Όταν ήμουν Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων σε Δημοτικό Σχολείο, μου ζήτησε ο Διευθυντής να παρευρεθώ στην κλήρωση για την επιλογή των σημαιοφόρων & παραστατών.
Σε ένα τμήμα με 22 παιδιά, τα 18 συμμετείχαν στην κλήρωση διότι είχαν μέσο όρο 10.
Στο πρώτο θρανίο καθόταν ένα παιδάκι από τα 4 εκτός κλήρωσης και ποτέ δεν θα ξεχάσω τα βουρκωμένα μάτια του σε όλη τη διαδικασία.
Ακόμα περισσότερο δεν θα ξεχάσω στα 15 περίπου χρόνια ενασχόλησης μου με τους Συλλόγους Γονέων & Κηδεμόνων το ξεκατίνιασμα και τις διαμάχες των γονιών για τη βαθμολογία αλλά και για την κλήρωση και επιλογή των σημαιοφόρων.
Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα μάτια αυτού του παιδιού που βίωσε τον αποκλεισμό στο όνομα μιας επίπλαστης αριστείας και στο όνομα ενός θεσμού -των παρελάσεων- που ουδεμία σχέση έχει με τα ιδεώδη και όλα όσα θα έπρεπε να προσφέρει το δημοτικό σχολείο.
Όποιος θεωρεί ότι η αξιολόγηση και η αριστεία στο Δημοτικό σχολείο μπορούν να γίνουν με αντικειμενικούς όρους, εθελοτυφλεί διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αξιολογήσεις παιδιά σε τόσο ευαίσθητες ηλικίες που ο μόνος γνώμονας και σκοπός του σχολειού θα έπρεπε να είναι η αγάπη για τη μάθηση, η κοινωνικοποίηση και η συλλογικότητα και η άμιλλα και σε καμια περίπτωση ο ανταγωνισμός και η βαθμοθηρία.
Η επιβράβευση θα έπρεπε να είναι για την προσπάθεια πέρα από το αποτέλεσμα, για το ήθος, για τα ιδεώδη και όχι με μια σημαία αλλά με την αγκαλιά όλων.
Υποθέτω βέβαια ότι είναι πολύ πιο εύκολο να βάζουμε ταμπέλες στα παιδιά και προφανώς στο όνομα της αριστείας, της δικαιοσύνης, της μελλοντικής αγοράς να προδιαγράφουμε το δρόμο και το μέλλον των παιδιών...
Μαρία η άριστη... Γιώργος ο Αλβανός... Κώστας ο ζωηρός... Ελένη η δυσλεξικιά... μπλα μπλα μπλα...
Για αυτά πότε θα συζητήσουμε...;;; !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου