Ιωάννης Κακάνης
Σε ατμόσφαιρα συγκινησιακής φόρτισης για τον ίδιο τον πιτσιρικά, που στο πρόσωπο του μπορούσες να δεις την ειλικρίνεια και την ευαισθησία αυτού που πρέσβευε, οι δύο από τους τρεις κριτές τον επαίνεσαν χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, απορρίπτοντας τον όμως για το συνολικό αποτέλεσμα, μέχρι που ο Γιωργος Καπουτζίδης πήρε την ευθύνη πάνω του και τον πέρασε στην επόμενη φάση, βγάζοντας έναν εξαιρετικό μονόλογο για το θέμα του bullying στα σχολεία αλλά και με έντονες σπόντες για την αντίδραση της κοινωνίας στο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ομολογουμένως με έξυπνο τρόπο.
Για να πω την αλήθεια μου συγκινήθηκα με τον πιτσιρικά. Μου άρεσε που ο Γιώργος Καπουτζίδης έθιξε το ζήτημα υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακούς πολύ συχνά ''μπράβο στον τάδε που έθιξε το θέμα του bullying'' (στη θέση του bullying μπορούμε να βάλουμε οτιδήποτε αποτελεί ταμπού ή κοινωνικό ζήτημα στο οποίο ως χώρα βρισκόμαστε σε εμβρυακά βήματα ανάλυσης και λύσης).
Μόνο που το bullying, είναι πολλά πράγματα περισσότερα από την αναφορά ενός τηλεαστέρα σε μία τηλεοπτική εκπομπή. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος για τα παιδιά που το βιώνουν στο σχολείο, ένας εφιάλτης για κάποιες παιδικές ψυχές, μία διαδικασία που μπορεί να στοιχειώνει κάποιον για πολλά χρόνια της ζωής του, μία πληγή που δεν ξέρει κανείς πότε θα κλείσει και μία ατελείωτη μοναξιά για όποιον το βιώνει καθημερινά, ξανά και ξανά.
Πολλά παιδιά θέλουν να μιλήσουν μα δεν μπορούν, πολλοί γονείς θέλουν να καταλάβουν αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Το τηλεοπτικό φιλτράρισμα, που υφίστανται όλες αυτές οι δηλώσεις, η αισθητική, το show, η γρήγορη εναλλαγή εντυπώσεων, εικόνων και πληροφοριών, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται κατόπιν κάτι τόσο φαινομενικά ριζοσπαστικό, έχει σαν αποτέλεσμα να προβάλλεται ο τύποις ηρωισμός του ανθρώπου που τόλμησε να μιλήσει για θέματα ταμπού, παρά το ζήτημα που θίγεται.
Ζώντας άλλωστε στην εποχή που όλα καθορίζονται από την σοσιαλμιντιακή ατζέντα ,οι συζητήσεις για το bullying κρατούν μέχρι το επόμενο επίκαιρο θέμα. Αυτό ισχύει ακόμη και για εκείνους που θέλουν να προσεγγίσουν με ευαισθησία το συγκεκριμένο ζήτημα.
Από την άλλη, ακόμη κι αν ο σκοπός του κάθε Καπουτζίδη μπορεί να είναι ο προβληματισμός και η συζήτηση γύρω από το θέμα ,οι πολέμιοι των δηλώσεων του θα μιλήσουν για το αν αξίζει ο κάθε Καπουτζίδης να μιλάει για το θέμα αυτό, θα ψάξουν για τυχόν ατοπήματα του σε άλλες παλιότερες δηλώσεις, θα προσδώσουν μία έννοια ''δήθεν προοδευτικότητας'' στον λόγο του και θα περάσουμε παρακάτω.
Μόνο που το ζήτημα δεν είναι ο Καπουτζίδης.
Ένα φαινόμενο σαν το bullying που οδηγεί τα παιδιά στον θάνατο, στη χώρα που η υπόθεση Γιακουμάκη είναι ανοιχτή και το 2018 θα μας αφήσει με άλλον έναν νεκρό λόγω του σχολικού εκφοβισμού, η συζήτηση πρέπει να γίνει πράξη και η πράξη δράση.
Οι έπαινοι για την αναφορά ενός ζητήματος σε τηλεοπτικές εκπομπές δείχνουν το ίδιο το πρόβλημα: Τα αυτονόηταχειροκροτούνται γιατί ακριβώς μοιάζουν κάτι σαν μακρινούς στόχους, σχεδόν απραγματοποίητους ,ή στόχους που δεν τους βλέπουμε καν στον ορίζοντα.
Αν νιώθουμε πως η αναφορά στο bullying ,είναι μία νίκη στο γήπεδο του εχθρού είναι γιατί ο εχθρός έχει έρθει στο σπίτι μας και έχει κάνει πλιάτσικο σε καθημερινή βάση. Και πως η τηλεοπτική αισθητική των πραγμάτων αντί να του προσδώσει έστω μία συμβολική έννοια, το κανιβαλίζει ,το περιθωριοποιεί και το αναιρεί σχεδόν σαν μία είδηση που πέρασε και δεν ακούμπησε.
Όχι, αυτό επουδενί δεν σημαίνει πως η σιωπή σε οποιονδήποτε χώρο τηλεοπτικό ή μη είναι η καλύτερη επιλογή.
Απλώς δεν θα πρέπει να αποτελεί κατόρθωμα να λέγεται σε μία εκπομπή πως βλέπουμε όλους τους ανθρώπους σαν ίσους.
Αν θέλουμε οι άνθρωποι να περπατάνε ήσυχοι στο δρόμο για το σχολείο και τη ζωή,θα πρέπει να θεωρήσουμε αυτονόητη την ισότητα μόνο όταν αυτή γίνει πραγματικότητα στην παιδεία και στις πράξεις όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου