Είμαστε όλοι Παύλος Τσίμας. Ή, θα θέλαμε να είμαστε. Αφήστε τα “όχι”, στην πράξη να το δω.

 Maria Dedoussi

"Άνθρωποι με κύρος", θα είχε τίτλο το κάτωθι.

Ο Παύλος Τσίμας ξεπλένει τη Χρυσή Αυγή. 

Σιγά ρε που σοκάρεστε, και τι έγινε;

Θα ξέπλενε και τον Χίτλερ αν το απαιτούσαν οι επαγγελματικές του περιστάσεις, έχει και τη μόρφωση και την εμπειρία να το κάνει "με τρόπο": 

"Δεν λέω Σία μου, άλλο ένα γιαούρτι και άλλο μια φιάλη Zyklon B, αλλά η βία είναι βία, άσε που το γιαούρτι λερώνει και περισσότερο..."

Το ίδιο θα έκαναν όλοι όσοι εξακολουθουν να έχουν καρεκλίτσα στα "σοβαρά" ΜΜΕ, ο μισθός να τρέχει, να πληρώνονται οι υποχρέωσεις και το lifestyle μας.

Παρένθεση. 

Αν είδατε το βίντεο που προηγήθηκε της κουβέντας, ήταν ένα καταπληκτικό ποτ-πουρί, ένα ιδεολογικό σαρδάμ συμβάντων, αιτίων και αιτιατών, προσώπων και καταστάσεων, όπου όλα μπερδεύονταν γλυκά και στο μπακγκράουντ έπαιζε το σάουντρακ της πλύσης εγκεφάλου: Τον κύκλο της βίας στην ελληνική πολιτική σκηνή άνοιξαν οι Αγανακτισμένοι, με την προτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά συνέπεια, ότι κι αν γίνεται και θα γίνει στο μέλλον οφείλεται και ανάγεται σ' αυτό, από τη Χρυσή Αυγή έως τον Γ'ΠΠ. 

Απλά πράματα. 

Κλείνει η παρένθεση.

Ο Παύλος Τσίμας, λοιπόν, κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται: Περνάει τη γραμμή που όχι μόνο του επιβάλλει το αφεντικό του, αλλά πιθανότατα θα τον εξασφαλίσει επαγγελματικά σε μια ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης. Ο πρώτος "αριστερός" δημοσιογράφος είναι ή ο τελευταίος που υπηρετεί τις φασιστο-λογικές, λέγοντας παπαριές; Κάθε μέρα βλέπω εγώ τέτοιους, στα σάιτ, στις εφημερίδες, παντού. Κι αν τους ρωτήσεις σε πολύ προσωπική φάση, όλοι το ίδιο θα σου πουν στο τέλος: "Τα παιδιά, τα δάνεια, η μεζονέτα, τα έξοδα, τι να κάνω;"

Θυσιάζεται για τα παιδιά του ρε σεις, τι δεν καταλαβαίνετε;

Τέλος πάντων, αλλού θέλω να καταλήξω. 

Ο Παύλος Τσίμας είναι άνθρωπος με κύρος. 

Επιτυχημένος, ατσίβερ. 

Αν τον συναντήσεις αύριο και μαζί συναντήσεις έναν δημοσιογράφο που γύρισε την πλάτη σ' όλο αυτό και προτιμάει να σερβίρει καφέδες ή να γράφει το πρόγραμμα της τηλεόρασης στην Εσπρέσο, από τον Τσίμα θα εντυπωσιαστείς και σ' αυτόν θα κάνεις τούμπες. 

Ο άλλος είναι λούζερ. 

Τι, όχι;

Γουίνερ είναι το μεγαλοστέλεχος/ο επιχειρηματίας, που καρατομεί καθ' εκάστη 10 εργαζόμενους και φορτώνει τη δουλειά τους σε έναν κακοπληρωμένο ή και απλήρωτο, ο εφοπλιστής που κουβαλάει πρέζα στα πλοία του και με τα κέρδη αγοράζει ομάδες/Δήμους/ κράτη, ο διευθυντής της Τράπεζας που το πρωί παίρνει το σπίτι σου και το βράδυ κάνει διάλεξη στο καλό εστιατόριο για δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. 

Αυτοί είναι οι ατσίβερς, οι άνθρωποι με κύρος.

Τι, όχι;

Θες να μου πεις ότι αν γνωρίσεις τον Μαρινάκη αύριο θα του πεις "είσαι ένας άθλιος πρεζέμπορος" και όχι "μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω κύριε Πρόεδρε"; 

Ότι θα φύγεις τρέχοντας και δεν θα προσπαθήσεις να χωθείς στο "περιβάλλον" του;

Θες να μου πεις ότι πρότυπό σου στη ζωή είναι ο φτωχός, πλην τίμιος βιοπαλαιστής του υπογείου και όχι ο αμοράλ πελούσιος του ρετιρέ;

Για πες το μου να δω κάτι...

Η ηθική ακεραιότητα είναι άγνωστη έννοια πλέον, αφήστε τα σάπια σε μένα. Στις θεωρίες όλοι πρώτοι μού είστε. 

Προσοχή: Δεν μιλάω για ιδεολογία, για ηθική ακεραιότητα μιλάω. 

Κι όσο στενεύουν τα περιθώρια και λιγοστεύουν οι επιλογές, όλο και πιο άγνωστη γίνεται. 

Και μην ακούσω κουβέντα. 

Πολύ λίγοι είναι αυτοί που θα τη βάλουν πάνω από την προοπτική ενός καλού εισοδήματος και μιας άνετης, ή έστω ασφαλούς ζωής. Κι αυτους τους ελάχιστους τους περιθωριοποιούμε σε ντε-τε εμείς οι ίδιοι που θεωρητικά επικροτούμε τη στάση τους. 

Καθένας έχει τις κόκκινες γραμμές του βέβαια, αλλά πολύ φοβάμαι ότι if the price is right, οι γραμμές αυτές γίνονται και ροζ και μπεζ και διαφανείς εν τέλει.

Μπράβο του Παύλου Τσίμα, λοιπόν. 

Υπόδειγμα επιτυχημένου ανθρώπου, ανθρώπου με κύρος, ανθρώπου της εποχής. 

Τον έχει και η Γουικιπίντια εξάλλου, εσένα πιθανότατα δεν θα σε γράψει ποτέ. 

Είμαστε όλοι Παύλος Τσίμας. 

Ή, θα θέλαμε να είμαστε. 

Αφήστε τα “όχι”, στην πράξη να το δω.