ΤΑ ΚΟΥΜΑΣΙΑ-ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

 

http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.com/2016/01/1000000.html

 

http://www.avgi.gr/article/6521810/ta-koumasia

 Άνω σχώμεν τας καρδίας κάθε φορά με το πόθεν έσχες. 
Να 'χαμε, να λέγαμε. 
Ποιος είναι πλούσιος, ποιος πιο πλούσιος, ποιος πιο-πιο πλούσιος απ' όλους. 
Τι κτήματα έχει ο άλφα, πόσα σπίτια ο βήτα, τι καταθέσεις ο γάμα και πόσες μετοχές ο δέλτα. 
Και εξ αυτών τα ίδια και τα ίδια σχόλια με ταξικό, τοξικό, πολιτικό, αλλά και ηθικό περιεχόμενο. 
Όπως το συλλαμβάνει ο καθένας, ανάλογα με το καφενείο στο οποίο επενδύει τις κομματικές του προτιμήσεις.

Έχει αποκτήσει εσχάτως ωστόσο δυο σταθερές το τζέρτζελο.
Η μια είναι οι αριστεροί που έχουν λεφτά.

Ως εκ τούτου ακούνε -και ακούμε- τα εξ αμάξης.
Διότι, ένας δεξιός μπορεί βεβαίως να έχει τη μάνα του και τον πατέρα του.
Ουδείς ψόγος.

Αλλά αριστερός με φράγκα πάει να πει ύποπτος, υποκριτής και τελικώς μη αριστερός.
Έχει την πλάκα του, μάλιστα όταν αυτά τα λένε δεξιοί.
Οι οποίοι έχουν το χούι τελευταία να κρίνουν ποιος είναι πραγματικός αριστερός!

Έχει νόημα να σχολιάσει κανείς αυτά τα δεξιά, ή ούλτρα, αριστεροδικεία τού πόθεν και κυρίως του έσχες; Να εξηγήσει γιατί άνθρωποι «καλών οικογενειών» γίνονται αποστάτες της τάξης τους;
Μπα, άδικα θα χάσει τα λόγια του.

 Να θυμίσω απλώς εδώ ότι η συγγραφή μύθων για πολυτελή και έκλυτο βίο κομμουνιστών, αριστερών, ριζοσπαστών, υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένη ασχολία όλων εκείνων που λατρεύουν τους πλούσιους, εκτός αν είναι αριστεροί.

Η δεύτερη σταθερά είναι η καθ' έξιν αλητεία, από κείνους που δεν επιτρέπουν στην αλήθεια να τους χαλάσει μια ιστορία, όταν έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ιστορία για αγρίους πάντα.

Για σπίτια που άρπαξαν κάποιοι σε πλειστηριασμούς, για επενδύσεις σε ξεφωνημένες τράπεζες, για χρήμα αγνώστου προελεύσεως, τέτοια ωραία.
Τα οποία αναφέρονται, υποτίθεται, στο πόθεν κάποιων επώνυμων, για να αποδείξουν τι κουμάσια είναι κι οι αριστεροί.

Αυτό το τελευταίο, με τα κουμάσια, είναι η σταθερά των σταθερών, όπως καταλάβατε.
Το έσχες στην υπηρεσία των αίσχιστων, και το πόθεν στην υπηρεσία του ποθούμενου, όπως:

Τι μας λένε οι αριστεροί, κι αυτοί ίδιοι με μας είναι.
Ή και, όπως το... ιδεολογικό του Κυριάκου στη Βουλή:
 Κύριε Τσίπρα, εσείς δεν είστε αριστερός!
Για να αποδειχτεί πόσο επίκαιρος παραμένει ο παππούς Αίσωπος και η κοψονούρα αλεπού του...