Στις δύσκολες αυτές στιγμές που διανύει η χώρα, αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω για τον «άσπρο ελέφαντα» στο δωμάτιο του FnL. Να ‘μαστε λοιπόν εδώ, ένα «σάϊτ», μοναδική επιδίωξη του οποίου είναι, κακά τα ψέματα, η καλοπέραση. Η λέξη ηχεί προκλητικά άσχημα εν μέσω οικονομικής κρίσης και πολιτικής αβεβαιότητας και αντανακλά στάση μη πολιτικώς ορθή.
Είναι, άραγε, ηθικά λάθος να ασχολούμαστε με τα πούρα και με τα κρασιά, με τα καλά ξενοδοχεία και τους τουριστικούς προορισμούς, με το αν το angus είναι black ή όχι, με τις μαρμελάδες και τα λάδια, με τα εστιατόρια και τα μπαρ; Όταν η αγωνία ολόκληρης της χώρας βρίσκεται στο κατακόρυφο για το αν θα είμαστε αύριο μέρος της Ευρώπης ―όταν ήδη είμαστε με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης― έχει καμία σημασία ποιος κέρδισε το διαγωνισμό του καλύτερου... μπάρμαν;
Ναι, έχει σημασία! Όχι μόνο γιατί τα καλά μπαρ φέρνουν χρήματα στη χώρα, αλλά γιατί η ύπαρξή τους είναι πολιτισμός. Και το ίδιο ισχύει με όλα τα αντικείμενα με τα οποία καταπιάνονται οι συντάκτες του FnL, από τα εστιατόρια πολυτελείας μέχρι τις αποξηραμένες ντομάτες. Γιατί πίσω από όλα αυτά βρίσκονται άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες, με ιδέες και επενδύσεις, που συχνά δημιουργούν πολυπόθητες θέσεις εργασίας.
Ωστόσο, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η πρόδηλη. Η άλλη είναι πιο φιλοσοφική. Έχει να κάνει με τον πλούτο και τον πλουτισμό, με την κοινωνική ανέλιξη, με την επιθυμία του ανθρώπου να ζήσει καλύτερα, στην Ελλάδα θέματα ταμπού. «Να τα πάρουν από αυτούς που έχουν»: μία φράση με την οποία συμφωνεί το 90% του ελληνικού λαού, που έχει γαλουχηθεί με την έννοια της αναδιανομής, που προτιμά την ισοπέδωση προς τα κάτω και όχι την ανέλιξη όσο περισσότερων προς τα επάνω.
Όμως μία χώρα δεν μπορεί να πάει μπροστά αν οι πολίτες της δεν έχουν μέσα τους την ισχυρή θέληση, το «drive», για μία καλύτερη ζωή. Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν υπάρχει το ζωντανό παράδειγμα της καλύτερης ζωής ώστε να γίνει πόθος που θα κινήσει βουνά. Και, κατ’ επέκταση, δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν υπάρχει και ο φόβος της πείνας και της ανέχειας για όσους δεν θέλουν να εργαστούν και φιλοδοξούν να ζουν εις βάρος των άλλων.
Οι σκέψεις αυτές μού έρχονται στο νου όταν βλέπω πόσο ανέμελα αντιμετωπίζει η κυβέρνησή μας το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ. Γιατί ο «λιτός βίος» του κ. Βαρουφάκη δεν είναι τίποτε άλλο από την εικόνα μιας Ελλάδας την οποία γνωρίζουμε πολύ καλά και με την οποία μεγάλωσαν οι ιθύνοντες νόες που μας κυβερνούν.
Ένας τρόπος ζωής που θυμίζει κλασικό ελληνικό κινηματογράφο και τα Εξάρχεια της δεκαετίας του ’70. Παράγκα στη Λούτσα (με αυθαίρετο έξτρα δωμάτιο), θερινό σινεμαδάκι, Fiat πεντακοσαράκι, ελίτσες και φετούλα, κρασάκι χύμα από τα Μεσόγεια, κανένα ταξιδάκι με το πλοίο της γραμμής (κατά προτίμηση με τη Μυρτιδιώτισσα), καρπουζάκι στην παραλία, ατέρμονες συζητήσεις για το σεξ των Αγγέλων σε ταβερνούλες γεμάτες καπνό...
Μια ζωή γεμάτη «αξιοπρέπεια», όπως στην Αλβανία επί Χότζα που είχε βάλει ως υπ’ αριθμόν 1 στόχο της χώρας του να μην εξαρτάται από κανέναν.
Γνωρίζω πολύ καλά τα αντεπιχειρήματα και δεν θα σας κουράσω άλλο. Δεν υποστηρίζω εδώ την άκρατη και ανόητη κατανάλωση ως τρόπο ζωής. Ένα θα πω: πηγαίνετε κύριοι της κυβέρνησης που το παίζετε προοδευτικοί στα πιο προηγμένα σημεία της πιο προηγμένης χώρας του πλανήτη. Δείτε πώς ζουν και πώς σκέφτονται οι νέοι άνθρωποι στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σιάτλ, στο Όστιν, στη Νέα Υόρκη… Δείτε τι θα πει ατομική ελευθερία και ευθύνη, σεβασμός του άλλου και του διαφορετικού, ανάπτυξη και περιβάλλον, μόρφωση, ήθος και καλλιέργεια.
Τι σημαίνει ο σύγχρονος τρόπος κατανάλωσης και τι κοινωνικό μοντέλο προϋποθέτει.
Και μετά ελάτε να μας πείτε πόσο relevant είναι για το μέλλον μας το επαναλανσάρισμα της ΥΕΝΕΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου