Τα 'χουμε ξαναπεί. 
Ο διορισμός τού μόλις 32 ημερών υπουργού Εργασίας στο πηδάλιο του Υπουργείου Οικονομικών ένα μήνα μετά το στραπάτσο του Eurogroup και σε διαδοχή του βετεράνου Μιχάλη Σαρρή ήχησε σαν αστείο. «Μα τον Χάρη;», 
«Είναι ο Χάρης ο νέος τσάρος της οικονομίας;», 
«Πλάκα μας κάνουν;». 

Τι εμπιστοσύνη, αλήθεια, να εμπνεύσει την κρίσιμη εκείνη περίοδο ο μέχρι πρόσφατα ευρισκόμενος στη γαλαρία της Πινδάρου, ο κάθε άλλο παρά φωτογενής εκπρόσωπος Τύπου που αποσυντόνιζε τους τηλεθεατές κάθε φορά που εμφανιζόταν, διαδεχόμενος, αν θυμάστε, τον ωραίο Τάσο Μητσόπουλο, στις οθόνες τους; 

Θες όμως επειδή ο βετεράνος είχε ξεροσταλιάσει στους διαδρόμους της Μόσχας χωρίς αποτέλεσμα, θες επειδή οι προηγούμενοι φωστήρες της οικονομίας Σταυράκης και Σιαρλής τα έκαναν πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα, 
θες επειδή η πλάκα - χουνέρι το λες - που μας έκανε λίγες μέρες προηγουμένως ο Αναστασιάδης ήταν πολύ μεγαλύτερη από τον διορισμό του Χάρη, το κατάπιαμε στωικά.

 Οι πιο θρησκευόμενοι κάνανε τον σταυρό τους, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στην Παναγιά του Κύκκου, πολλοί άλλοι είπαν «αποκλείεται να γίνουν χειρότερα, άλλωστε κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει», ελάχιστοι πάντως ήταν εκείνοι που είδαν με καλό μάτι την επιλογή Αναστασιάδη.

Πεποίθησή μου - το 'χω ξαναγράψει και δεν έχω κανένα δισταγμό να το επαναλάβω, παρόλο που ο επαναστατικός οίστρος των ημερών με τους ψηλούς γιακάδες επιβάλλει ακριβώς το αντίθετο - είναι πως ο Χάρης Γεωργιάδης καλά τα πήγε - τουλάχιστον μέχρι τώρα. 

Και όποιος δεν έχει κοντή μνήμη, όποιος θυμάται τις παλινδρομήσεις των προηγούμενων ετών, όποιος θυμάται την περίοδο που όλοι καλούσαν τον Χριστόφια να αντιληφθεί τις πραγματικότητες και να λάβει επιτέλους μέτρα, το ευχάριστο διάλειμμα που μας προκάλεσε η παρουσία Κίκη Καζαμία, όποιος, τέλος, θέλει να διατηρεί μια απόσταση ασφαλείας από τους ανέξοδους λαϊκισμούς που ευδοκιμούν στα καφενεία και στο facebook, οφείλει να παραδεχτεί πως ο Χάρης Γεωργιάδης δεν τα θαλάσσωσε. 

Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβλήματα; 
Κάθε άλλο. 
Πολλά. 
Μάλιστα τα πιο δύσκολα είναι ακόμα μπροστά μας. 

Μήπως σημαίνει πως δεν έγιναν λάθη και δεν υπάρχουν παραλείψεις; 
Απεναντίας. 
Και λάθη υπήρξαν και παραλείψεις. 
Και ατολμίες ακόμα περισσότερες.
 Γιατί κανείς δεν προσπερνά το γεγονός ότι μέχρι τώρα πληρώνει μόνο ο αδύναμος κρίκος. 

Ο Χάρης Γεωργιάδης και η κυβέρνησή του δεν τόλμησαν ακόμα να συγκρουστούν με τα κατεστημένα του δημοσίου, 
δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό για την πάταξη της φοροδιαφυγής, 
ούτε για τα κόκκινα δάνεια των τρανών εκατομμυριούχων, 
ούτε τόλμησαν μέχρι τώρα να αγγίξουν βασικές μεταρρυθμίσεις
 - κι ας λέει ο υπουργός όπου κάτσει κι όπου σταθεί πως οφείλουμε να τις υλοποιήσουμε ανεξαρτήτως των μνημονιακών μας υποχρεώσεων.
Καθότι τα μέχρι στιγμής δεδομένα δεν μας μετρούν για τόσο ρηξικέλευθους. 

Όταν για παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν πάγια θέση του ΔΗΣΥ, αλλά ο Αναστασιάδης κατά την προεκλογική περίοδο τις απαρνήθηκε όπως ο διάολος το λιβάνι και τώρα έρχεσαι να μου πεις πως ακόμα κι αν δεν μας τις επέβαλλε η Τρόικα εμείς θα τις υλοποιούσαμε,
 να με συγχωρείς, αλλά δεν σε έχω για τόσο μάγκα.

Γι' αυτό - και παρά τα θετικά κι αρνητικά που έγραψα πιο πάνω - εκείνο που τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί στον Χάρη Γεωργιάδη είναι αυτό το ύφος που υιοθέτησε, του σπασίκλα συμμαθητή που όλοι είχαμε κάποια στιγμή στο σχολείο, ο οποίος δεν αρκούσε που ήταν σπασικλάκιας, 
ένιωθε την ανάγκη να στο τρίψει και στη μούρη. 

Ακόμα και η δήλωσή του «δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλει η Ελλάδα», που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και είχε σαν αποτέλεσμα να στηθεί στον τοίχο και να πυροβοληθεί ανελέητα, 
δεν με ενόχλησε ως διαπίστωση.

 «Όσοι ζήσαμε τις δύο πρώτες συνεδρίες του Γιούρογκρουπ, με τη νέα ελληνική κυβέρνηση χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις, δεν θα μπορούσαμε να μην πιστώσουμε τον Χάρη Γεωργιάδη με απόλυτη ειλικρίνεια», έγραψε τις προάλλες ο ανταποκριτής του «Φιλελευθέρου» στις Βρυξέλες και καλός συνάδελφος Παύλος Ξανθούλης. 
Με ενόχλησε ως ύφος. 

Το ύφος ενός κυνικού, καβαλημένου ξερόλα, που δυσκολευόταν να συγκρατήσει την ειρωνεία, για να μην πω τη χαιρεκακία του. Κι αυτό φάνηκε ακόμα και στη συνέντευξή του αυτή τη βδομάδα στη «Σημερινή». Όπου ένιωσε την ανάγκη να κάνει παιχνίδια με τις λέξεις και να αφήσει μπηχτές για το μνημόνιο που μπορεί να το λέμε και πρόγραμμα. 
Δεν του περιποιεί τιμή. 
Ούτε είναι αυτός ο τρόπος για να υπερασπιστεί τη δική του θέση. 

Ο Χάρης Γεωργιάδης έχει μπροστά του ένα βουνό σοβαρών προβλημάτων που πρέπει επιλύσει. Οφείλει να έχει επίγνωση πως μέχρι τώρα τα κατάφερε στα εύκολα. 
Και πως καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τα πιο σοβαρά και δύσκολα, παρά να παριστάνει τον ξερόλα μαθητή της Τρόικας και να ρίχνει πυροτεχνήματα στη Βουλή τη μια για τον πρώην υπουργό που εργάζεται δήθεν στον Λεπτό και την άλλη αναμασώντας το κούρεμα και τις ευθύνες Χριστόφια, αποπροσανατολίζοντας την ημερήσια ατζέντα.