Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Financial Times: Χωρίς μεταρρύθμιση η Ελλάδα δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη Βόρεια Ευρώπη

















 



























 




 













 
















Αρθρο του Wolfgang Munchau στους Financial Times: Two dismal economic plans for Greece
Υπάρχουν πλέον δύο προτάσεις στο τραπέζι - μια από τους πιστωτές και μία από την Ελλάδα. Αυτό που μοιράζονται είναι ότι καμία από τις δύο δεν είναι καλή για την ελληνική οικονομία. Ας μην υποκρινόμαστε, σε αυτό το θέμα. Τους αξίζει να απορριφθούν και οι δύο.
Οποτεδήποτε οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες εισέρχονται σε μακρές διαπραγματεύσεις, καταλήγουν να χάνονται στις τεχνικές λεπτομέρειες και γίνονται ιδιοσυγκρασιακά ανίκανοι να αναγνωρίσουν την μεγάλη εικόνα εικόνα.
Μπορεί να περάσουν, για παράδειγμα, εβδομάδες ολόκληρες, συζητώντας για το αν το 2016, πρέπει η Ελλάδα να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα, 1,5 ή 2 τοις εκατό, πρό της πληρωμής τόκων – και να ξεχάσουν ότι τα περιθώρια σφάλματος των γενικών προβλέψεων τους (σ.σ. για την Ελληνική οικονομία), υπερβαίνουν κατά ένα πολλαπλάσιο ποσό, αυτό το μικρό κενό που συζητάνε.
Είναι σαν οι οικονομικοί διπλωμάτες να έχουν ξεχάσει γιατί γίνονται όλα αυτά: Γίνονται προκειμένου να επιτραπεί στην Ελλάδα να επιβιώσει, και να ευημερήσει, εντός της ευρωζώνης.
Και στην ερώτηση, γιατί το ξεχνούν, ίσως υπάρχει μια λιγότερο φιλάνθρωπη απάντηση, από αυτήν που δίνουν δημόσια: Απλά δεν τους νοιάζει.
Μερικοί από τους πιστωτές, για παράδειγμα, επιθυμούν να συνεχιστεί το Ελληνικό σόου κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Αρνούνται να αναγνωρίσουν επισήμως ότι τα δάνεια που έδωσαν στην Ελλάδα δεν θα επιστραφούν ποτέ. Ξέρουν ότι παραπλάνησαν τους εκλογείς τους για την Ελλάδα, και δεν θέλουν να εκτεθούν, τουλάχιστον όχι όσο είναι στην εξουσία.
Για τον Ελληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, πάλι, ο κύριος στόχος, είναι να παραμείνει στην εξουσία. Μια προσποίηση προέκτασης της ήδη υπαρχούσης συμφωνίας, η οποία μπορεί και να αποτελέσει την έκβαση αυτών των διαπραγματεύσεων, εφόσον καταλήξουν σε επιτυχία, μπορεί και να τον βολεύει.
Και έτσι η πιθανότητα να καταλήξουμε σε μια άθλια συμφωνία που ταιριάζει στους δανειστές, αλλά δεν θα ωφελήσει σε τίποτα την ελληνική οικονομία, παραμένει υψηλή.
Τι λάθος έχουν οι δύο προτάσεις; Η ελληνική πρόταση είναι ανέντιμη. Η πρόταση των πιστωτών, είναι ανέφικτη. Απαιτεί ένα επίπεδο λιτότητας, το οποίο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί, είναι όμως αναγκαίο, εφόσον μειωθεί το χρέος της Ελλάδας σε βιώσιμο επίπεδο, καθώς η χώρα θα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Αυτός είναι ένας κακός συνδυασμός.
Αυτό που κάνει την ελληνική πρόταση ανέντιμη είναι ότι οι αριθμοί δεν αθροίζονται. Οι δημοσιονομικές προσαρμογές που προτείνει είναι πιο ήπιες από ότι χρειάζεται για την επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης 3,5 τοις εκατό, μια απαίτηση των πιστωτών με την οποία ο Τσίπρας, λέει ότι συμφωνεί.
Ο κ Τσίπρας θα μπορούσε να πει στους δανειστές: Είμαι στην ευχάριστη θέση να προσθέσω οποιοδήποτε αριθμό θέλετε. Ετσι κι αλλιώς θα σας εξαπατήσω. Εάν η απώλεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης είναι το πρόβλημα, τότε αυτές οι προτάσεις δεν θα διορθώσουν το πρόβλημα.
Λύση, παρόλαυτα υπάρχει και αν κάνετε ένα βήμα πίσω δεν είναι δύσκολο να τη δείτε: Λιγότερη λιτότητα, περισσότερες μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα και μια έξυπνη αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό ήταν, άλλωστε, το κυριότερο συμπέρασμα μιας διάσκεψης που έγινε πρόσφατα, μεταξύ μερικών από τους κορυφαίους ειδικούς στον κόσμο για τα θέματα δημοσίου χρέους, όπως έγραψε ο Richard Portes από το London Business School σε ένα πρόσφατο άρθρο του.
Δεν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις της ιδεολογικής κατεύθυνσης που εκφράζουν οι προσλήψεις ή οι απολύσεις στο Δημόσιο, για παράδειγμα, ούτε για τον τερματισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά μιλάμε για κοινωνικά χρήσιμες μεταρρυθμίσεις, όπως η αξιόπιστη συλλογή φόρων, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης κι ένα νομικό σύστημα που λειτουργεί πραγματικά.
Χωρίς τον εκσυγχρονισμό των υποδομών του ελληνικού δημόσιου τομέα, δεν υπάρχει κανένας τρόπος, η Ελλάδα και μεγάλα τμήματα της βόρειας Ευρώπης να καταφέρουν να συνυπάρξουν σε μια νομισματική ένωση. Θα ήταν, δε, συνταγή για μια διαρθρωτική ύφεση που δεν θα τελειώσει ποτέ.
Ας εξετάσουμε, όμως και την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί μια κακή συμφωνία τώρα, προκειμένου να αγοράσει χρόνο για μια συνολική διαπραγμάτευση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού:
Το πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα είναι ότι στηρίζεται σε μια λανθασμένη υπόθεση. Μόλις Ελλάδα αποδεχθεί την τρέχουσα συμφωνία, θα την καταστήσει βάση της επόμενης συμφωνίας, εν μέρει επειδή οι δημοσιονομικοί υπολογισμοί δεν θα αλλάξουν. Εάν η χώρα αποδεχτεί τη λιτότητα τώρα, θα την έχει αποδεχθεί οριστικά!
Η καλύτερη διαπραγματευτική τακτική για τον κ Τσίπρα θα ήταν να απορρίψει την προσφορά των πιστωτών τελείως και να επανέλθει με ένα έξυπνο σχέδιο, πάνω στο οποίο να μπορούν να εργαστούν οι δυο πλευρές.
Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από ότι προσφέρει αυτή τη στιγμή η Ελληνική πλευρά. Θα πρέπει να προχωρήσει πέρα από τις γνωστές κόκκινες γραμμές του στο θέμα των συντάξεων ή το φόρο προστιθέμενης αξίας, για παράδειγμα.
Ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα θα δεσμεύει την Ελλάδα για ισορροπημένο πρωτογενές πλεόνασμα φέτος, και μικρά πλεονάσματα στο μέλλον, τα οποία θα συνδέονται με τις οικονομικές επιδόσεις της χώρας.
Αυτό μπορεί και να μην γίνει αποδεκτό από τους πιστωτές, μπορεί να είναι ήδη πολύ αργά για αυτό, αλλά τουλάχιστον ο κ Τσίπρας θα κερδίσει το ηθικό πλεονέκτημα με αυτόν τον τρόπο.
Η τρέχουσα πρόταση του, σίγουρα, δεν το κάνει. Σε κάθε περίπτωση, η χειρότερη δυνατή έκβαση αυτής της υπόθεσης, θα ήταν ένας άλλη μια προσποιητή συμφωνία που προεκτείνει το τέλμα, αφήνοντας την ελληνική οικονομία αδιόρθωτη, τα ταμεία στεγνά και την Ελλάδα σε μόνιμη ύφεση.
Οι ενδεχόμενες συνέπειες μιας τέτοιας πορείας θα μπορούσε να είναι μια μια διάλυση της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Μια κακή συμφωνία, από την άλλη, αυξάνει την πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη. Η ευρωζώνη, λογικά, δεν έχει κανένα συμφέρον από τα παραπάνω.
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι, από την ελληνική οπτική γωνία, η έξοδος της χώρας από το ευρώ, δεν συνιστά πλέον τη χειρότερη επιλογή.
Πλησιάζουμε την Μάκβεθική στιγμή του ελληνικού δράματος: "Αν γίνει όταν είναι να γίνει, τότε θα ήταν καλύτερα να γίνει γρήγορα".
Μετάφραση/Απόδοση: Ματθαίος Τσιμιτάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου