Εντάξει. Ψιλά γράμματα η δεοντολογία. Και χοντρά ο εντυπωσιασμός, η προσπάθεια να δεις από την κλειδαρότρυπα, οι μισές αλήθειες, τα ολόκληρα ψέματα και όλες οι εκδοχές του κιτρινισμού.
Αλλά ό,τι χρώμα γυαλιά και να φοράς, όποια κι αν είναι η άποψή σου για αυτό και εκείνο, αυτό που θάβεις κι εκείνο που μπουμπουνίζεις, όσο και αν σε πιέζουν οι διευθυντάδες σου να βγάλεις “θέμα”, όσο κατευθυνόμενη και να είναι η πένα σου, κι όσο υπαγορευμένα να είναι τα λόγια που εκστομίζεις στο μικρόφωνο, η απόσταση ανάμεσα στη δημοσιογραφία και τις b-movies είναι μεγάλη.
Μπορεί τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα να έχουν γίνει καθεστώς και να δίνουν τον τόνο και τα βραδινά δελτία ειδήσεων να έχουν καταντήσει επιθεωρησιακά νούμερα, αλλά όλοι τους, ακόμα και οι τηλεοπτικές περσόνες και οι κομπέρ της κακιάς ώρας, ακόμα και οι τυφλοπόντικες που στήνουν το παιχνίδι κάνοντας τον διάλογο καρικατούρα και τον πολιτικό σχολιασμό μάπετ σόου, έχουν ανάγκη να βγάλουν σε απευθείας σύνδεση ή να δώσουν τον λόγο σε ένα που να δηλώνει δημοσιογράφος.
Για να μιλήσουν -υποτίθεται- με ακρίβεια. Για να πουλήσουν το υποπροϊόν τους με έστω και αμφισβητούμενη εγκυρότητα. Για να παραμυθιάσουν τον κόσμο ότι το τηλεοπτικό σόου -που συχνά βαφτίζεται “δελτίο ειδήσεων”- δεν είναι στημένο αλλά εδράζεται σε “πληροφορίες” και “έρευνες”.
Αλλά όταν ο δημοσιογράφος εξαφανίζει την επαγγελματική του ιδιότητα πίσω από τα μαύρα γυαλιά που φοράει κατ΄εντολήν, όταν σκεπάζει την δεοντολογία που υποτίθεται ότι ενστερνίζεται με... περούκες, όταν εμφανίζεται ως... άλλος, ντετέκτιβ, παπαράτσι, δικαστής, χειροκροτητής, παπαγαλάκι, τότε, πολύ απλά, δεν ασκεί δημοσιογραφικό έργο και πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως ακριβώς θέλησε, σαν... άλλος. Και από το κοινό, και από τους συναδέλφους του και από την πολιτεία.
Γιατί ουδείς μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος. Ειδικά όταν ο βασικός του ρόλος είναι να ελέγχει την εξουσία και τους εκπροσώπους της.
Γιατί ο δημοσιογράφος, όπως λένε και οι ρημαδοκανόνες που οι περισσότεροι τους θυμούνται μόνο όταν είναι να ελέγξουν άλλους και όχι όταν κοιτάζονται στον... καθρέφτη, οφείλει “Να συλλέγει και να διασταυρώνει τις πληροφορίες του και να εξασφαλίζει την τεκμηρίωσή τους (έγγραφα, φωτογραφίες, κασέτες, τηλεοπτικές εικόνες) με δημοσιογραφικά θεμιτές μεθόδους, γνωστοποιώντας πάντοτε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα”.
Δηλαδή, αυτό ακριβώς που δεν κάνει η δημοσιογραφία της “περούκας”, προς μεγάλη τέρψη αυτών που (υποτίθεται) ότι είναι ο στόχος της.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου