(Γεια σου πιτσιρίκο)
Πολυτεχνείο 1973…
Mία αυθόρμητη και εντελώς ακομμάτιστη εξέγερση μερικών εκατοντάδων ρομαντικών κι ωραίων που ήθελαν η πατρίδα τους να έχει Δημοκρατία -άλλο το αν πραγματικά δεν την απέκτησε ποτέ-, με την ελπίδα ότι θα αποτελέσει την σπίθα για ένα γενικότερο λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια σε μια Χούντα που δεν δίσταζε να σηκώσει όπλα, όπως και όλες οι χούντες διαχρονικά και σε διάφορα σημεία του κόσμου όπου επιβλήθηκαν.
Από τη μία η δεξιά και πολύ περισσότερο η άκρα δεξιά θέλει να την παρουσιάζει ως μύθο, αφού η θεωρία περί μη ύπαρξης του Πολυτεχνείου και νεκρών – μέχρι και αυτό είχαν υποστηρίξει!- δεν έπεισε, οπότε βρήκε την άλλη εκδοχή περί υποκινούμενης από ξένα κέντρα εξέγερσης, και τελευταία περί νεκρών «εκτός» Πολυτεχνείου, οπότε όλα καλά..
Και από την άλλη για την αριστερά, τις λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις – μην πω και για έναν ολόκληρο λαό – αποτέλεσε την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλύνουν τη ντροπή τους για τη μηδαμινή αντίσταση που προέβαλαν σε μία επτάχρονη Χούντα.
Πόσοι και πόσοι από αυτούς που επί επτά χρόνια σφύριζαν αδιάφορα ή και σαλιάριζαν με την Χούντα, μετά βρέθηκαν να γίνονται οι μεγάλοι «αντιστασιακοί και πρωταγωνιστές» του αντιδιδακτορικού αγώνα και μετά οι ίδιοι, ακριβώς οι ίδιοι, άρχισαν να ψηφίζουν επί χρόνια τα ίδια κόμματα.
Αυτοί είμαστε, αυτοί ήμασταν και αυτοί θα είμαστε και πολύ φοβάμαι πως τελικά δε μας αξίζει τίποτα καλύτερο.
Και πάντα περιμένουμε τους εθνοσωτήρες για να μας σώσουν γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι τις λύσεις θα έπρεπε να τις έχουμε εμείς στα χέρια μας.
Και σήμερα ακόμη αν γίνει ένα Πολυτεχνείο, σε μερικά χρόνια τα ίδια θα λέμε . Κάποιοι θα μιλάνε για «αλήτες» που είχαν το θράσος να αντισταθούν και κάποιοι δε θα το εγκρίνουν γιατί δε θα είναι υπό τον έλεγχό τους.
Και θα κλείσω με τα τελευταία λόγια της φίλης μου της Άννας, σε μία από τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις που κάναμε πριν 25 περίπου χρόνια σε νυκτερινή βάρδια μαζί, σε ένα ξενοδοχείο στο Κουκάκι, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, 19 χρόνων εγώ τότε και εκεί γύρω στα 40 η Άννα:
«Στην 1η επέτειο του Πολυτεχνείου το ’74 κατέβηκαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες. Που ήταν όλοι αυτοί πριν ένα χρόνο που εμείς φωνάζαμε από μέσα για συμπαράσταση; Και ποια γενιά του Πολυτεχνείου, μια μειοψηφία ήμασταν, ας σταματήσουν επιτέλους αυτό τον άθλιο χαρακτηρισμό, γενιά των βολεμένων της Χούντας ήταν. Και μη σου πως πολλοί απ’ αυτούς που εξαργύρωσαν με θεσούλες δεν πέρασαν καν από το Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες. Δεν δικαιούνται να ομιλούν.»
Και από τότε, όσο δουλεύαμε μαζί τις νύχτες, δεν ξαναμιλήσαμε για το Πολυτεχνείο. Παρά μετά από αρκετά χρόνια…
Και οι απόψεις της δεν είχαν αλλάξει καθόλου, ούτε και οι δικές μου…
Εγώ ήθελα να μάθω κι άλλα, αυτή πικραινόταν όταν μιλούσε για εκείνες τις μέρες, το έβλεπα στα μάτια της και στα τρεμάμενα χείλη της…
Αυτά Πιτσιρίκο.
Να είσαι καλά!
Την αγάπη μου και τα φιλιά μου…
Παναγιώτης
(Αγαπητέ Παναγιώτη, όποιος θέλει να τιμήσει τον αγώνα των νέων του Πολυτεχνείου, το κάνει ήσυχα και διακριτικά. Δυστυχώς, ο αγώνας κάποιων νέων για Δημοκρατία, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από όλους σχεδόν. Παναγιώτη, αυτή η Άννα που αναφέρεις ήταν τηλεφωνήτρια; Αν ήταν, έχουμε δουλέψει στο ίδιο ξενοδοχείο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου