Με το Τζήμερο δεν θ ασχοληθώ εννοείται, θ ασχοληθώ με κάτι άλλο που το σκεφτόμουν μέρες τώρα σε άσχετο πλάνο αλλά έλεγα να μην. Γιατί να μην όμως; Αν όχι εγώ ποια;

 

Maria Dedoussi

Με το Τζήμερο δεν θ ασχοληθώ εννοείται, θ ασχοληθώ με κάτι άλλο που το σκεφτόμουν μέρες τώρα σε άσχετο πλάνο αλλά έλεγα να μην. Γιατί να μην όμως; Αν όχι εγώ ποια; 

Θέλω να σας πω σ αυτό το σημείο, αγαπημένα αγόρια, πώς αισθανόμαστε οι γυναίκες απέναντι στο ενδεχόμενο ή την πραγματικότητα της αντρικής βίας. Και θα το πω εμπειρικά όχι φιλοσοφάιζ του κώλου. 

Φυσικά και με έχει χτυπήσει άντρας. Και πάρα πολύ μάλιστα. Δύο διαφορετικοί άντρες, σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις και θα μπορούσαν -υπεράνετα- να με έχουν σκοτώσει και οι δύο. Διακρίνω έκπληξη; Αλήθεια; Και πώς βγαίνει η στατιστική δλδ, 1 στις 3 γυναίκες κακοποιημένη, αν καμία μας δεν τις έχει φάει;

Ο ένας μου έριξε με όλη του τη δύναμη ένα αριστερό κι ένα δεξί κροσέ στο πρόσωπο, το δεξί ήταν το νοκ άουτ έκανα να ακούσω καθαρά δύο μήνες. Ο άλλος μου κάρφωσε, την ώρα που οδηγούσα, την αποσπώμενη πρόσοψη του ραδιοφώνου στο κεφάλι. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν ήταν καυγάς, ούτε σπρωξιά δεν πρόλαβα να ρίξω. Ήταν αιφνιδιαστικό και βέβαια, ναι, γκομενικά ήταν, τι να ναι δηλαδή; Όχι γκομενικά του κώλου, σχέσεις. 

Και ξέρετε τι έγινε, φυσικά, δεν ξέρετε; “Έχασα τον έλεγχο, θόλωσα, μπλα μπλα, δεν θα ξανασυμβεί…"

Πριν βιαστείτε να σκεφτείτε κάτι, θα σας το πω εγώ. Όπως ακριβώς μου το είχε πει ο αξιωματικός υπηρεσίας, όταν πήγα στο αστυνομικό τμήμα με τα ράμματα φρέσκα να καταγγείλω το περιστατικό του ραδιοφώνου:

“Κάτι θα του κανες κι εσύ, δεν μπορεί…”

Αυτό σε ακινητοποιεί, να ξέρετε. 

Έχεις φάει ξύλο και ξαφνικά πρέπει να απολογηθείς μες τη νύχτα σε πέντε άντρες επειδή σε πλάκωσε ένας έκτος. Σαν πουτάνα του δίφραγκου σε βλέπουν εκείνη τη στιγμή και το ξέρεις, αν μπορούσαν θα σ έπαιρναν παρτούζα επί τόπου και θα σου ριχναν και λίγο ξύλο, αφού το γουστάρεις ρε παιδί μου... 

Δεν παλεύεται αυτό. Προσπάθησα αλλά μέχρι κι εγώ δεν τα κατάφερα. 

Δεν ήθελαν να δεχτούν μήνυση, ούτε καν καταγγελία. Έτρεχα στα τμήματα, ο ένας μ' έστελνε στον άλλον, να πας εκεί που έγινε, όχι εκεί που μένεις, όχι πίσω εκεί που έγινε, κλπ, “δεν έχεις αποδείξεις”, “που να μπλέκεις τώρα...”, ΔΕΝ ήθελαν, τέλος. Ξέρω, έπρεπε να πάρω δικηγόρο, να επιμείνω. Δεν θα σου πω ότι αν βρεθείς στη θέση μου μακάρι να το κάνεις, διότι δεν θέλω να βρεθείς ποτέ στη θέση μου. 

Κανένας από τους δύο δεν είχε ιστορικό βίαιης συμπεριφοράς, Πρώτα απ’ όλα για να ξέρεις αν έχει ιστορικό κάποιος πρέπει το όποιο θύμα να έχει βγάλει ντουντούκα. Ξέρεις εσύ πολλές γυναίκες που τις τρώνε και βγάζουν ντουντούκα; Όχι βέβαια, αφού αν έχεις φάει ξύλο είναι και στίγμα, τύπου “είναι μια αυτή, μέχρι που τη δέρνουνε οι γκόμενοι…” Επίσης κανένας από τους δύο δεν ήταν κανας αμόρφωτος λιμενεργάτης.

Τέλος πάντων, η κλασική αντίδραση όταν το λέω είναι: “Πώς το ανέχτηκες;”

Το οποίο είναι κάπως αστείο, διότι κατά βάση ο άλλος δεν έρχεται να σε ρωτήσει “συγνώμη, θα το ανεχτείς αν σου ρίξω δύο μπουνίδια;” 

Στα ρίχνει. Οπότε, το ανεχτείς δεν το ανεχτείς, τα χεις φάει. 

Δεν τίθεται θέμα να εξηγήσουμε πώς αισθάνεσαι όταν τρώς μπουνίδια, έτσι;

Ούτε όταν έρχεται και σου ζητάει συγνώμη. 

Ούτε τίποτα απ όλα αυτά, είναι εμμετικά έτσι κι αλλιώς. 

Ξέρω πολλές γυναίκες που έχουν φάει ξύλο. Από γκόμενους αλλά και από τους άντρες τους. Κάτι ψιλες τις έχει φάει και μπροστά μου μια φίλη κάποτε από τον άντρα της, επειδή οι φακές δεν είχαν αρκετό αλάτι. Όπως το λέω, μην γελάτε ρε, εκεί ήμουν. Δεν ήταν οι φακές το θέμα βέβαια, ούτε τα προβλήματά τους. Ήταν ότι εκείνος μπορούσε. 

Όταν, λίγο καιρό αργότερα, θέλησε να χωρίσει, η μητέρα της τής είπε: “Η γυναίκα πρέπει να κάνει και υποχωρήσεις για να κρατήσει το σπίτι της”. Για ευυπόληπτους και κυριλέδες μιλάμε τώρα, όχι τίποτα τελευταίους. 

Ευυπόληπτη και κυριλέ κοινωνία δεν είμαστε άλλωστε, που "κρατάει τα σπίτια της";

Κάπως έτσι πάει η ζωή. Αυτό το μαθαίνουμε από το σχολείο εμείς, όταν για πρώτη φορά σε σπρώξει το αγόρι και πέσεις κάτω και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, μόνο να κλάψεις, να παρακαλέσεις να μην σε χτυπήσει, να τον ρουφιανέψεις με κίνδυνο να τις φας κι άλλο, να κλαψομουνιάσεις, ή να κρυφτείς. 

Αυτό βασικά, να κρυφτείς…

Από τότε μαθαίνεις να φοβάσαι όταν σκοτεινιάζει το βλέμμα του άντρα απέναντί σου. Και μαθαίνεις να προσπαθείς να μην τον θυμώνεις. Γιατί αν στη στήσει ο άντρας στη σκοτεινή γωνία πολύ δύσκολα του ξεφεύγεις. Γιατί είναι πιο δυνατός. Και πιο ανοριακός όταν ξεφύγει. Το πρόβλημα είναι ότι η σκοτεινή γωνία είναι και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι καμιά φορά, ή μπροστά στον κόσμο, στη δουλειά σου, ή οπουδήποτε.

Επίσης υπάρχουν πολλοί ακόμα τρόποι να ασκήσει ένας άντρας βία πάνω σε μία γυναίκα, αλλά ας μην το πλατιάσουμε. Είναι αυτή η μαλακία, το δίκιο του ισχυρότερου και οι άντρες είναι ισχυρότεροι, μην ακούσω καμια σελφ-έιντ παπαριά ότι οι γυναίκες είναι πιο δυνατές αλλού, το νου σας.

Είναι ισχυρότεροι μυικά, οικονομικά, κοινωνικά, you name it, αλλά και συναισθηματικά, διότι οι γυναίκες όντως παρουσιάζουν μεγαλύτερη εξάρτηση όταν ερωτεύονται και/ή αγαπάνε. Δεν έχω καταλήξει τι είδους χαρακτηριστικό είναι αυτό, ποιοτικό ή ποσοτικό. Και η εξάρτηση φέρνει ανισορροπία και η ανισορροπία είναι ιδανικό έδαφος για τη βία. 

Αλλά και την ανοχή σε αυτή. Ο ισχυρότερος από ένστικτο χρησιμοποιεί βία στον πιο αδύναμο όταν ο πιο αδύναμος πάει να σηκώσει κεφάλι, εγώ θα σας τα πω αυτά; Πρώτη δημοτικού της ζωής είναι. 

Δεν ανέχεται καμία γυναίκα το ξύλο επειδή το γουστάρει. Το ανέχεται επειδή νομίζει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έτσι λέω εγώ. Κι όσες δεν το ανέχονται έχουν μεγαλύτερη μάχη μπροστά τους από το να κάτσουν να τις φάνε.

Κατά τη γνώμη μου, άντρας που χτυπάει γυναίκα πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά από το "σύστημα" (με ότι περιλαμβάνει αυτό), όταν το γαμημένο αυτό "σύστημα" επιλέξει να μην κάνει τα στραβά μάτια. Γιατί η δουλειά του "συστήματος" οφείλει να είναι η προστασία του πιο αδύναμου. Είναι ιδεολογικό το θέμα, αυτό είναι το δια ταύτα. να εκπαιδεύσεις ισχυρότερους που δεν βαράνε τους πιο αδύναμους και να δημιουργήσεις ένα σύστημα, μια κοινωνία που θα έχει μηδενική ανοχή στους παραβάτες.

Τίποτα άλλο. 

Είπα, δεν γαμιέται, εγώ που λέω ότι μου κατέβει στο κεφάλι κι εκτίθεμαι γενικώς, ας το πω κι αυτό και εκ μέρους όσων δεν μπορούν να το πουν, καθεμία για τους δικούς της λόγους. 

Οχι ότι θ αλλάξει τίποτα, αλλά έτσι για την τιμή των όπλων.

.