Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Θα πατήσω στους τάφους σας-Αγγελική Κώττη







 
 
 

 












Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος.
Όλοι οι νεκροί στρατιώτες, επώνυμοι κι ανώνυμοι, κείτονται σε κάποια κόγχη,
 εκεί όπου έπεσαν, ή αλλού.

Οι μάνες τους δεν ήξεραν πάντοτε τα μνήματά τους, να παν  να τα ποτίσουν με τα δάκρυά τους. Έπρεπε κάτι να αποκτήσουν, αυτές που έχασαν τόσο τραγικά και άδικα τα βλαστάρια τους.

Ένας δικτάτορας είναι η αλήθεια, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, συνέλαβε την ιδέα του μνημείου για τον Άγνωστο Στρατιώτη, στην καρδιά της πρωτεύουσας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄30 η Ελλάδα είχε βρεθεί πολλές φορές ανάμεσα σε εμπολέμους,
πότε από την πλευρά του νικητή και πότε του ηττημένου.

 Η εθνικιστική βάση της σύλληψης ουδετεροποιήθηκε με την πάροδο των χρόνων, με την κατάθεση στεφάνων επί δεκαετίες, με την προσφορά τιμής από ηγέτες ξένων κρατών.
Αλλά και κατά τις κατοχικές κινητοποιήσεις του ΕΑΜ, τα πλήθη τον στεφάνωναν με συγκίνηση.

Δεν έπαψε φυσικά να είναι ένα μνημείο «επίσημο»- ανάμεσα στους νεκρούς του μνημονεύονται, φερ’ ειπείν, οι νεκροί των Βαλκανικών Πολέμων και της τυχοδιωκτικής Μικρασιατικής Εκστρατείας, του Α’ και του Β’ Παγκόσμιου, αλλά και της... Κορέας.

Χαραγμένα κατά ενότητες στον πωρόλιθο του τοίχου είναι τα ονόματα τόπων όπου ο ελληνικός στρατός έδωσε πολύνεκρες μάχες κατά τη νεότερη Ιστορία,
όπου διαβάζει κανείς όσα προαναφέραμε.

Το έργο- μελέτη του αρχιτέκτονα Μανώλη Λαζαρίδη,  είναι ένα ανάλημμα σχήματος Π από λαξευμένους πωρόλιθους μεγάλων διαστάσεων.
Το γλυπτό βρίσκεται στο βάθος και στο κέντρο.
Αριστερά και δεξιά υπάρχουν δυο πλευρικές κλίμακες ενώ στο κέντρο υπάρχει ένας τάφος
σε παραλληλόγραμμο πλαίσιο και ανυψωμένος.

Το γλυπτό παριστάνει μια γυμνή ανδρική μορφή  νεκρού πολεμιστή ξαπλωμένη σε κάποιο έξαρμα του εδάφους. Ο νεκρός πολεμιστής στο αριστερό χέρι κρατάει κυκλική ασπίδα,
στο κεφάλι φοράει αρχαίο κράνος με το πρόσωπο γυρισμένο από τα πλάγια να θυμίζει αρχαίο νόμισμα. Η απόδοση του σώματος  θέλει να δίνει την εντύπωση στο θεατή ότι ο Άγνωστος Στρατιώτης αναπαύεται ζωντανός,
 έτοιμος να σηκωθεί.

Αυτά ως προς τα τυπικά.
Και τώρα ας πάμε στην ουσία.

Στο πόσα δωδεκάποντα Λουμπουτέν, Μανόλο Μπλάνικ, Φεραγκάμο,
πόσα ανδρικά δερμάτινα παπούτσια ραφτά στο χέρι,
πόσα τσόκαρα και πέδιλα ημιεπώνυμα καταπάτησαν χθες Δευτέρα 22 Ιουνίου το μνημείο και τον τάφο, κατά τη διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη».

Εκατοντάδες άνθρωποι που αισθάνονται πιο Έλληνες από τους Έλληνες, και καμάρωναν για την τεραστίων διαστάσεων ελληνική σημαία που έπεφτε από το περιστύλιο προς τον τοίχο του Αγνώστου Στρατιώτη, στην πραγματικότητα βεβήλωναν ένα μνημείο και έναν τάφο
όχι οποιουδήποτε.

Το μνημείο και τον τάφο των πεσόντων για την πατρίδα. 

Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια που διακριτά χωρίζουν το μνημείο από την υπόλοιπη πλατεία και κατακλύζοντας τον χώρο όπου τιμώνται οι νεκροί.

Η τεράστια  σημαία, επίσης, φτιαγμένη για να δούμε όλοι  ποιος έχει πιο... μεγάλη την εθνικοφροσύνη, κάλυπτε το επιτύμβιο ανάγλυφο του νεκρού στρατιώτη.

Προφανώς ούτε αυτό πειράζει.
Άγνωστος ήταν.
Άσημος.
Αυτό δεν είναι αλλοίωση μνημείου και ασέβεια.
Είναι η έκφραση του υγιούς κομματιού της ελληνικής κοινωνίας με τις ελληνικές παραδόσεις και την ευρωπαϊκή προσήλωση. Πώς έγραφε ο Μπορίς Βιάν;
«Θα φτύσω στους τάφους σας»;

Μπορώ και να τους πατήσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου