Μια 30ετία εθνικιστικών εγκλωβισμών παίρνει τέλος, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ ανέλαβαν το κόστος της πολιτικής υπέρβασης με έναν έντιμο και καθαρό συμβιβασμό και, πλέον, το πολιτικό σύστημα σε Αθήνα και Σκόπια τίθεται ενώπιον της ιστορίας και των ευθυνών του.
Στην Ελλάδα η συμφωνία για το Μακεδονικό επανακαθορίζει ήδη, από χθες, πολιτικά μεγέθη, επαναπροσδιορίζει συσχετισμούς και συμμαχίες, και λειτουργεί ως καταλύτης ανασύνθεσης του δίπολου προόδου – συντήρησης. Η όλη διαδικασία διαγράφεται μακρά κι επίπονη, οι πόλοι όμως, οι στόχοι, και τα ρίσκα είναι ήδη διακριτά.
Το μεγάλο βήμα του Αλέξη Τσίπρα
Για τον Αλέξη Τσίπρα η λύση στο Μακεδονικό γίνεται το ταυτοτικό ορόσημο της προοδευτικής διακυβέρνησης, έξω και πέρα πλέον από τις μνημονιακές ομηρίες.
‘Εκλεισε μια καλή – σε πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον – και αμοιβαία επωφελή συμφωνία, ρίσκαρε την ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και την εθνική αξιοπρέπεια, και τόλμησε να αναμετρηθεί με τους «δαίμονες» του εθνικιστικού λαϊκισμού και της πατριδοκαπηλείας.
Ενίσχυσε καταλυτικά το ηγετικό του προφίλ και έδωσε πόντους στο διεθνές status της χώρας, η επιλογή του όμως είναι καταδικασμένη να κριθεί όχι μόνον από την δική του αξιοπιστία αλλά, κυρίως, από εκείνη του αντισυμβαλλόμενου – ήτοι, από την πολιτική ισχύ του Ζόραν Ζάεφ και από την πιστή εφαρμογή ή μη της συμφωνίας στην πΓΔΜ.
Σε εκλογικούς όρους, επίσης, είναι πιθανό να αντιμετωπίσει προβλήματα με ένα πασοκογενές τμήμα των ψηφοφόρων του καθώς και με κάποιους – λίγους – βουλευτές του στην βόρειο Ελλάδα, ενώ αργά ή γρήγορα θα κληθεί να διευθετήσει το υπαρκτό, και βαθιά πολιτικό, ζήτημα της απόστασης με τον κυβερνητικό του εταίρο, τον Πάνο Καμμένο.
Προοπτικά ωστόσο, και πέραν της διπλωματικής αναβάθμισης της χώρας, ο χειρισμός του Μακεδονικού του δίνει πλέον την απόλυτη πρωτοβουλία, και κυριαρχία, στην υπόθεση ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου.
Ο «Κυριάκος Σαμαράς»
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το Μακεδονικό κινδυνεύει να γίνει η σφραγίδα οριστικής αποποίησης της φιλελεύθερης ταυτότητάς του. Ο πρόεδρος της ΝΔ έσπευσε να δικαιώσει τον Γιώργο Παπανδρέου, ενδύθηκε προθύμως το κοστούμι του «Κυριάκου Σαμαρά» και ύψωσε λάβαρο εθνικοπατριωτικού ανένδοτου με υπογραφή Αδωνι.
Δηλώνει ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει την «πολιτική νομιμοποίηση» να υπογράψει την συμφωνία, ζητά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να την αποτρέψει, και προσπερνά την εθνική γραμμή του 2008 και του Καραμανλή δια του ετεροπροσδιορισμού και της οχύρωσης πίσω από την διαφοροποίηση Καμμένου.
Οι πληροφορίες λένε επίσης ότι συζητά πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, ενώ υποδαυλίζει σταθερά και επικινδύνως την διχαστική συζήτηση περί «μειοδοτών» και «πατριωτών».
Είναι μια επιλογή που μπορεί να βρει κάποια εκλογικά ερείσματα στο εθνικό θυμικό και το συναίσθημα – είναι, όμως, και μια επιλογή που αναδεικνύει το έλλειμμα καθαρής θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα μείζον εθνικό ζήτημα, που απειλεί επίσης να κόψει τις γέφυρες της ΝΔ με τους κεντρογενείς αναποφάσιστους ψηφοφόρους, και που υπονομεύει το προφίλ «κυβερνησιμότητας» της συντηρητικής παράταξης αλλά και του ίδιου του αρχηγού της.
Δεν είναι αμελητέο άλλωστε το γεγονός ότι η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει κάνει καθόλου ευτυχείς τους εταίρους του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπως και ουκ ολίγα μετριοπαθή στελέχη της ΝΔ, μηδέ της Ντόρας Μπακογιάννη εξαιρουμένης.
Η «ώρα της κρίσης» για το Κίνημα Αλλαγής
Τα διλήμματα όμως γίνονται σκληρά και επιτακτικά και για τον τρίτο πόλο, το Κίνημα Αλλαγής.
Η Φώφη Γεννηματά επέδειξε χθες συγκρατημένους τόνους, επανέλαβε ότι «το ΚΙΝΑΛ θέλει λύση, αλλά όχι οποιαδήποτε λύση», και επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί αφού πάρει στα χέρια της, σήμερα, το πλήρες κείμενο της συμφωνίας.
Η ώρα των επιλογών όμως έχει έρθει, και όλα δείχνουν πως θα είναι επιλογές δύσκολες και συγκρουσιακές.
Ο βρασμός, άλλωστε, σε επίπεδο μεσαίων στελεχών, και η σφοδρή δημόσια κόντρα των «ποταμίσιων» βουλευτών Δανέλλη και Μαυρωτά με τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο του ΠΑΣΟΚ, δείχνει και το πρώτο επίπεδο του πολιτικά υπαρξιακού ζητήματος που διαμορφώνει το Μακεδονικό για τον νέο φορέα της κεντροαριστεράς.
Ηδη, Σταύρος Θεοδωράκης, Γιώργος Παπανδρέου και Θανάσης Θεοχαρόπουλος έχουν πάρει – λιγότερο ή περισσότερο ευκρινώς – θέση υπέρ της συμφωνίας, Ευάγγελος Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος κινούνται, επί του παρόντος, οριακά στο «ναι μεν αλλά», και οι μεγάλες αντιστάσεις εκδηλώνονται από τις τάξεις του παραδοσιακού «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ».
Με δεδομένο ότι και οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές απονέμουν… κατά ριπάς εύσημα στον Αλέξη Τσίπρα, γίνεται σαφές πως οι αποφάσεις της Φώφης Γεννηματά δεν θα είναι εύκολες.
Και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως δεν θα έχουν και πολιτικές απώλειες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου