Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Επαρχιωτισμός «στα μέτρα τους»...































































Με το βλέμμα στραμμένο στην εσωτερική πολιτική αγορά «είδε» το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών η καθ’ ημάς αντιπολίτευση. Έτσι το είδε, έτσι το εκτίμησε, έτσι το αξιολόγησε, έτσι το σχολίασε. Αποκλειστικά. Αδιαφορώντας πλήρως (επί της ουσίας) για τα γαλλικά δεδομένα, ακόμη και για τα ευρωπαϊκά. Στην προσπάθειά της, τραβώντας από τα μαλλιά το αποτέλεσμα, να ανιχνεύσει και να καταδείξει το αποτύπωμά του στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Προσαρμόζοντάς το προς ίδιον κομματικό όφελος, φυσικά.
Μιζέριες θα πεις, αφόρητα κοντόφθαλμος επαρχιωτισμός. Κατά τις πάγιες συνήθειες της αντιπολίτευσης εξάλλου...

Σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, ακόμη και η Ένωση Κεντρώων, έτσι είδε τα γαλλικά πράγματα, έτσι τα λογάριασε. Υποχρεωμένη βεβαίως να επιχειρήσει περίεργες ακροβασίες, άσχετους και εκτός λογικής συμψηφισμούς, ύποπτες και βολικές αποσιωπήσεις. Γιατί διαφορετικά δεν έβγαινε το πράμα.
Ακούσαμε έτσι τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πανηγυρίζει για την πρωτιά του Εμανουέλ Μακρόν. Επιχειρώντας να τον «υιοθετήσει» πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά και να σημειώσει πως η επιτυχία του συνιστά «νίκη της δημοκρατίας έναντι του αριστεροδεξιού λαϊκισμού». Στο ίδιο πνεύμα, αλλά πιο ευρηματικός, ο Σταύρος Θεοδωράκης αναφώνησε: «Ουφ! Αναστεναγμός ανακούφισης. 
Ο Μακρόν είναι πρώτος. Φασίστες, λαϊκιστές και αντιευρωπαϊστές μπορούν να κοιμηθούν αγκαλιά και να κλάψουν παρέα». Έτσι ακριβώς, περί του άκρως προσφιλούς τους λαϊκισμού ως προνομιακού αντιπάλου ο λόγος. Όλως ανιστόρητα και απολίτικα δε. Όπου ο ένας τον ορίζει φαρδιά - πλατιά ως «αριστεροδεξιό», ο άλλος προτιμά «αγκαλιά» τις δύο όψεις του. Ξέρετε, η παλιά, η ξεθωριασμένη θεωρία των δύο άκρων από καινούργιο παράθυρο. Και προς επίρρωση και ενίσχυση της περί ης ο λόγος θεωρίας αναγνωρίζουν και τις δύο προτάσεις ως αντιευρωπαϊσμό. 
Την ακροδεξιάς κοπής πλήρη άρνηση της Ευρώπης, τη συνοδευόμενη από επιθετικό ρατσισμό, μαζί με την αμφισβήτηση της κυρίαρχης σήμερα πολιτικής της στην προσπάθεια ανάδειξης της κοινωνικής διάστασης της ευρωπαϊκής ιδέας. Πιο συγκρατημένοι θα πρέπει να πούμε η Φώφη Γεννηματά και ο Βασίλης Λεβέντης, περισσότερο σοβαρός απ’ όλους στην εκτίμησή του ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜ.ΑΡ. Όλοι, πάντως, όλοι τους, εμφανίζουν, άμεσα ή εμμεσότερα, τον Εμανουέλ Μακρόν ως «τον δικό τους άνθρωπο» που νίκησε. Οπότε ναι, γιατί όχι και οι ίδιοι, όπου να 'ναι...

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός

Κουβέντα βεβαίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά για την καταβαράθρωση του ιστορικού γαλλικού δικομματισμού. Κατά το εντελώς δικό μας πρότυπο, από το 2012 δε. Όπου η Δεξιά διεσώθη μεν κάπως, αλλά στα ιστορικά της χαμηλά. Όσο για τη Σοσιαλδημοκρατία στην πλήρη εκλογική (και πολιτική) ανυποληψία. Αλλά, βλέπεις, ο Μπενουά Αμόν του πέφτει πολύ αριστερός του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Οπότε ναι, μ’ αυτή την έννοια ο κεντρονεοφιλελεύθερος Μακρόν του ταιριάζει περισσότερο.
Ούτε κουβέντα ο Μητσοτάκης και για την τύχη του εκλεκτού του Φρανσουά Φιγιόν. Του τρίτου και καταϊδρωμένου. Με τον οποίο ταιριάζει και ζωδιακά, μην ξεχνιόμαστε. Ούτε κουβέντα όλοι τους και για τις τεράστιες ευθύνες της ευρωπαϊκής ελίτ (και της κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής βεβαίως) για τη διαρκώς διογκούμενη απήχηση φαινομένων τύπου Λεπέν, όχι μονάχα στη Γαλλία. Και, ασφαλώς, ούτε κουβέντα για την εκλογική εκτόξευση του Μελανσόν. Την πραγματική έκπληξη των γαλλικών εκλογών.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ακριβώς στο ίδιο και οι διανοούμενοι της Δεξιοκεντροαριστεράς, καθώς και οι δημοσιογραφικοί ιμάντες της συγκεκριμένης άποψης. Οι οποίοι επιπροσθέτως διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επειδή ο Μελανσόν δεν πήρε, από την πρώτη στιγμή, σαφή θέση υπέρ του Μακρόν για τον δεύτερο γύρο. Και ως προς το συγκεκριμένο δεν έχουν, ασφαλώς, άδικο. Παραλείπουν, βεβαίως, οι περισσότεροι να διευκρινίσουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τον Μελανσόν, πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ της δημοκρατικής πανστρατιάς κατά της Λεπέν από την πρώτη στιγμή.
Ας προσπαθήσουν, ωστόσο, έτσι, με το χέρι στην καρδιά, ν’ απαντήσουν όλοι αυτοί σε μια «ερώτηση κρίσεως». Τι θα έκαναν, τι θα επέλεγαν, τι θα πρότειναν οι δικοί μας αντιπολιτευόμενοι αλλά κι αυτοί οι ίδιοι αν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών απέναντι στη Μαρίν Λεπέν ήταν ο Ζακ Λικ Μελανσόν. Ας προσπαθήσουν, πλάκα θα 'χει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου