Ένα καράβι γεμάτο ψυχές

«Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι δεν έχει συμβεί κάποιο γεωπολιτικό γεγονός στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που να δικαιολογεί αυτήν την αύξηση των ροών που παρατηρούμε τους τελευταίους μήνες. 

Το βασικό είναι ότι έχει έρθει στην εξουσία μια κυβέρνηση η οποία έχει εκπέμψει το σήμα στα διάφορα κυκλώματα ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να μπείτε μέσα στην Ε.Ε. είναι μέσα από την Ελλάδα. Αυτό άλλαξε, δεν έγινε κάποιος καινούργιος (!) πόλεμος στην περιοχή»

                                                   Κυριάκος Μητσοτάκης-15.04.2015

http://saktsak.blogspot.gr/2015/04/blog-post_864.html

Ξέρεις θέλει μονάχα καρδιά για να κατανοήσεις και να νιώσεις όλους αυτούς που τους στοιβάζουν σε ένα καράβι, όπως ακριβώς κάνουν και με τα κιβώτια, του πουλάνε ελπίδες για μια χώρα που τους περιμένει με ανοιχτές αγκαλιές, θα τους προσφέρει δουλειά και θα χαρούν τον ήλιο της Ελλάδας.

Θέλει μονάχα να είσαι άνθρωπος για να κοιτάξεις ψηλά τον ουρανό και να αναρωτηθείς αυτή η ανώτερη δύναμη εκεί πάνω γιατί τα επιτρέπει όλα αυτά.

Θέλει μονάχα καρδιά για να αφουγκραστείς το κλάμα του μικρού παιδιού και της μάνας του που για νύχτες και μέρες άκουγαν τη θάλασσα να τους ταξιδεύει.

Θέλει μονάχα καρδιά για να κατανοήσεις την κατάσταση στην οποία βρίσκονται και θέλει και συμπόνια για να μοιραστείς μαζί τους ένα κομμάτι ψωμί που σου περισσεύει.

Δεν πέρασε μια βδομάδα που σαν πιστοί χριστιανοί γεμίσαμε της εκκλησίες, προσκυνήσαμε τον εσταυρωμένο και έπειτα φορέσαμε τα καλά μας και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον Χριστός Ανέστη. Είτε πιστεύουμε είτε όχι εκείνη την ώρα της Ανάστασης γέμισε το μέσα μας με μια ανεξήγητη ελπίδα για κάτι καλό που θα έρθει. Λίγες μέρες αργότερα ξεχάσαμε την ιδιότητα του χριστιανού και αρχίσαμε να σταυρώνουμε ψυχές στοιβαγμένες σε ένα καράβι.

Δεν υπάρχει πολιτική οπτική στο θέμα της μετανάστευσης. Δεν έχει να κάνει με το κόμμα που ψήφισες, υπάρχει μονάχα μια οπτική η ανθρωπιστική. Είναι κρίμα άνθρωποι να στοιβάζονται σε ένα καράβι και να ταξιδεύουν για μερόνυχτα με την ελπίδα πως θα βρουν κάτι καλύτερο, είναι άδικο να τους κοιτάζουμε με περιφρόνηση όταν τους συναντάμε και να μην μας αφοπλίζει το γεμάτο θλίψη βλέμμα τους.

Αν έχει μείνει λίγη ανθρωπιά στις σάρκες που σέρνουμε πρέπει να απαιτήσουμε να δοθεί βοήθεια σε όλες αυτές τις ψυχές. Να υπάρξουν δομές για την υποδοχή τους αλλά και την μεταφορά τους σε χώρες που μπορούν να τους δώσουν δουλειά γιατί δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει δουλειά ούτε για τα δικά της παιδιά.

Θέλει μονάχα καρδιά για να νιώσουμε πόσο δύσκολο είναι να αφήνεις το σπίτι σου και τελικά να φτάνεις σε μια πλατεία με τσιμέντο που δεν έχει τίποτα να σου δώσει.

Νίνα Γραμματικάκη