Μετά από μία εβδομάδα αντιπολιτευτικής «μονοκαλλιέργειας», όπου κυριάρχησε η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό και αναδείχθηκαν, ξανά, τα «συγκοινωνούντα δοχεία» μεταξύ της οδού Πειραιώς και του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού μπλοκ που κινείται στις παρυφές της ΔΗΣΥ, η Ν.Δ αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί διακριτικά.
Είναι, ωστόσο, φανερό πως κατέγραψε μία ακόμα επικοινωνιακή ήττα στο πεδίο της προσφιλούς για την ηγεσία της «θεωρία των δύο άκρων», ιδιαίτερα μετά την πολιτική απαξίωση που υπέστη το συνέδριο της Εσθονικής προεδρίας για «τα εγκλήματα των απολυταρχικών καθεστώτων» με την αποχή ή την χαμηλού επιπέδου συμμετοχή των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών, κάτι που επί της ουσίας δικαίωσε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και την απουσία του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή.
Το συνέδριο του Ταλίν εξέπεσε σε μία υπόθεση κυρίως των χωρών της Βαλτικής και του Βίζεγκραντ (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, Κροατία), κράτη της ψυχροπολεμικής σοβιετικής επιρροής με γνωστή και δικαιολογημένη ιστορική φόρτιση, οι εκπρόσωποι των οποίων υπέγραψαν και το κοινό ανακοινωθέν.
Κι αυτό που απέμεινε στα καθ’ ημάς ήταν η προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μερίδας των συμπορευόμενων με αυτή μέσων ενημέρωσης να ξαναστήσουν διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές πάνω σε στερεότυπα των πιο σκοτεινών περιόδων της ελληνικής ιστορίας.
Η Ν.Δ επιχείρησε, με αφορμή το θέμα αυτό, να ταυτίσει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ με τον σταλινισμό, κάτι παρόμοιο με ότι έκανε πριν μερικές εβδομάδες με την «αντιπολιτευτική γραμμή της…Βενεζουέλας» και την προσπάθεια ανάδειξης του καθεστώτος Μαδούρο σε πολιτικό ρυθμιστή των εσωτερικών εξελίξεων.
Η τακτική αυτή πρόδωσε, για ακόμα μία φορά, την απουσία στρατηγικής και πολιτικού αφηγήματος εκ μέρους της ηγεσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος προσπάθησε μεν να μείνει προσωπικά εκτός του κάδρου της δήθεν ιδεολογικής σύγκρουσης, παρέδωσε, ωστόσο, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην γνώριμη ακραία ρητορική του αντιπροέδρου του κόμματος Άδωνι Γεωργιάδη.
Οι διαφοροποιήσεις
Το αδιέξοδο αυτής της τακτικής κατέστη σαφές όταν ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Βασίλης Κικίλιας αναγκάστηκε, σχεδόν απολογητικά, να τονίσει την δημοκρατικότητα του κ. Μητσοτάκη και όταν ο ίδιος ο κ. Γεωργιάδης ομολόγησε, τελικά, πως «ο ναζισμός είναι ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει ποτέ, βαρύνεται με το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας, το Ολοκαύτωμα».
Είχαν προηγηθεί, ωστόσο, οι ηχηρές παρεμβάσεις βουλευτών και στελεχών της Ν.Δ, όπως του βουλευτή Σερρών Κώστα Καραμανλή και του Θόδωρου Φορτσάκη που χαρακτήρισαν «ανιστόρητο» και «άδικο» τον συσχετισμό και τον συμψηφισμό του ναζισμού με τον κομμουνισμό.
Ενώ, καταλυτικό ρόλο έπαιξε, σύμφωνα με πληροφορίες, στις αντιδράσεις για την τακτική Μητσοτάκη και η «υπενθύμιση» της κατηγορηματικά αρνητικής στάσης των ευρωβουλευτών του κόμματος πριν 12 χρόνια σε μια παρόμοια προσπάθεια να εκδοθεί ένα τέτοιας ιδεολογικής αντίληψης ψήφισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Κι επειδή…scripta manent, εκείνη την εποχή (2005-2006) ο «Ριζοσπάστης» είχε φιλοξενήσει άρθρα και δηλώσεις κορυφαίων στελεχών όλων των κομμάτων, μεταξύ των οποίων του Αντώνη Σαμαρά (!), του Θόδωρου Καράογλου, του Αντώνη Μπέζα αλλά και του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από την τωρινή θέση της Ν.Δ.
Ο τελευταίος, μάλιστα, είχε δηλώσει πως «όσες διαφορές κι αν υπάρχουν ιδεολογικές μέσα στη δημοκρατία δεν επιτρέπεται να έχουμε κείμενα (σ.σ αναφερόμενος στο προταθέν τότε ψήφισμα μερίδας ευρωβουλευτών) τα οποία στην ουσία μας διαχωρίζουν με τέτοιο τρόπο και που πολλά από τα γεγονότα που αναφέρονται πιθανόν και να μην είναι αληθή».
Ακόμα και το ιστορικό στέλεχος του κόμματος Ιωάννης Βαρβιτσιώτης είχε δηλώσει πως πρέπει να αφήσουμε την Ιστορία «να διαμορφώσει την άποψη, ώστε να έχουμε μια πιο αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων».
Η πρωτοβουλία για εκείνο το διχαστικό ψήφισμα που βρήκε απέναντί του σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος ανήκε στον συντηρητικό Γκόραν Λιντμπλαντ του σουηδικού «κόμματος των Μετριοπαθών». Το ίδιο πρόσωπο βρισκόταν στην πρώτη σειρά των επισήμων προσκεκλημένων του συνεδρίου του Ταλίν σ αυτή τη νέα προσπάθεια εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό και του Χίτλερ με τον Στάλιν.
Άδωνις και Βενιζέλος
Δώδεκα χρόνια μετά, η Ν.Δ και άλλοι πολιτικοί, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, βρέθηκαν να μετακινούνται από τη μία θέση στην εντελώς αντίθετη χάριν μιας νεοπαγούς αντικομμουνιστικής υστερίας που είχε ως στόχο να αναθερμάνει τη «θεωρία των δύο άκρων» και να προσθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ εκτός από το «μαδουρικό» και το σταλινικό πρόσημο.
Ήταν, δε, τόσο εξόφθαλμη αυτή η διολίσθηση που ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος σε συμπόρευση με τον Άδωνι Γεωργιάδη -και άλλες, λίγες αλλά έντονες, φωνές εντός Ν.Δ- επιχείρησε τώρα να εξισώσει το ναζισμό με τον κομμουνισμό, έλεγε το 2006 ότι «είναι ανιστόρητο να επιχειρεί να εξομοιώσει τα φαινόμενα του ναζισμού ή του φασισμού με τον κομμουνισμό ως σύστημα σκέψης και ως σύστημα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης».
Εν κατακλείδι, η συγκεκριμένη αντιπολιτευτική τακτική της Ν.Δ, πέραν του ότι έμεινε μετέωρη, ανέδειξε και την αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραθέσει εναλλακτική πολιτική και ιδεολογική πρόταση και, έστω και άθελά της, την εγκλώβισε σε έναν ακραία συντηρητικό λόγο.
Και όπως παρατηρούν, εκ των υστέρων, μετριοπαθή στελέχη του κόμματος «προσφέρθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ η δυνατότητα να αναδείξει ρεαλιστική κεντροαριστερή ταυτότητα».
Τονίζουν δε πως η επίσημη στάση της ΔΗΣΥ (την οποία πολιτικά «πολιορκεί» η Ν.Δ για να εγκατασταθεί στο χώρο του κέντρου) για τον ανιστόρητο συσχετισμό του ναζισμού με τον κομμουνισμό βάθυνε ακόμα περισσότερο την ιδεολογική διαχωριστική γραμμή, αφήνοντας την αξιωματική ανιτπολίτευση σχεδόν μόνη της στο δεξιό άκρο αυτής της γραμμής.
Πηγή: Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου