Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απών, όπως πολλές και πολλοί νομίζουν από τις πολιτικές εξελίξεις. Επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Παπανδρέου, η Φώφη και ο Λαλιώτης, ή η γνώμη που έχει για εκείνους η κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ είναι, βασικά, η εργατική αριστοκρατία της ΓΣΕΕ. Τα στελέχη του στις επαγγελματικές ενώσεις. Οι συνταξιούχοι οπαδοί του. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ και εξακολουθεί να παρεμβαίνει στην κοινωνία, όπως και όπου μπορεί. Ιδιαίτερα το συνδικαλιστικό του κομμάτι αποτελεί μια σοβαρή αιχμή της κοινωνικής συμμαχίας του ΝΑΙ.
Από την άποψη της πολιτικής τοποθέτησης το ΠΑΣΟΚ-ο χώρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, δηλαδή-ισχυρίζεται ότι αποτελεί τον πυρήνα ανασύνταξης του χώρου της Κεντροαριστεράς. Εκεί αυτοτοποθετείται. Όμως όλοι αυτοί οι όροι, τι είναι Δεξιά και τι είναι Αριστερά, καθώς και οι κεντρώες συγκλίσεις τους, αποτελούν ένα ζήτημα ιστορικό, ένα ερώτημα της εποχής μας σε παγκόσμιο, μάλιστα, επίπεδο.
Η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, έπειτα από έναν έντονο 20ο αιώνα όπου έβαλε την σφραγίδα της στον δυτικό κόσμο, αποτέλεσε το όχημα της νεοφιλελεύθερης προσαρμογής των κοινωνιών κατά την πρώτη φάση της κεφαλαιοκρατικής επανένωσης του κόσμου. Μεταλλάχθηκε μαζί με τον αναπροσδιορισμό των παραγωγικών σχέσεων σε μια αποπολιτικοποιημένη, δεμένη με τον παρασιτισμό και τον καταναλωτισμό, κατεύθυνση-στην κατεύθυνση της πλασματικής χρηματιστηριακής ευημερίας. Στο μεταξύ, όμως, διέγραψε την εργατική τάξη από το λεξιλόγιο της. Συνέβαλε στην παγίωση της κοινωνίας των 2/3-συνέβαλε καθοριστικά ώστε να υποστεί ο κόσμος της εργασίας μια καθοριστική ήττα, ήττα που την αποδιοργάνωσε σε όλα τα επίπεδα. Και που όλη αυτή η μετατόπιση, παράλληλα με την κρίση του συστήματος, άδειασε και την σοσιαλδημοκρατία από το περιεχόμενη της, από τον ρόλο της στο πολιτικό παιχνίδι.
Αυτή είναι η ιστορία του ΠΑΣΟΚ, μια όψη από αυτήν, τουλάχιστον. Στην Ελλάδα σήμερα στον χώρο της Κεντροαριστεράς-όπως αυτός προσδιορίζεται- ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όλες οι αναλύσεις που εξ Αριστερών οριοθετούν το ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο όχι της Αριστεράς αλλά της Σοσιαλδημοκρατίας αγνοούν ότι στην πραγματικότητα ολόκληρη η σημερινή Αριστερά από προγραμματική άποψη κι από άποψη μαζικότητας είναι πολύ πιο πίσω από την παραδοσιακή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία του κορπορατικού καπιταλισμού, δυστυχώς. Κάθε εποχή, εξάλλου, έχει την Αριστερά που μπορεί να έχει. Για να λέμε την αλήθεια, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μετατοπιστεί και προς τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας-διατηρώντας εντούτοις τα αριστερά του προτάγματα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες-πολύ απλά δεν θα είχε κατακτήσει την κοινοβουλευτική εξουσία. Επειδή στην Ελλάδα ακόμα, οριακά, έστω, είναι η ηγεμονία σε αυτόν ακριβώς τον χώρο που καθορίζει τους συσχετισμούς. Ακόμα-αλλά δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα.
Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων από το 1981 θα δούμε ότι ο χώρος από την Κεντροαριστερά μέχρι την Αριστερά σταθερά-εκτός λίγων εξαιρέσεων-εκπροσωπούσε ένα ποσοστό πάνω από 65%. Με την πορεία του χρόνου, κατόπιν των μνημονίων, τα στρατόπεδα Ακροδεξιά-Κεντροδεξιά από την μία και Αριστερά-Κεντροαριστερά από την άλλη, όχι απλώς ήρθαν στο 50%-50% (αυτό δεν είναι καν το χειρότερο), αλλά το πολιτικό εκκρεμές συνολικά ολοένα και πηγαίνει προς εκεί που το σπρώχνουν τα αποτελέσματα της απογοήτευσης και της αποϊδεολογικοποίησης: προς το ακραίο Κέντρο ή την Ακροδεξιά.
Με λίγα λόγια, δεν αποτελεί μόνο ζήτημα ποιος θα ηγεμονεύσει στον χώρο της Κεντοαριστεράς, αλλά ακόμα ακόμα αν θα εξακολουθεί να υπάρχουν οι όροι ώστε η Κεντροαριστερά η ίδια να κερδίζει έδαφος στην κοινωνία σε μια σειρά από κρίσιμα ιστορικά διακυβεύματα, όπως είναι οι παραγωγικές σχέσεις, τα δημοκρατικά δικαιώματα και γενικά τι είναι και πως εκλαμβάνεται ο δημόσιος χαρακτήρας πλευρών της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Γύρω από αυτά τα ερωτήματα το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να δώσει καμία απάντηση που να μην εξαντλείται στην αντίληψη για την κοινωνία που έχουν τα στελέχη του με βάση τα συμφέροντα του περίγυρου τους. Με λίγα λόγια, είναι ξεκομμένοι από τις ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας όπως αυτή αποτυπώθηκε και τον Ιούλιο του 2015. Από τότε, από το δημοψήφισμα, πέρα από τους κλασικούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς, δύο μεγάλα ταξικά ρεύματα αποτυπώθηκαν στην χώρα μας.
Το χτίσιμο στέρεων σχέσεων της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς με αυτό ακριβώς το μεγάλο ρεύμα του 61% είναι που θα καθορίσει όλες τις πολιτικές εξελίξεις. Ουσιαστικά, δηλαδή, το να μπουν μόνιμα, με πάγιους οργανωτικούς όρους οι μεγάλες μάζες του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας στο πολιτικό παιχνίδι με δημοκρατική κατεύθυνση είναι η μόνη ελπίδα ώστε να κερδηθεί μια μεγάλη ιδεολογικοπολιτική μάχη που αφορά την Ιστορία και όχι τους υπάρχοντας κομματικούς σχηματισμούς με την στενή τους έννοια. Αυτή η από τα κάτω κίνηση-ή η απουσία της, βεβαίως-θα καθορίσει, εξάλλου, όλες τις κεντρικές πολιτικές συμμαχίες στον ευρύτερο χώρο, κι όχι το αντίθετο.
Σε αυτή την μάχη ο ρόλος και η αποστολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικειμενικά κομβικός καθώς στην διακυβέρνηση του δοκιμάζονται πολύ περισσότερα από εφήμερα πολιτικά κέρδη-δυστυχώς το κρίσιμο επίδικο της ιστορικής μας φάσης δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου