http://www.efsyn.gr/arthro/o-emfylios-poy-den-teleiose-pote
Συντάκτης: Τζον Μπρέιντι Κίσλινγκ *
Αβραάμ Λίνκολν: «Σήμερα έχουμε εμπλακεί σε έναν μεγάλο εμφύλιο πόλεμο, όπου θα κριθεί κατά πόσο το έθνος μας, αλλά και κάθε έθνος που δημιουργήθηκε ποτέ με τέτοιες αρχές και τέτοια αφοσίωση, μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν».
Ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος του 1861-65 εξελίχθηκε, αλλά δεν τελείωσε ποτέ. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο πρώτος προεδρικός υποψήφιος που βρήκε τον δρόμο προς την εκλογική νίκη κινητοποιώντας την ηττημένη παράταξη εκείνου του πολέμου.
Τα γεωγραφικά όρια εκείνου του σχίσματος έχουν πια διευρυνθεί.
Ο σημερινός καπιταλιστικός πόλεμος δεν γίνεται για να προστατεύσει το προ-βιομηχανικό κεφάλαιο του Νότου, την εκμετάλλευση των Αφρικανών σκλάβων, αλλά για να επιβραδύνει την αναπόδραστη διάβρωση του μεταβιομηχανικού Κεφαλαίου, διάβρωση περισσότερο κοινωνική παρά χρηματοοικονομική, σε μια «λευκή καρδιά» των ΗΠΑ που καθυστερεί να προσαρμοστεί στους εξελισσόμενους κανόνες του οικονομικού ανταγωνισμού.
Ο πονηρός Τραμπ υποσχέθηκε σε ένα αγανακτισμένο κοινό λευκών ανδρών χαμηλής εκπαίδευσης, που ζει κατά κύριο λόγο στην επαρχία και είναι εμποτισμένο με μια άκρως αυταρχική κουλτούρα, ότι ψηφίζοντάς τον θα υπερισχύσουν στη μάχη για αξιοπρέπεια ενάντια στους αστούς, «κοσμικούς» ανταγωνιστές τους: ενάντια στους κακούργους τραπεζίτες, τους απρόσωπους γραφειοκράτες, τα «φυτά», τους τεχνοκράτες, και ιδιαίτερα απέναντι στις καλλιεργημένες νεαρές γυναίκες που ποτέ δεν θα ξάπλωναν δίπλα τους.
Το γεγονός ότι οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις υποτίμησαν τη δύναμη των υποστηρικτών του Τραμπ αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη ότι πολλοί ψηφοφόροι του ντρέπονται για την επιλογή τους.
Κάποιοι εξ αυτών ένιωθαν άβολα με τον άμεσο ή έμμεσο ρατσισμό και σεξισμό της καμπάνιας του: άλλοι ανησύχησαν για το ότι εμπιστεύονται τη μοίρα τους στα χέρια ενός ανερυθρίαστου οικονομικού αρπακτικού, που δεν υπηρέτησε ποτέ την κοινωνία και διατηρεί στενές, προσωπικές επαφές με το οικονομικό κατεστημένο που υποτίθεται πως θα ανατρέψει.
Ομως η πετυχημένη προσπάθεια του επιτελείου Κλίντον να κινητοποιήσει υπέρ της τις γυναίκες και τις μειονότητες συνέβαλε στη μετατροπή της εκλογικής αντιπαράθεσης σε μια σκληρή μονομαχία ανάμεσα σε δύο αντίπαλες «φυλές» ανθρώπων.
Η μαζική, ανηλεής και στηριγμένη σε ψέματα καμπάνια σπίλωσης της Κλίντον, που δυστυχώς υπηρετήθηκε εξίσου από τους Πράσινους και την άκρα Αριστερά, όσο και από την άκρα Δεξιά, οδήγησε στην ηθική εξίσωση των δύο εμπόλεμων στρατοπέδων, γεγονός που τελικά αποδείχτηκε καθοριστικό στην επικράτηση Τραμπ.
Απευθυνόμενος στους υποστηρικτές του μετά την παραδοχή της ήττας από την Κλίντον, ο Τραμπ εμφανίστηκε μεγαλόψυχος.
Είναι μια μικρή παρηγοριά να σκεφτεί κανείς πως η ματαιοδοξία του ίσως τον πιέσει να κάνει ο,τι χρειάζεται για να μείνει στην Ιστορία ως ένας φωτισμένος και επιτυχής πρόεδρος - αν και τίποτε στον χαρακτήρα ή την προσωπική του ιστορία δεν προδιαγράφει πως θα μπορούσε να συναγωνιστεί την εκτίμηση της κοινής γνώμης προς τον απερχόμενο Μπαράκ Ομπάμα.
Είναι πάντως αρκετά έξυπνος για να ξέρει πως μεγάλες ενέργειες, σαν αυτές που έκαναν προκάτοχοί του -όπως, ας πούμε, ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή- δεν θα υπηρετήσουν την υστεροφημία του.
Ας προσευχηθούμε, λοιπόν, ότι θα βάλει τώρα στην άκρη τη βάναυση και εκδικητική πλευρά της προσωπικότητάς του, αυτή που τόσο τον βοήθησε να εξασφαλίσει τις ζητωκραυγές του κύριου ακροατηρίου του, τώρα που οι αυτοκρατορικές υποχρεώσεις της αμερικανικής προεδρίας μπορούν να προσφέρουν στο τεράστιο εγώ του τη συνεχή επιβράβευση που τόσο έχει ανάγκη.
