Πέντε επιθέσεις σε ναζί που δεν καταδίκασε κανένας-Άρης Χατζηστεφάνου

 

 

 

 

http://info-war.gr/pente-epithesis-se-nazi-pou-den-katadikase-kanenas/

Οι δημοκρατικές κοινωνίες δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να καταδικάσουν επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που επιβουλεύονται την ελευθερία και τη δημοκρατία – όπως κάνουν πάντα τα μέλη ναζιστικών κομμάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυρία επάνω που χτυπούσε τους ναζιστές με την τσάντα της κατά τη διάρκεια φασιστικής πορείας στη Σουηδία το 1985.

Κανένας δημοκρατικός άνθρωπος δεν ενοχλήθηκε επίσης όταν ο μπασίστας του συγκροτήματος Dropkick Murphys έκανε τη μούρη κρέας σε ένα ναζιστή που ανέβηκε στη σκηνή κατά τη διάρκεια συναυλίας και χαιρέτισε χιτλερικά.

Παρά το γεγονός ότι συνήθως η αστυνομία σε όλο τον κόσμο σπεύδει να προστατεύσει τα μέλη ναζιστικών μορφωμάτων σε αρκετές περιπτώσεις δεν τα καταφέρνει. Αυτή ήταν η περίπτωση το 1936 στην περίφημη μάχη της Cable Street στο Λονδίνο όταν περίπου 100.000 διαδηλωτές τσάκισαν τους 2.000 μελανοχίτωνες που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει ο φασίστας Μόσλεϊ. Και αυτό σε μια εποχή όπου προσωπικότητες όπως ο Τσόρτσιλ εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.

Δείτε το σχετικό απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε

Προφανώς η αντιβία που θα ασκήσει ο κόσμος στη βία του φασισμού και του ναζισμού είναι κάθε φορά ανάλογη των εγκλημάτων που έχουν πραγματοποιήσει οι φασίστες και οι ναζιστές. Με εξαίρεση την Ελλάδα όπου οι συνεργάτες των ναζί όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό και την οικονομική ελίτ, σε άλλες χώρες… τους έδωσαν και κατάλαβαν.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Μουσολίνι το πτώμα του οποίου βρέθηκε να κρέμεται ανάποδα σε ένα βενζινάδικο στο Μιλάνο ώστε ο κόσμος να μπορεί να το φτύνει και να το χτυπάει. Για αδιευκρίνιστους λόγους κανένας δεν ζήτησε από το δημοκρατικό τόξο της εποχής να καταδικάσει την ενέργεια.

Και βέβαια αν κάποια φορά δεν αρκεί η οργή του κόσμου και πρέπει να κινητοποιηθεί και ο στρατός… τι να γίνει. Οι δουλειές δεν πρέπει να μένουν στη μέση.