Επαναβεβαίωση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου,
επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων,
διευκόλυνση των θεσμών στον έλεγχο και την αξιολόγηση των μέτρων
και χρηματοδότηση μετά την θετική αξιολόγηση.
Η Ελληνική πλευρά πρέπει να παρουσιάσει τις δικές της μεταρρυθμίσεις, το οποίο φαίνεται θετικό σε πρώτη ανάγνωση. Στην πραγματικότητα όμως τα όποια μέτρα θα προτείνει η κυβέρνηση θα πρέπει να έχουν άμεσο εισπρακτικό χαρακτήρα αλλιώς δεν πρόκειται να εγκριθούν από τους θεσμούς.
Οι θεσμοί είναι εκπρόσωποι δανειστών και λειτουργούν με νοοτροπία τοκογλύφου.
Η λογική τους είναι σας δανείσαμε και κόψτε το λαιμό σας να πληρώσετε τη δόση σας στην ώρα της. Προτάσεις του τύπου "θα τα πάρουμε από τους πλούσιους" ή "θα πατάξουμε την φοροδιαφυγή και την γραφειοκρατία" δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τους δανειστές.
Θέλουν μέτρα που να μεταφράζονται άμεσα σε χρήμα. Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας,
κατασχέσεις κατοικιών,
μειώσεις μισθών και συντάξεων,
αυξήσεις του ΦΠΑ.
περικοπές δημοσίων δαπανών κλπ.
Συνεπώς τα μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση μικρή αξία θα έχουν αν δεν είναι προς την κατεύθυνση που επιθυμούν οι θεσμοί. Και μέσω της χρηματοδότησης θα πιέζουν ώστε τα μέτρα να προσαρμοστούν στη δική τους λογική.
Μπορεί ο Τσίπρας μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο να εφαρμόσει δική του πολιτική; Μπορεί μια κυβέρνηση της αριστεράς να κάνει τη διαφορά μέσα στη νεοφιλελεύθερη Ευρωζώνη;
Η απάντηση είναι ΝΑΙ.
Αντί να στρέφεται ενάντια στους δανειστές θα πρέπει να αλλάξει στόχο και να στραφεί ενάντια στην διεφθαρμένη ελίτ της χώρας του.
Στους πλούσιους και στα ανώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης.
Μέχρι τώρα την κρίση την πλήρωσαν οι μικρομεσαίοι και οι φτωχοί.
Θα μπορούσε με στοχευμένα μέτρα και φορολογία αυτό να αλλάξει.
Ένα ΑΕΠ της χώρας για παράδειγμα, έχει φύγει εκτός συνόρων.
Χρήματα που σχεδόν στο σύνολο τους δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές δηλώσεις των δικαιούχων. Η Ιταλία προσέγγισε τα κράτη που φιλοξενούν τέτοιες καταθέσεις στις τράπεζες τους και κατάφερε να πετύχει συμφωνίες ώστε να φορολογηθεί ο πλούτος που βρίσκεται εκτός Ιταλίας. Το ίδιο πέτυχαν και άλλα Ευρωπαϊκά κράτη.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, έχει ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική βούληση να τα βάλει με τον μεγάλο πλούτο, με τα οργανωμένα συμφέροντα και τις συντεχνίες των βολεμένων ώστε να απελευθερωθούν οι απαιτούμενοι πόροι που θα ενισχύσουν την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα;
Δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο στον ορίζοντα.
Από τα πρώτα φορολογικά μέτρα που φέρνει η νέα κυβέρνηση είναι οι αυξήσεις σε ποτά και τσιγάρα. Ένα εύκολο μέτρο που χρησιμοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις που βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Ένα οριζόντιο μέτρο καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα που πλήττει κυρίως τα φτωχά στρώματα και σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει προς την κατεύθυνση της αναδιανομής του πλούτου.
Τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποδείχθηκαν μια επικοινωνιακή φούσκα. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα τα διακόσια εκατομμύρια ευρώ μπορεί να είναι αρκετά για να σώσεις ένα μέγαρο μουσικής για παράδειγμα αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν στο ελάχιστο έναν πληθυσμό άνω των τριών εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε κατάσταση εξαθλίωσης, στερούμενοι βασικών αγαθών και βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κοινωνική πολιτική δεν γίνεται με παπάδες,
με κομματόσκυλα της τοπικής αυτοδιοίκησης και με τον χαρακτήρα της επιλεκτικής ελεημοσύνης. Μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να αντιμετωπίσει θεσμικά το φαινόμενο της ακραίας φτώχειας με τη θέσπιση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους όσους πληρούν τις προϋποθέσεις και όχι να ενισχύει τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού και ενίσχυσης ακροδεξιών δυνάμεων όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Και εδώ είναι που μπαίνει το θέμα της αναδιανομής πλούτου.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να χρηματοδοτηθεί το κοινωνικό κράτος και φυσικά είναι αστείο να περιμένουμε ότι θα χρηματοδοτηθεί από τους δανειστές ετέρους κάποιοι εκ των οποίων δεν έχουν δώσει λύση στο φαινόμενο της ακραίας φτώχειας ούτε στα ίδια τους τα κράτη.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο περιορισμός των βουλευτικών προνομίων που επιχειρήθηκε σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την χώρα και μια ένδειξη των προθέσεων της νέας κυβέρνησης ως προς το μοντέλο διακυβέρνησης που σκοπεύει να εφαρμόσει.
Οι καλές προθέσεις όμως δεν αρκούν.
Όταν δεν μπορείς να εμπνεύσεις ή να εξαναγκάσεις τους ίδιους σου τους βουλευτές ώστε να πειθαρχήσουν σε κυβερνητικές αποφάσεις που είναι και λαϊκή απαίτηση πως θα επιχειρήσεις να αντιμετωπίσεις τις παθογένειες του κράτους και τις οργανωμένες ομάδες συμφερόντων που κανείς δεν τολμά να αγγίξει.
Τι μήνυμα δίνεις όταν δεν στηρίζεις την προσπάθεια της προέδρου της Βουλής να βάλει μια τάξη και να εφαρμόσει τον κανονισμό αντιμετωπίζοντας μόνη της τους πολιτικούς εκπροσώπους των δυνάμεων της διαπλοκής εντός του Ελληνικού κοινοβουλίου.
Αντί λοιπόν να στρουθοκαμηλίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον λαό που τον στήριξε. Η λαϊκή εντολή ήταν ξεκάθαρη.
Όχι στη συνέχιση της φτωχοποίησης όχι στην πολιτική των μνημονίων.
Ο λαός δεν έδωσε καμία εντολή πάση θυσία ευρώ όπως κάποιοι κύκλοι αφήνουν να εννοηθεί δυστυχώς και μέσα από το κόμμα.
Δεν υπάρχει έντιμος συμβιβασμός αν δεν περιλαμβάνει επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία και που απειλούν να την αφανίσουν.
Η λύση μέσα στο ευρώ απαιτεί σπάσιμο αυγών, κήρυξη πολέμου με την πλουτοκρατία .
Το ευρώ θα πρέπει να βρίσκεται στην τσέπη του κάθε Έλληνα πολίτη. Να ξέρει τι χρώμα έχει. Να γίνει κτήμα του. Μόνο τότε θα μπορέσει να υπομείνει και να ξεπεράσει την δύσκολη κατάσταση.
Η πολιτική της αναβολής αντιμετώπισης μιας οδυνηρής πραγματικότητας και της σταδιακής κωλοτούμπας ώστε να καμφθούν οι αντιδράσεις και να γίνει αποδεκτή με το πέρασμα του χρόνου, το μόνο που πετυχαίνει είναι να συντηρεί την μιζέρια και την εξαθλίωση του λαού για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα χωρίς καμία ελπίδα.
Το να περιμένουμε μήπως αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη ώστε να έχουμε πιο ήπιες πολιτικές, κατά τη γνώμη μου είναι ένα μη ρεαλιστικό σενάριο. Μόλις οι πλούσιες χώρες του βορρά αντιληφθούν ότι χάνουν την κουτάλα, θα διαλύσουν την ευρωζώνη ή θα φτιάξουν μια δικιά τους. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα τους και έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους. Είναι αυτό το ζητούμενο όμως; Δίνει λύση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία; Σαφώς όχι.
Μια καλύτερη διαχείριση μπορεί να έχει μεγάλη σημασία για ένα κράτος. Δεν μπορεί όμως να αλλάξει πολλά πράγματα σε μια αποικία. Απαιτούνται ριζικές τομές.
Δυο δρόμοι υπάρχουν για τον ΣΥΡΙΖΑ.
- Παραμονή στο ευρώ και σύγκρουση με τους Έλληνες ολιγάρχες, πλουτοκράτες, οργανωμένα συμφέροντα και συντεχνίες που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας.
Ανακατανομή του πλούτου και δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου με επίκεντρο τον άνθρωπο, απαλλαγμένου από τις τριτοκοσμικές αγκυλώσεις και την πελατειακή νοοτροπία.
- Δημοψήφισμα για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα όπου το πρόβλημα της φτώχειας θα αντιμετωπιστεί με την έκδοση περισσότερου χρήματος και την υποτίμηση του νομίσματος. Λύση ασύμφορη στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα αλλά προτιμότερη απ΄το να συνεχίσουμε στο αδιέξοδο που βαδίζουμε.
Κάθε άλλη επιλογή νομίζω ότι είναι εκτός λαϊκής εντολής αλλά και εκτός πραγματικότητας. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί μια μικρή οικονομία να συγκρουστεί και να νικήσει το παγκόσμιο τραπεζικό κατεστημένο που ελέγχει όλες τις κυβερνήσεις και ότι θα πρέπει μόνοι μας να λύσουμε τα προβλήματα μας, τόσο πιο εύκολη θα είναι η μετάβαση μας στη νέα εποχή.
Αν δεν πάρουμε αποφάσεις μόνοι μας για το μέλλον μας, κάποιοι άλλοι θα το κάνουν για εμάς με τους δικούς τους όμως όρους εκμεταλλευόμενοι την δική μας αδυναμία και ατολμία.
Απαιτείται προσοχή γιατί είναι πολύ μικρή η απόσταση από το να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ΤσιπρΟλάντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου