Φθαρμένη κασέτα

http://www.kathimerini.gr/909550/opinion/epikairothta/politikh/f8armenh-kaseta

​​«Επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινωνίας». «Αντιπερισπασμός». «Εξαπάτηση των πολιτών». «Εμπαιγμός του λαού». «Επικοινωνιακά τεχνάσματα». «Σχεδιασμοί παραπλάνησης». Ακόμα μία φορά, με διαφορετική σειρά: «Αντιπερισπασμός». «Επικοινωνιακά τεχνάσματα». «Σχεδιασμοί παραπλάνησης». «Εξαπάτηση των πολιτών». «Επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινωνίας». «Εμπαιγμός του λαού». 

Και πάλι. 

Και ξανά. 

Με επιμονή φωτοτυπικού μηχανήματος.

Ηταν που ήταν μονότονη και αυτοεπαναλαμβανόμενη δουλειά η αντιπολίτευση, με κάθε γενιά πολιτικών, όποια κόμματα κι αν την ασκούν, τα τελευταία χρόνια στριμώχτηκε στο στενότατο καλούπι του τουίτερ κι απόγινε. 

Επικαλείται κάθε οκνηρός τον μικρό αριθμό των επιτρεπόμενων χαρακτήρων, αστεία πράγματα, και σου λέει, δεν φταίω εγώ, το μέσον περιορίζει το μήνυμά μου. 

Εγώ θα το ήθελα πλούσιο σε επιχειρήματα, αυτό όμως με κατευθύνει στην εξυπναδούλα ή το κλισέ.

Αυτού του είδους η αντιπολίτευση, που αποτελεί σταθερό τμήμα της πολιτικής μας παράδοσης, η αντιπολίτευση-τικ δηλαδή, η αυτόματη και σαν από ένα κασετόφωνο ικανό να παίξει μόνο λιγόλογα ρεφρέν, θεμελιώνεται στην πίστη ότι ο λαός, η κοινωνία, οι πολίτες είναι ένα σώμα χωρίς πνεύμα. Κάτι σαν πλαγκτόν που άγεται και φέρεται από το πρώτο φυσηματάκι, το πρώτο κυματάκι. 

Δίχως την ικανότητα δεύτερης σκέψης, ελέγχου, στάθμισης. 

Ενα πλάσμα που, χωρίς διαφοροποιήσεις στους κόλπους του, θαμπώνεται εύκολα και παρασύρεται ακόμα πιο εύκολα. 

Ουσιαστικά, για το μόνο που θεωρείται ικανός είναι να αποπροσανατολίζεται, να πέφτει θύμα και του πιο χοντροκομμένου αντιπερισπασμού, να εξαπατάται.

Οτι αυτή είναι η γνώμη των ελίτ για τους πληβείους, εδώ και παντού, δεν χωράει αμφιβολία, όπως δεν χωράει αμφιβολία ότι αυτοί οι τόσο ικανοί στη βαθιά ανάλυση των πολύπλοκων ανθρωπίνων, θεωρούν ότι τίποτε το πολύπλοκο, το αντιφατικό ή το σύνθετο δεν υπάρχει στη μάζα· «όλοι είναι ίδιοι εκεί κάτω», αυτό είναι το δόγμα τους. 

Ιδού όμως που την ίδια γνώμη για τον λαό έχουν και όσοι διαγκωνίζονται κατά καιρούς για να αποσπάσουν τον τίτλο του κατεξοχήν προστάτη του. Κι αυτοί σαν αναπόδραστα και ανίατα ανώριμο τον αντιμετωπίζουν, παρότι τιμούν συχνά το έθιμο της απόδοσης τιμών «στη μνήμη και την κρίση του».

 Μα δεν καταλαβαίνουν ότι προσβάλλουν βαρύτατα τον ίδιο τον λαό που δοξολογούν, όταν τον εμφανίζουν στις «αναλύσεις» τους τόσο επιρρεπή στην παραπλάνηση; Και τόσο ανίκανο να αντιληφθεί ότι κάποιοι θέλουν να τον εμπαίξουν;