Όσο πλησιάζουμε στο τέλος των προγραμμάτων, τόσο πιο καθαρά θα διακρίνεται η αγωνία του παλιού δικομματισμού. Των κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και κατόπιν την κατέστρεψαν κοινωνικά και οικονομικά μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Τα κόμματα αυτά βρίσκονται πλέον αντιμέτωπα με την αδυναμία τους να αρθρώσουν προγραμματικό λόγο για την επόμενη ημέρα. Και είναι επόμενο. Έχασαν κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας, απέτυχαν να υπονομεύσουν την υλοποίηση του προγράμματος, βλέπουν την συμφωνία να ολοκληρώνεται ομαλά και δεν έχουν πλέον πού να πατήσουν. Τι να πει για την επόμενη ημέρα ο κ. Μητσοτάκης; Ότι σκοπεύει να καταργήσει κάθε εργασιακή προστασία; Ότι θα μειώσει τις δαπάνες για το κοινωνικό κράτος; Ότι θα αφήσει τα νοσοκομεία χωρίς προσωπικό; Ότι θα δώσει το φιλέτο της κοινωνικής ασφάλισης σε ιδιώτες; Ότι, δηλαδή, θα χτυπήσει για ακόμα μια φορά ό,τι χτυπήθηκε επί οκτώ χρόνια Μνημονίων για να φέρει την ανάπτυξη και την ευημερία στη χώρα; Ποιος λογικός άνθρωπος θα τους ακούσει;
Ζητάνε να επιστρέψουν στην εξουσία για να εφαρμόσουν ένα Μνημόνιο που μόνο οι ίδιοι θεωρούν πως συνεχίζεται. Απαιτούν από τους Ευρωπαίους να κοπούν οι συντάξεις. Ζητάνε την ψήφο του κόσμου για να σώσουν τον τόπο από την καταστροφή που θα παραλάβουν και τα 200 δισ. που χάθηκαν από την οικονομία. Και περιμένουν από κάποιον να τους πάρει στα σοβαρά. Και επειδή δεν τους βγαίνει, απλώς βρίζουν.
Ή αλλάζουν τις θέσεις τους στο «Μακεδονικό» για να χτυπήσουν την κυβέρνηση από ακροδεξιά.
Στην περίπτωση της Φ. Γεννηματά, διαλύουν και το κόμμα τους.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν αξίζει στον τόπο αυτή η αντιπολίτευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου