Η επίδειξη λογιότητας του Άδωνι Γεωργιάδη στο twitter και το σχετικό τρολάρισμα, έφεραν στο προσκήνιο τη μόνιμη επωδό των εκπροσώπων της δεξιάς στη δημόσια σφαίρα: Οι αριστεροί στα πανεπιστήμια ασχολούνται με ζητήματα άσχετα με τα προβλήματα των φοιτητών και βάζουν εμπόδιο σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Ακόμα χειρότερα: Ο φετιχισμός τους με τις καταλήψεις απαξιώνει την εικόνα των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και δυσφημεί τη χώρα το εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή, οι φιλελεύθεροι οπαδοί της αριστείας αναγκάζονται, είτε να υποστούν τις «ακραίες μειοψηφίες» που έχουν μετατρέψει σε «άντρο βίας και ανομίας» το ελληνικό πανεπιστήμιο, είτε να αναζητήσουν την (κάπως τσιμπημένη οικονομικά) τύχη τους σε κάποιο «ασφαλές» και αποστειρωμένο campus της Εσπερίας.
Η καρικατούρα του αριστερού συνδικαλιστή-αιώνιου φοιτητή-εχθρού της καινοτομίας-υμνητή του Πολ Ποτ απέναντι στον απηυδισμένο από τον επαρχιωτισμό των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ συνεπή φοιτητή-ερευνητή-wannabe πετυχημένο start-uper, μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου αλλά αποτελεί ένα βολικό σχήμα για να ξεχάσουμε τις πραγματικές «ασχολίες» της παράταξης του Αδ. Γεωργιάδη στα πανεπιστήμια.
Αν, λοιπόν, στα φοιτητικά χρόνια του αντιπροέδρου της ΝΔ οι ΔΑΠίτες ασχολούνταν με την προαγωγή της γνώσης και την επιβράβευση της αριστείας, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν εγώ πέρασα από τα αμφιθέατρα, φαίνεται πώς είχαν νιώσει κάπως... κορεσμένοι και είπαν να το ρίξουν λίγο έξω...
Ποτέ όμως δεν ξέφευγαν από το πλαίσιο της αριστείας: Οι σημειώσεις που μοίραζαν στους πρωτοετείς φοιτητές ήταν πάντα ενημερωμένες και σωστά βιβλιοδετημένες. Το ίδιο δε, και οι αφίσες τους για τα πάρτι «γνωριμίας».
Κάτι παλιομοδίτες αριστεριστές, βεβαια, τους κατηγορούσαν για σεξισμό αναμασώντας τη ρητορική των καφενείων όπου σύχναζαν στα Εξάρχεια. Τους ξεπεράσε η ίδια η ζωή: Πρώτη δύναμη η ΔΑΠ στις σχολές, πρώτη και στις εκδρομές. Άριστα πάντα οργανωμένες, με τα καλύτερα ταξιδωτικά γραφεία και τις χαμηλότερες τιμές. Την ώρα που οι αριστεροί μας έπρηζαν με τη διεθνιστική αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, οι Δαπίτες μας έκαναν τουρ στις ομορφιές της all inclusive ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Κι αν άναβε και λίγο το κέφι στο πούλμαν για την Αράχωβα, έριχναν και το σύνθημα (μακριά από τα αυτιά των υστερικών οπαδών του politically correct): «Τι τους ήθελαν τους φούρνους οι ναζί, να τα κάψουν τα κομμούνια για να μείνει η Ευρώπη καθαρή» (πραγματικό περιστατικό, από ατυχή συνύπαρξη φίλου με ΔΑΠίτες του Θεολογικού!)...
Και την περίοδο που δεν προσφερόταν για εκδρομές, διοργάνωναν φεστιβάλ αθλοπαιδιών και πολιτισμού, στα πρότυπα της αρχαίας Ελλάδας: Καδρόνια, λοστοί, σκυταλοδρομία με κάλπη, κυνηγητό και διάφορα άλλα που διαφεύγουν της μνήμης του Αδώνιδος.
Την ίδια ώρα οι αριστεροί, εχθροί φθονεροί της προσπάθειας εκσυγχρονισμού του πανεπιστημίου εκείνα τα χρόνια, προσπαθούσαν μανιωδώς να καταστρέψουν ότι έχτιζαν από κοινού οι ΔΑΠίτες με το καθηγητικό κατεστημένο:
«Έξω οι εργολάβοι» από τις σχολές, «όχι στην κατάργηση του ασύλου», «όχι στο πανεπιστήμιο της Αγοράς», «έξω οι μάνατζερ από τις σχολές» και, το πιο λαϊκίστικο και επικίνδυνο, που τελικά έγινε κίνημα: «Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16»!
Με αυτά τα δευτερεύοντα ησχολούντο οι δογματικοί αριστεροί, με τη χαρακτηριστική τους άρνηση να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα. Καταλήψεις, πορείες, συνελεύσεις (είπαμε, «μένουμε Ευρώπη» αλλά μην το παρακάνουμε με τη δημοκρατία), οτιδήποτε μπορεί να διαταράξει την ηρεμία της ΔΑΠίτικης γυάλας ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Εικόνα διάλυσης; Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που, πολλές φορές με ξεπερασμένες μεθόδους, ζητούσε το φοιτητικό κίνημα ήταν κανόνες ενάντια στην πλήρη απορρύθμιση που υλοποιούσαν οι νεοφιλελεύθεροι:
Ακαδημαϊκούς κανόνες ώστε να μην μπορεί ένας ανθυπο-μάνατζερ να κάνει κουμάντο στη σχολή, να μην μπορεί ο κάθε αεριτζής να ιδρύσει δικό του τμήμα με το wc έξω από το κτίριο και fast track απονομή «πτυχίου», να μην μπορεί ο δείνα εργολάβος-κολλητός του πρύτανη να προσλαμβάνει «σκλάβους» για την καθαριότητα. Να μπει ένα φρένο στην αυθαιρεσία αυτών ακριβώς με τους οποίους η ΔΑΠ είχε πάρε - δώσε.
Με αυτούς τους κανόνες ησχολούντο οι αριστεροί και, με όλα τα λάθη ή τις υπερβολές που κληρονόμησαν από την παράδοση του φοιτητικού συνδικαλισμού, προστάτευσαν, με το εμβληματικό κίνημα για το άρθρο 16, το πανεπιστήμιο από τις ορέξεις τις αγοράς, την ώρα που οι συνεχιστές των rangers επιχειρούσαν άγαρμπα και ανεπιτυχώς να φορέσουν το κουστούμι του νεο-γιάπη «εκσυγχρονιστή».
Όσο, λοιπόν, ξεχασιάρης και να είναι ο Άδωνις, πάντα θα θυμόμαστε τις... ασχολίες του καθενός στα πανεπιστήμια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου