Μπορεί να «μην ήθελε στη ζωή να κυβερνήσει» η Αφροδίτη Μάνου, δεν είχε πάντως πρόβλημα να στηρίξει την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση, υφιστάμενη μάλιστα κάτι σαν μπούλινγκ, αν πιστέψουμε συνέντευξή της στο documento τον περασμένο Νοέμβρη, όταν διεκτραγωδούσε τη διαγραφή που της έκαναν στο facebook παλιοί της ερωτικοί σύντροφοι γιατί στήριζε το Σύριζα.
Μέσα στο χρόνο που μεσολάβησε ωστόσο, η ταλαντούχα καλλιτέχνης είπε να προσθέσει έναν ακόμα σταθμό στην πολυτάραχη πορεία των πολιτικών της προτιμήσεων, παθαίνοντας Μίκη Θεοδωράκη και βγαίνοντας μέσω ΜΚΔ στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της Μακεδονίας μέσω του νέου γύρου εθνικιστικών συλλαλητηρίων στις 20 Γενάρη, που την ξεπουλά ο μέχρι χθες αγαπημένος της Τσίπρας.
Με σημερινή της ανάρτηση συντάχθηκε μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς υπέρ του εκπροσώπου της ΝΔ Κυρανάκη, που με αφορμή τις καταγγελίες περί τηλεφωνικών απειλών του Παπαχριστόπουλου των ΑΝΕΛ, δικαιολόγησε ως «υποχρέωση του πολίτη» τέτοιου είδους πιέσεις σε βουλευτές.
Λίγες μέρες νωρίτερα είχε προχωρήσει και σε ξέπλυμα της ακροδεξιάς, γράφοντας πως «όταν είσαι στο χαράκωμα δε ρωτάς το συμπολεμιστή σου τι ψηφίζει».
Η μεταστροφή Μάνου προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στους παροικούντες τα ΜΚΔ, καθόλου αντίστοιχη με εκείνη που είχαν προκαλέσει ανάλογου ήθους και ύφους, αλλά διαφορετικής απόχρωσης δηλώσεις λίγο παλιότερα, όταν έγραφε πως ο «Αδόλφος Σόιμπλε» έγινε παραπληγικός επειδή είναι «παράφρων και σαδιστής» πολιτικός.
Ακόμα πιο ντούκου είχε περάσει ένα παλιότερο μανιφέστο υπέρ Τσίπρα, όπου μεταξύ πολλών άλλων, ανέφερε πως “κάπου εκεί ήρθε ο Στηβ Τζομπς και τα σάρωσε όλα.
Αν ο Μαρξ ζούσε, σίγουρα θα τον είχε λάβει υπόψη του, όμως εσείς όχι.”
Είναι κρίμα ίσως που η ίδια μεταστράφηκε στον εθνικισμό πριν ολοκληρώσει τη θεωρία του μαρξισμού – τζομπισμού, ίσως βέβαια σε επόμενο κείμενό της να μας πει ότι ο Κάρολος θα λάμβανε υπόψη του και τον Παύλο Μελά.
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που καλλιτέχνες μας απογοητεύουν με την πολιτική τους στάση, ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης.
Η ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των καλλιτεχνών, που συνήθως περιέχει και μια δόση εγωκεντρισμού και παρεξηγημένης ιδιοφυΐας εξηγεί μόνο εν μέρει το φαινόμενο.
Στην πραγματικότητα, αυτό που αναδεικνύεται είναι πως τελικά η ταξική θέση είναι αυτή που έχει τον κύριο ρόλο στις εκάστοτε επιλογές τους, κι ότι μόνο σε συνθήκες οξυμένων λαϊκών αγώνων οι εξαιρέσεις – που πάντοτε υπάρχουν – γίνονται, αν όχι κανόνας, σεβαστή μειοψηφία, που κινδυνεύει να συρρικνωθεί δραματικά σε ευθεία αναλογία προς τα σκαμπανεβάσματα του ίδιου του κινήματος.
Κι αν σ’ αυτή τη φάση συρρίκνωση νιώθουμε “προδομένοι” από ανθρώπους τα έργα των οποίων αγαπήσαμε, τουλάχιστον τα τελευταία δε χάνουν ποτέ τη δύναμή τους, όσο κι αν τα “απαρνήθηκαν” στην ουσία τους οι δημιουργοί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου