«Τι προτιμάτε, αγαπητοί συμπολίτες, την Ουγγαρία μας ή ένα φέουδο του Σόρος;». Αυτό ήταν ένα από τα βασικά συνθήματα των στελεχών του Fidesz, του κόμματος του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, του κόμματος που κέρδισε στις εκλογές της Κυριακής του δικού μας Πάσχα 133 από τις 199 έδρες του κοινοβουλίου της Βουδαπέστης. Προφανώς, η απάντηση της πλειοψηφίας των Ούγγρων ήταν σαφής:
Θέλουμε τον Όρμπαν, τον μόνο ηγέτη που υπερασπίζεται σθεναρά τη χώρα μας «έναντι της ευρωπαϊκής ελίτ, η οποία σε συνεργασία με δισεκατομμυριούχους κερδοσκόπους θέλει να μας κλέψει την πατρίδα και να μας πλημμυρίσει με μετανάστες».
Ο Βίκτορ Όρμπαν κατάφερε να πείσει ότι αυτός εγγυάται την εθνική κυριαρχία της «κατατρεγμένης, χριστιανικής» Ουγγαρίας, αυτός αγωνίζεται για την ευημερία και την ασφάλειά της - κόντρα στις Βρυξέλλες, αλλά με τα λεφτά των διαρθρωτικών ταμείων.
Και οι περισσότεροι από αυτούς που δεν πείστηκαν επέλεξαν το Jobbik -έτσι αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα- που είναι ακόμη πιο δεξιό, ακόμη πιο ρατσιστικό, πολύ κοντά στη Χρυσή Αυγή. Ακόμα και μια μεγάλη μερίδα των Ρομά αποφάσισε να ψηφίσει Όρμπαν, επειδή «μας προστατεύει από τους μετανάστες».
Σε μια χώρα που δεν έχει δεχθεί ούτε έναν πρόσφυγα. Τον... τεράστιο αριθμό των 1.294 θα έπρεπε να φιλοξενήσει, αλλά, παρά και την καταδίκη της από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ακόμη δεν συμμορφώθηκε. Ούτε υπέστη καμία κύρωση.
Κι όλοι αυτοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ήταν έξαλλοι με τον Όρμπαν, επειδή γράφει πανηγυρικά στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις «ευρωπαϊκές αξίες», κυρίως την αλληλεγγύη, έσπευσαν να τον συγχαρούν για τη μεγάλη νίκη του.
Κάποιοι με κάποια ψυχρότητα, αλλά και πολλοί με αληθινό ενθουσιασμό. Όπως, για παράδειγμα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που είναι πανευτυχές με τους 22 ευρωβουλευτές που κουβαλά ο Όρμπαν στην ομάδα του. Ή ο υπουργός Εσωτερικών και «Πατρίδας» της Γερμανίας Χορστ Ζέεχοφερ, που είναι και αρχηγός των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας.
Άλλωστε από το συνέδριο των Βαυαρών τον Ιανουάριο ο επίτιμος προσκεκλημένος Όρμπαν είχε κηρύξει το έτος 2018 «χρονιά της ανάστασης της λαϊκής βούλησης». Και ποια είναι η λαϊκή βούληση, κατά Όρμπαν; Το «όχι» στη μεταναστευτική πολιτική που της επιβάλλεται.
Με αυτόν τον Όρμπαν και με τους μιμητές του -όχι μόνο στην πρώην ανατολική Ευρώπη-, που ένιωσαν ακόμη περισσότερο αέρα στα πανιά τους μετά τη νίκη του, θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα από δω και μπρος οι Ευρωπαίοι που δηλώνουν ότι θέλουν να προχωρήσουν και να βαθύνουν την Ε.Ε. Με αυτόν τον Όρμπαν θα πρέπει να αλλάξουν το ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου.
Δεν φαίνονται και πολύ αποφασισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου