Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, κι αυτό είναι κάτι για το οποίο η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να υπερηφανεύεται.
Καθόλη τη διάρκεια της αμερικανικής προεκλογικής περιόδου πίστευα ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα αποτελούσε το δώρο της Ευρώπης στις ΗΠΑ για την κρίση του 2008 και τη φούσκα της Γουολ Στριτ που πέρασε τον Ατλαντικό.
Μπορεί η Ευρώπη να είναι η μήτρα του φασισμού και να έκαιγε ανθρώπους σε φούρνους πριν από 70 μόλις χρόνια, όμως οι ΗΠΑ είναι οι γονείς του Νεοφιλελευθερισμού που βομβάρδιζε προέδρους στα κοινοβούλια τους κι έριχνε το ένα μετά το άλλο τα αεροσκάφη τους σε διάφορες βουνοκορφές της λατινικής Αμερικής.
Θα έλεγε κανείς ότι ο Τραμπ είναι το “ευχαριστώ” της Ευρώπης στις ΗΠΑ για τις υπηρεσίες που προσέφερε από την προεδρία Κλίντον και μετά, με μια σειρά από πολιτικές που ξεκίνησαν με την πλήρη απελευθέρωση των τραπεζών να τζογάρουν τα πάντα χωρίς έλεος και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, και κατέληξαν στο αιματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής και του Αφγανιστάν και στη διάλυση της Ουκρανίας.
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης η Ευρώπη επανανασυστήθηκε με το φασιστικό και ναζιστικό της παρελθόν, εκλέγοντας σε τοπικά και εθνικά κοινοβούλια τα αποπαίδια του Χίτλερ, τους εθνικοψεκασμένους ρατσιστές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και τους άξιους συνεχιστές του Απαρτχάιντ.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο κόσμος έβλεπε τους ανεξέλεγκτους ένστολους εκτελεστές αφροαμερικανών να σουλατσάρουν ελεύθεροι, την ώρα που στους δρόμους κυλούσε αίμα και η βία κύρηττε τη μια μετά την άλλη τις αμερικανικές πόλεις σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Αυτή η ξενοφοβία και η απροσδιόριστη απειλή που η Ευρώπη τόσο καλά μετέτρεψε σε κυρίαρχη πολιτική πρακτική, δεν μπορούσε να παραμείνει περιορισμένη στα δικά της γεωγραφικά όρια.
Φασίστες, ρατσιστές, και κάθε λογής εθνικιστές των ΗΠΑ έπιασαν το νόημα.
Έφτασε επιτέλους η δική τους σειρά.
Συνθήματα κατά των μεταναστών και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης απέκτησαν ισχυρό πολιτικό χαρακτήρα και έγιναν σλόγκαν σε μέσα ενημέρωσης και πολιτικές εκδηλώσεις.
Σήμερα, η τάση του εκδημοκρατισμού του φασίστα της διπλανής πόρτας κατέληξε στον πρόεδρο Τραμπ. Λίγο νωρίτερα είχε συναντηθεί με τον ξενοφοβικό Φάρατζ. Αύριο θα κλείσει ραντεβού με την Λε Πεν. Ίσως να επιφυλάσσει και μια έκπληξη στη Χρυσή Αυγή.
Κι όμως.
Εμείς πρέπει να ευχαριστούμε τους Τραμπ αυτού του κόσμου, διότι είναι η μόνη ελπίδα να δώσουμε στις μάζες το μάθημα που εξακολουθούν να του γυρίζουν την πλάτη:
ότι η δημοκρατία που έχουν στο μυαλό τους δεν υπήρξε ποτέ.
Κι όταν η δημοκρατία είναι εξαφανισμένη, η μάταιη ψήφος οδηγείται από το φόβο και την απειλή, και η δικαιοσύνη ξενοπηδιέται με τις αγορές, τότε ίσως ο κόσμος κατανοήσει πως η αστικοδημοκρατική του πλάνη έχει τρακάρει μετωπικά με τα αδιέξοδά της.
Κι ας επιμένουν οι παραπλανημένοι -ή πληρωμένοι- δημοσιολογούντες ότι “η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα”.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, καλό θα είναι να περιμένουμε κι άλλους Τραμπ στην ευρωπαϊκή μας γωνιά. Άλλωστε, το λουρί που τους κρατούσαν κάποτε οι αγορές, έχει ήδη σπάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου