Ότι η ένταξη στην ΕΟΚ είναι κοστούμι με τσαρούχια, μια εκβιαστική και γελοία απόπειρα δυτικοποίησης. Η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στη Δύση.
Ο μουσικάντης με τα δικά του λογάκια απλώς αναπαράγει τη μόδα της εποχής.
Το δε τραγούδι καλεί τους Έλληνες να αγνοήσουν τις εκλογές.
Η πολιτικοποίηση είναι κι αυτή ένα ξενικό «κοστουμάκι» που μας εμποδίζει να δούμε και να γευτούμε την «πραγματική» Ελλάδα.
Στον ίδιο δίσκο ο μουσικάντης συνεχίζει μια προσωπική παράδοση:
την αντιγραφή του Ντύλαν.
Ό,τι κάνει ο Ντύλαν, μετά από λίγο ξεβράζεται στον Σαββόπουλο.
Νωρίτερα ο Ντύλαν είχε γράψει το Hurricane, για έναν μαύρο πρωτοπυγμάχο που, θύμα ρατσισμού, καταδικάστηκε για ένα έγκλημα που δεν έκανε.
Tο τραγούδι κινητοποίησε την κοινή γνώμη και συνετέλεσε στη δικαίωση του Hurricane.
Ψάχνει λοιπόν ο μουσικάντης για τον δικό του Hurricane, το δικό του cause.
Το βρίσκει στο πρόσωπο του Κοεμτζή που επί χούντας καθάρισε τρεις μπάτσους για μια «παραγγελιά». Μπάτσοι, χούντα, είναι και γυιός αριστερού, να το το θύμα του «ελληνικού ρατσισμού». Είναι και ένα έγκλημα για μια «παραγγελιά» –δηλαδή πάθος, ζεϊμπέκικο, σκυλάδικο, Ανατολή, κολλάει και με την «ελληνικότητα».
Δέσαμε.
Να το το Μακρύ Ζεϊμπέκικο.
Προχωράμε.
Η συζήτηση για την Ελληνικότητα σιγά-σιγά αποκρυσταλλώνεται στο κίνημα της Νεοορθοδοξίας. Ο μουσικάντης έρχεται σε επαφή με ένα από τα πρωτοπαλίκαρά της, τον Ράμφο, έχει πάρει και το νοητό ΟΚ από το πέραν του Ατλαντικού, πρότυπό του, Ντύλαν, που με το Slow Train Coming γιορτάζει τη μεταμόρφωσή του από Σαύλο σε Παύλο – born again Christian, και πλέον είναι όλο σταυροκοπήματα, Άγιον Όρος, νηστεία από λάδι, μαγειρίτσα, τσολιαδάκι τις Απόκριες… Λίγο ακόμα και θα πήγαινε για Αρχιεπίσκοπος.
Εν τω μεταξύ ο Αντρέας τα τσουγγρίζει με τους εφημεριδάρχες και αρχίζει η Παμπεριάδα, που πάνω της έχει στηρίξει τον πολιτικό του αγώνα ο Μητσοτάκης.
Ο μουσικάντης πατάει και αυτή τη μπανανόφλουδα.
Ό,τι γράφουν οι φυλλάδες του Μπόμπολα και του Τεγόπουλου, το καταπίνει αμάσητο, και στην ουσία αναλαμβάνει την προεκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας.
Δέκα χρόνια μετά από την Εκδίκηση της Γυφτιάς, ο μουσικάντης αποκαλεί τους πασόκους «γύφτους», τους Έλληνες «κωλοέλληνες», και καθαρός – σιδερωμένος από την Άσπα, που τον πήρε λέτσο και τον έχει κάνει φιγουρίνι, αντίτυπο του Λούτσιο Ντάλα: κασκώλ, καπέλα Φαιδώρα, γυαλιά Φιορούτσι, χτυπάει ντροπαλά την πόρτα των «αστικών σαλονιών».
Πάει και στη Ρεζάν και δεν ξέρει πού να κρύψει τον Κοεμτζή και των «Σερρών την Πρώτη» από την γαλλοθρεμένη Καραμανλικιά κυρία.
Λίγο καιρό αφότου δούλεψε αφισοκολλητής του Μητσοτάκη, σκάει το Μακεδονικό.
Ο αρχηγός του μουσικάντη τα έχει κάνει θάλασσα και ο άνεμος έχει αλλάξει.
Η Ελλάδα έχει γεμίσει Μακεδονομάχους.
Όλα τα παιδιά που γεννιούνται, βαφτίζονται Αλέξανδροι.
Πάλι ο μουσικάντης παρασύρεται σαν φθινοπωρινό φύλλο από τον άνεμο.
Με λάβαρα και άστρα της Βεργίνας πρώτος-πρώτος στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Αναρωτιέμαι, ΠΟΛΑΝ ψήφισε το ’93;
Έρχεται ο Σημίτης και μαζί του ο πακτωλός των δανείων.
Οι εργολάβοι –.καναλάρχες πλέον, αυτοί που έριξαν τον Αντρέα και ανέβασαν τον Μητσοτάκη, κι ύστερα έριξαν τον Μητσοτάκη, έχουν βρει πλέον τον άνθρωπό τους, τον πρωθυπουργό που δεν τους φέρνει κωλύματα.
Το χρήμα από τους εργολάβους – καναλάρχες διαχέεται στα στελέχη και τους «εξωτερικούς» συνεργάτες τους και από αυτούς σε όλη την κοινωνία.
Όλη η Ελλάδα γλεντοκοπάει με δανεικά.
Ο μουσικάντης λέει κάτι για αυτό το πάρτυ του χαμού;
Βλέπει κάποιο κίνδυνο, κάποια ύβρη, κάποια παρανομία, βρε αδερφέ!
Χαμπάρι δεν έχει πάρει.
Πρώτος – πρώτος στο γλεντοκόπημα.
«Να μη φοβόμαστε να γιορτάσουμε» μας λέει.
Εν τω μεταξύ κι ο μέντοράς του ο Ράμφος, προφανώς ομοίως θαμπωμένος από τον εξ Εσπερίας πλούτο, –που μάλλον τον θεωρεί απόδειξη της υπεροχής της,- έχει γίνει Προτεστάντης, οπότε από πίσω κι ο Σαββόπουλος.
Έχει αφήσει την αγιαστούρα και έχει γίνει ευρωπαϊστής, οπαδός του «μεταρρυθμιστή» Σημίτη, και βάρδος της Ολυμπιακής Ρεμούλας.
Έχει φτιαχτεί και το Μέγαρο, γλείφει και τον Λαμπράκη –τον «κύριο Χρήστο», λες και θα καμουφλάρει έτσι τη δουλικότητά του.
Από την αντιευρωπαϊκή μαντινάδα και την «εκδίκηση της γυφτιάς» στην ευρωλιγουριά, 20 χρόνια βλακείες.
Το χρήμα από τους εργολάβους – καναλάρχες διαχέεται στα στελέχη και τους «εξωτερικούς» συνεργάτες τους και από αυτούς σε όλη την κοινωνία.
Όλη η Ελλάδα γλεντοκοπάει με δανεικά.
Ο μουσικάντης λέει κάτι για αυτό το πάρτυ του χαμού;
Βλέπει κάποιο κίνδυνο, κάποια ύβρη, κάποια παρανομία, βρε αδερφέ!
Χαμπάρι δεν έχει πάρει.
Πρώτος – πρώτος στο γλεντοκόπημα.
«Να μη φοβόμαστε να γιορτάσουμε» μας λέει.
Εν τω μεταξύ κι ο μέντοράς του ο Ράμφος, προφανώς ομοίως θαμπωμένος από τον εξ Εσπερίας πλούτο, –που μάλλον τον θεωρεί απόδειξη της υπεροχής της,- έχει γίνει Προτεστάντης, οπότε από πίσω κι ο Σαββόπουλος.
Έχει αφήσει την αγιαστούρα και έχει γίνει ευρωπαϊστής, οπαδός του «μεταρρυθμιστή» Σημίτη, και βάρδος της Ολυμπιακής Ρεμούλας.
Έχει φτιαχτεί και το Μέγαρο, γλείφει και τον Λαμπράκη –τον «κύριο Χρήστο», λες και θα καμουφλάρει έτσι τη δουλικότητά του.
Από την αντιευρωπαϊκή μαντινάδα και την «εκδίκηση της γυφτιάς» στην ευρωλιγουριά, 20 χρόνια βλακείες.
Κι είναι αυτός ο ίδιος που μας λέει τώρα ότι «το περίμενε» και μας καλεί να πληρώσουμε τα χρέη μας.
Χού, ρε!
Χού, ρε!
Και για να μην παρεξηγούμαστε.
Μουσικός;
Μέγας.
Ποιητής;
Τρισμέγιστος.
«Μέσα σε πέπλα αίματος χλιμίντριζε η Σελήνη – Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη».
Σου σηκώνεται η τρίχα.
Αλλά σαν διανοητής και διδάσκαλος του Γένους, το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.
Ένας βλάκας και μισός.
¨Ενα ανέκδοτο.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ
Ο Σαββόπουλος έκανε πάντοτε μπίζνες μετατρέποντας τον λόγο των άλλων σε λουτρό κοινοτοπίας και αυτό συνεχίζει να κάνει. Το μόνο κίνητρο για να τον βρίσεις τον Σαββόπουλο είναι η αγνή πηχτή αντιπάθεια.
Μουσικός;
Μέγας.
Ποιητής;
Τρισμέγιστος.
«Μέσα σε πέπλα αίματος χλιμίντριζε η Σελήνη – Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη».
Σου σηκώνεται η τρίχα.
Αλλά σαν διανοητής και διδάσκαλος του Γένους, το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.
Ένας βλάκας και μισός.
¨Ενα ανέκδοτο.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ
Ο Σαββόπουλος έκανε πάντοτε μπίζνες μετατρέποντας τον λόγο των άλλων σε λουτρό κοινοτοπίας και αυτό συνεχίζει να κάνει. Το μόνο κίνητρο για να τον βρίσεις τον Σαββόπουλο είναι η αγνή πηχτή αντιπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου