Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν δώσαμε και ιδιαίτερη σημασία. Δεν ήταν η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που μια “μαϊμού” είδηση έμπαινε στα σπίτια μας μέσω του τηλεοπτικού δέκτη.
Μην πω ότι γελάσαμε κιόλας περιπαικτικά με την ιστορία της ευφάνταστης κυρίας που παρουσιάστηκε σε δελτίο ειδήσεων ως σύζυγος πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας για να περιγράψει την αγωνία της ίδιας και των ανύπαρκτων παιδιών της κάθε φορά που ο φανταστικός σύζυγός της βρίσκεται σε αποστολή πάνω από το Αιγαίο. Μόνο που τελικά δεν ήταν και τόσο αστείο.
Η χθεσινή απώλεια του πιλότου της Π.Α. στα ανοιχτά της Σκύρου ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο την αγωνία και τον φόβο, μόνιμα συναισθήματα με τα οποία ζουν οι οικογένειες αυτών των ανθρώπων, αλλά και να καταδείξει την ανευθυνότητα με την οποία κάποιοι άλλοι εμπορεύονται λεπτές και ευαίσθητες ισορροπίες που άπτονται της ανθρώπινης ζωής.
Σε μια προσπάθεια φτηνής εκμετάλλευσης υπαρκτών καταστάσεων και ψυχοφθόρων συναισθημάτων που βιώνουν καθημερινά οι οικογένειες των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας κάποιοι δεν δίστασαν προ ημερών να στήσουν μια συνέντευξη με πρωταγωνίστρια μια “ηθοποιό”, που υποδύθηκε μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα τον ρόλο της αγωνιούσας συζύγου και ηρωικής Ελληνίδας μάνας.
Ένας ρόλος βγαλμένος όντως από την πραγματικότητα της ζωής, που δίχως καμία αιδώ παρουσιάστηκε ως μια αληθινή εξομολόγηση προς άγρα τηλεθέασης και καλλιέργεια εντυπώσεων.
Λες κι αν δεν βλέπαμε το συγκεκριμένο τηλεοπτικό κατασκεύασμα θα ήταν δύσκολο να φανταστούμε το τι συμβαίνει στα σπίτια των ιπτάμενων της Π.Α. κάθε φορά που κυκλοφορεί η είδηση της πτώσης κάποιου αεροσκάφους ή ελικοπτέρου.
Λες και περιμέναμε την “είδηση - μαϊμού” για να αναλογιστούμε πόσα σπίτια αγωνιούν κάθε φορά μέχρι να ανακοινωθούν τα ονόματα και η τύχη των επιβαινόντων.
Ψιλά γράμματα θα πει κανείς τώρα που έγινε το κακό και μια ζωή χάθηκε. Μόνο που τώρα γίνεται ακόμη πιο ορατό το μέγεθος της απάτης και της καπήλευσης υπαρκτών, δυστυχώς, καταστάσεων.
Ναι, κάποιοι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους τον δρόμο της αγωνίας και του κινδύνου. Για άλλους είναι ήρωες, για άλλους απλώς εργαζόμενοι.
Το τι είναι και το πώς αισθάνονται ας τα αφήσουμε στους ίδιους και στους οικείους τους, αλλά ας σεβαστούμε ότι οι ζωές τους δεν είναι “ρόλοι” για να τους υποδύονται κομπάρσοι στη μικρή οθόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου