Επειδη ολοι εχουμε την αποψαρα μας, θα πω τούτο μονο

 

 

 

 

Panos Muchteros

Επειδη ολοι εχουμε την αποψαρα μας, θα πω τούτο μονο:

Το οτι κάποιοι απο εμάς πήγαμε στην Κουβα δε σημαίνει οτι αποκτήσαμε και πληρη γνωση ιστορική, πολιτική, κοινωνική για τη χωρα αυτη με μονο το γεγονός οτι πήγαμε εκει.

ΟΜΩΣ:

Η επιτόπια επίσκεψη εκει έδωσε την ευκαιρία για άμεση συναναστροφή με τους ανθρώπους της, για τη ζωντανή αφήγηση των γεγονότων, για συζητηση κι επαφή ακομα και με πρόσωπα που συμμετείχαν στην κουβανική επανάσταση.

ΑΡΑ:

Ειναι σχεδον αστείο να λεει καποιος σημερα οτι "πεθανε ενας δικτάτορας" τη στιγμή που απο κοντα οι απλοί, καθημερινοί ανθρωποι οταν άκουγαν Τσε και Κάστρο σχεδον έβαζαν τα κλάμματα απο τη συγκίνηση. Μερικα -εντελως ενδεικτικά- μετρα που πήρε ο "δικτάτορας" ηταν και παραμένουν εως σημερα:

- απολυτα δημοσια και δωρεάν παιδεία μεχρι και το τελευταίο χωριο.

- εντελως σύγχρονη και δημόσια και δωρεάν και πειραματική υγεια.

- απουσία καθε αστυνομικής βίας, στην Κουβα δεν υπαρχουν ΜΑΤ, ουτε χημικά, ουτε δακρυγόνα.

- οργανωμένη αυτοδιοίκηση με επιτροπές σε καθε γειτονιά.

- απαγόρευση πρόσβασης σε πολιτικο αξίωμα των ατόμων-συγγενών των ηδη υφιστάμενων υπουργών. 

- απουσία εγκληματικότητας και παραβατικότητας.

- απουσία αστέγων και πείνας, σύμφωνα και με πρόσφατη εκθεση του ΟΗΕ.

Εχει και πολλα αλλα (πχ δωρεάν σιδεράκια), οπως εχει βεβαίως και αρνητικά, πως αλλωστε θα ηταν διαφορετικα, αφου ανθρωποι ασκούν την εξουσία αρα θα ειναι με ατέλειες εξ αρχής.

Ο Κάστρο ηταν ο άνθρωπος που απο το τίποτα και με το τίποτα ανέτρεψε μια χούντα συμφερόντων των ΗΠΑ και γι αυτο οι ΗΠΑ τον εκδικήθηκαν μεχρι θανατου του.

Η Κουβα δεν πτώχευσε και δεν πείνασε (κουπόνια σίτισης κλπ) παρα μονο με την πτώση της ΕΣΣΔ που ηταν και ο κύριος τροφοδότης πετρελαίου. Με το εμπάργκο των ΗΠΑ ειναι ειλικρινα άξιο θαυμασμού πως άντεξε μια χωρα κι ενας λαός τόσες δεκαετίες. Με υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και χάρη (χορός, ποιηση, μουσικη κλπ).

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ:

Με εναν εντελως αλλο τροπο ζωής απο τον αμερικανοφερτο δικο μας. Δίχως άγχος. Δίχως έγνοια πλουτισμού. Δίχως καθημερινό ωράριο εργασίας. Δίχως αξιολόγηση κάποιου απο το ποσα χαρτονομίσματα εχει στην τσέπη.

ΑΥΤΑ τα ειδα και τα διαπίστωσα απο κοντα.

Στη γη του Φιντελ Κάστρο.

Ολα τα αλλα, αλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Κι οπως ειχε γράψει στα άρθρα μου με το που γυρισα:

Απο την Κούβα στον Κουβά.

Χαίρετε.