O Τραμπ βρίσκεται σε μια επικίνδυνη πολιτικά θέση. Κανονικά, οι πολιτικοί μπορούν και βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να μην υλοποιήσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Ο Τραμπ, ο οποίος θα έχει τον έλεγχο και στα δύο σώματα του Κογκρέσου, καθώς και μια καθοριστικής σημασίας έδρα στο Ανώτατο Δικαστήριο την οποία θα πρέπει να συμπληρώσει, δεν έχει δικαιολογίες ώστε να μην εφαρμόσει έστω και λίγες από τις προεκλογικές του εξαγγελίες: να χαμηλώσει τη φορολογία για τους πλούσιους, να ξεσκίσει τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς, να κόψει τη χρηματοδότηση στη μεταρρύθμιση υγείας του Ομπάμα και να αρνηθεί να τηρήσει τους όρους της συμφωνίας με το Ιράν για τα πυρηνικά.
Και βέβαια, χιλιάδες πεινασμένοι Ρεπουμπλικανοί λειτουργοί, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν πλήρη άγνοια για τον κόσμο που σχεδιάζουν να ξεζουμίσουν, ζητούν πρόσβαση στην πολύφερνη περιστρεφόμενη πόρτα που συνδέει τη διοίκηση με τους μεγάλους κυβερνητικούς εργολάβους.
Εν τω μεταξύ, ο εντολοδόχος αντιπρόεδρος Πενς έχει υποσχεθεί πισωγύρισμα σε ό,τι αφορά την προστασία των πολιτικών ελευθεριών για τους γκέι και τις λεσβίες.
H διαβρωτική δυναμική της ανεξέλεγκτης εξουσίας έχει απολύτως θανατηφόρες επιπτώσεις στην πολιτική, πόσο μάλλον όταν το γνήσια λαϊκίστικο κομμάτι της ατζέντας του Τραμπ είναι αδύνατο να εφαρμοστεί.
Το Μεξικό δεν θα πληρώσει για να χτίσει τείχος. Οι μαζικές απελάσεις και οι εμπορικοί πόλεμοι που υποσχέθηκε ο Τραμπ στους ψηφοφόρους του θα έβλαπταν ένα μεγάλο κομμάτι του ρεπουμπλικανικού εκλογικού σώματος και τους καταναλωτές, οπότε το κόμμα του θα επιχειρήσει να αγνοήσει αυτές τις υποσχέσεις, ιδίως αν χάσει τις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο το 2018.
Ο προϋπολογισμός, εφόσον υλοποιηθούν οι φοροαπαλλαγές, δεν θα αφήνει χώρο για μαζικές δαπάνες στο κεφάλαιο των υποδομών, κάτι που όντως θα μπορούσε να βοηθήσει τους ψηφοφόρους του Τραμπ να κλείσουν το πελώριο και αυξανόμενο χάσμα ανάμεσα στους ίδιους και στο περιβόητο «ένα τοις εκατό».
Θα καταγραφεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος, υποψιάζομαι, ως άλλη μία οπορτουνιστική επαναδιατύπωση ενός κλασικού διακανονισμού ανάμεσα στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας της Αμερικής και τους δυσαρεστημένους λευκούς ψηφοφόρους.
Η δημογραφία απεργάζεται τη διάβρωση αυτής της συμμαχίας. To ίδιο και η μη αναστρέψιμη τεχνολογική πρόοδος, η οποία μέσα στην ερχόμενη δεκαετία θα θέσει εκτός οικονομίας μια γενναία μερίδα της ρεπουμπλικανικής μεσαίας τάξης - από πωλητές ασφαλιστηρίων μέχρι οδηγούς φορτηγών.
Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, εφόσον λάβουμε τοις μετρητοίς τη ρητορική του Τραμπ, οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να παίξουν τον ρόλο του ενεργού παράγοντα της περιφερειακής σταθερότητας ή της διεθνούς νομιμότητας.
Mε λίγη τύχη, αυτό θα περάσει απλώς στα μαλακά, παραδίδοντας σφαίρες επιρροής σε Ρώσους, Κινέζους, Τούρκους και (ενδεχομένως) στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Φοβάμαι πάντως ότι ο Τραμπ θα πέσει σαν το ποντίκι στη φάκα της κυβέρνησης Νετανιάχου παρασυρόμενος σε κλιμάκωση της σύγκρουσης με το Ιράν.
Τότε, όλα τα στοιχήματα θα είναι ανοιχτά, τόσο για τη Μέση Ανατολή όσο και για το παγκόσμιο σύστημα το οποίο οι ΗΠΑ πάσχισαν σκληρά και όχι πάντα ιδιοτελώς να οικοδομήσουν.
Ούτε και η Ελλάδα έχει ξεπεράσει τον δικό της εμφύλιο πόλεμο. Η θεμελιώδης διαίρεση ανάμεσα σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα είναι βαθιά χαραγμένη στον ψυχισμό μας. Ενίοτε, μπορεί να μας ενώνει μια ιδεολογία που να υπερβαίνει διαχωριστικές γραμμές, μια χαρισματική προσωπικότητα ή ακόμα πιο συχνά, μια θανάσιμη εξωτερική απειλή.
Προς το παρόν όμως, οι εσωτερικές μας διαφορές είναι το δεδομένο που θα ορίζει τη στάση της Αμερικής στο εσωτερικό και στο εξωτερικό από τον ερχόμενο Ιανουάριο και καθ’ όλο το προσεχές μέλλον.
*Αμερικανός πρώην διπλωμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου