“Πως οι κομμουνιστές, δεν μέ άφησαν να παρελάσω σημαιοφόρος με την γαλανόλευκη…” (του Πέτρου Κατσάκου)

 

http://thefaq.gr/pos-i-kommounistes-den-me-afisan-na-parelaso-simeoforos-me-tin-galanolefki-tou-petrou-katsakou/

Ήταν θυμάμαι 1975. Μεταπολίτευση κι εγώ μαθητής Δημοτικού στη Νέα Ιωνία, και μάλιστα μαθητής του 10 και του άριστα. Μαθητής άριστος και με διαγωγή κοσμιοτάτη, χρίζομαι σημαιοφόρος για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. 

Στην προσφυγική και στη συντριπτική της πλειονότητα αριστερή συνοικία της Νέας Ιωνίας, οι αγωνιστές του ΕΑΜ και τα μέλη του ΚΚΕ από νωρίς το πρωί κατεβαίνουν στη λεωφόρο Ηρακλείου φορτωμένοι με πανό και σημαίες, με σκοπό να παρελάσουν και αυτοί μαζί με τα σχολεία “γιορτάζοντας” τον τερματισμό της εφτάχρονης δικτατορίας. Ανάμεσά τους φυλακισμένοι και εξόριστοι αγωνιστές της Αριστεράς, άρτι αφιχθέντες από τα ξερονήσια.

Παρ’ ότι το ΚΚΕ έχει ήδη νομιμοποιηθεί από την κυβέρνηση του Καραμανλή, η αστυνομία δεν επιτρέπει τη συμμετοχή των αντιστασιακών στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου και ζητάει από τα μέλη του κόμματος να μαζέψουν τα σφυροδρέπανα και να αποχωρήσουν πάραυτα ώστε να ξεκινήσει η μαθητική παρέλαση. Ο κόσμος της Αριστεράς αρνείται να υπακούσει στις εντολές των χωροφυλάκων και ξεκινούν επεισόδια.

Στο λεπτό, βγαίνουν τα κλομπ και ξεκινά το κυνηγητό στην κεντρική λεωφόρο και στα στενά με φωνές και απειλές που θαρρείς και ήταν ίδιες με αυτές που ακούγονταν μέχρι πρότινος στα κελιά, στα κρατητήρια και στα υπόγεια της Ασφάλειας. 

Αρχίζει και πέφτει ξύλο. Ο κόσμος σιγά σιγά διαλύεται κι εμείς με τα κοντά παντελονάκια και τα λευκά πουκάμισα έχουμε μείνει σαν χάνοι στη μέση του δρόμου να χαζεύουμε το πρωτόγνωρο θέαμα με αυτούς με τη στολή να κυνηγούν τους άλλους με τις κόκκινες σημαίες. Κι εγώ με τη δική μου σημαία στο χέρι και κατεβασμένο το κεφάλι να παίρνω άρον άρον τον δρόμο της άδοξης επιστροφής για το σχολείο.

Η μαθητική παρέλαση για την 25η Μαρτίου του 1975 στη Νέα Ιωνία δεν έγινε ποτέ κι εμένα που μια φορά στη ζωή μου “αρίστευσα” μου έκοψαν οι κομμουνιστές τον δρόμο για την επιβράβευση να διασχίσω τη λεωφόρο Ηρακλείου κρατώντας ψηλά τη γαλανόλευκη. Αλλά έτσι ήταν πάντα αυτοί οι αριστεροί, κι έτσι τους κατέγραψα στο παιδικό μου μυαλό από το μακρινό 1975. 

Οπισθοδρομικοί και εχθροί της αριστείας, που επειδή με διαγωγή κοσμία δεν μπορούσαν να γίνουν οι ίδιοι σημαιοφόροι, έρχονταν και διέλυαν τις παρελάσεις μας.