Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, ανασφαλής και σε μετάβαση, έχει περιέλθει σε μια παραλυτική πολυθυμία.
Μερικοί θεωρούν ότι το πλοίο έχει βυθιστεί, άλλοι ελπίζουν σε έναν επαναπατρισμό μέρους του κοινού τους.
Η Ν.Δ. γίνεται, σταδιακά, πολιτικά ακαλλιέργητη, ιδεολογικά αναποφάσιστη και πάντως ρεβανσιστική.
Καθηλώνεται σε μια μορφή επιθετικής και λαϊκιστικής αντιπολίτευσης, περίπου κακέκτυπο των «Ζαππείων».
Περιγράφει με οργισμένους κρωγμούς το πόσο κακός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το πόσο ανάξια είναι τα κυβερνητικά στελέχη, χωρίς φυσικά να διατυπώνει μισή πρόταση, χωρίς να οργανώνει στοιχειώδη αντι-θέση.
Ίσα - ίσα που, πίσω από τη βωμολοχική και προσβλητική ρητορική, κρύβει επιμελώς κάθε δέσμευση, κάθε επεξεργασία, κρύβει ένα συνολικό έλλειμμα.
Ρηχά, φτωχά, φωναχτά.
Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, ανασφαλής και σε μετάβαση, έχει περιέλθει σε μια παραλυτική πολυθυμία. Μερικοί θεωρούν ότι το πλοίο έχει βυθιστεί, άλλοι ελπίζουν σε έναν επαναπατρισμό μέρους του κοινού τους.
Κάποια άλλα στελέχη προσπαθούν να βρουν ιδεολογικούς συνεκτικούς ιστούς σε έναν πολιτικό χώρο κουρασμένο όμως, όπου η πολυετής κυβερνητική τέλεση και ο κυβερνητικός εμπειρισμός έχει διαλύσει κάθε ίχνος ιδεολογικής επεξεργασίας, αλλά και έχει δημιουργήσει ένα σκέβρωμα στην κοινωνική αναφορά.
Στο Ποτάμι, ο προσανατολισμός είναι ευκρινέστερος.
Χωρίς ιδιαίτερη καλλιέργεια και ιστορικό βάθος, ο δρόμος μοιάζει ευκολότερος:
Η Νέα Δημοκρατία είναι η πιο ασφαλής στέγη για πολλά στελέχη (νομίζουν αφελώς ότι δεν υπάρχουν χαραγμένες και σιδερένιες επικράτειες στο εσωτερικό της).
Υπό το κράτος ετεροκαθορισμού, αναζήτησης ταυτότητας και μιας γενικής πολιτικής καχεξίας ή ρεβανσισμού, ο αντιπολιτευτικός λόγος επενδύει μόνο στη (μεταφυσική) συνάντησή του με τη λαϊκή απογοήτευση και λύπη.
Πολλά κεντρώα και δεξιά στελέχη, μάλιστα, τσαντίζονται όταν δεν βρίσκουν την οργισμένη μαζική λαϊκή αντίδραση στις πολιτικές που εφαρμόζονται, αυτή που θα εξωθούσε ίσως την κυβέρνηση στην ολική αποκοπή της από τα γενετικά της ιδεολογικά στοιχεία.
Η άξεστη μορφή αντιπολίτευσης, που εκκινεί από την εξουσιαστική βουλιμία και την εκδίκηση και καταλήγει στους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, ναι μεν είναι αδύνατη και για την ώρα μη πειστική (δεν φαίνεται να την ακολουθούν οι πολίτες), εντούτοις δεν μπορεί να σε κάνει ιστορικά χρήσιμο. Δεν δικαιώνεσαι πολιτικά από την απλή κακότητα του αντιπάλου σου.
Η σημερινή πολύκεντρη Δεξιά βλέπει με μελαγχολία και ζήλια τις διαδηλώσεις στη Βενεζουέλα, το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στη Βραζιλία, προσπαθεί να υλοποιήσει τα δικά της ακτιβιστικά αντίτυπα με τους «Παραιτηθείτε» και τον πρωτογονισμό τους, αλλά μέχρι στιγμής αποτυγχάνει.
Αυτό που προσπαθεί συστηματικά η Δεξιά είναι ένα κίνημα «κατσαρόλας». Θα το αποπειραθεί (ακόμα μια φορά) μέσα από το προσφυγικό.
Προβλήματα οργάνωσης και συνεννόησης με τις τοπικές κοινωνίες (όπου οι τοπικοί «φύλαρχοι» προσπαθούν να κινητοποιήσουν τον κόσμο), αλλά και μια στρατηγική αμηχανία, όχι μόνο της χώρας, αλλά εν γένει της Ευρώπης, είναι η πρώτη ύλη της μεγάλης συνάντησης:
Η γενική λαϊκή δυσφορία θα μορφοποιηθεί μέσα από το προσφυγικό.
Αυτό φαίνεται ότι προσπαθεί να χτίσει μεθοδικά και αστόχαστα η Ν.Δ. Τοπικά στελέχη επιμελητηρίων, σωματείων, συλλόγων, αυτοδιοικητικών δομών, στελέχη του κρατικού μηχανισμού κ.λπ. που πολιτικά είναι στρατευμένα στη Δεξιά προσπαθούν να τροφοδοτήσουν ένα κίνημα αντιπροσφυγικής και αντιμεταναστευτικής αγανάκτησης.
Ένα κίνημα που θα φορμάρει την υφέρπουσα απογοήτευση, την κούραση, τη δυσφορία.
Η κατσαρόλα (τυφλή, που θα τη βρουν μπροστά τους) έχει όνομα:
Προσφυγική κρίση.
Με αυτούς τους όρους, η γενική αντιπολιτευτική καχεξία μετασχηματίζεται ποιοτικά σε μια πρωτόγονη και επικίνδυνη καθημερινή πράξη, που ερεθίζει το θυμικό.
Επικίνδυνη όχι για την κυβέρνηση, αλλά για την κοινωνική ισορροπία.
Η πολιτική για το προσφυγικό πρέπει να χαράσσεται πιο επιδέξια, πιο εύστοχα, με προσεκτικότερη ανάγνωση των αδιόρατων πτυχών της πραγματικότητας, πιο συλλογικά και με λιγότερη οίηση.
Ο νοών νοείτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου