Η ωμή όψη των πραγμάτων-ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΑΣΔΑΓΛΗ

http://www.thepressproject.gr/article/69726

Επειδή το σαββατοκύριακο αυτό ήταν γκαστρωμένο, κι επειδή η συζήτηση, για μία ακόμα φορά, γίνεται με ψυχρούς αριθμούς και υπό το κράτος τηλεοπτικού πανικού και εκβιασμών, δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο λόγια παραπάνω για την ουσία της υπόθεσης.

Καταρχήν να σημειώσουμε πως όταν μιλάμε για εκβιασμούς δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα που υποστηρίζουν τα κανάλια. Εκείνοι εμφανίζουν την κυβέρνηση να εκβιάζεται από τους δανειστές στο παρά πέντε. Οπότε, τι να κάνει κι αυτή, κάπου πρέπει να υποχωρήσει. Για «να μην πάνε χαμένες οι έως τώρα θυσίες του ελληνικού λαού», για «να μη μας υποβαθμίσει η Moodys», για «να μη μείνει μόνη και απροστάτευτη η χώρα σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο», για «να πάρουμε τη δόση» ή «την πιστωτική γραμμή» ή οποιοδήποτε άλλο εργαλείο μπορεί να εφαρμοστεί για την περαιτέρω νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη σήμερα της Ελλάδας και αύριο ολόκληρης της Ευρώπης.

Καμία σχέση. Η κυβέρνηση έχει κάθε διάθεση υποχώρησης, όπως το έχει αποδείξει κι άλλες φορές. Αυτοί που εκβιάζονται είναι οι Έλληνες πολίτες, στους οποίους επισείεται με σαδιστικό τρόπο ένα ακόμα παράλογο και σκληρό σύνολο μέτρων, από το οποίο θα αφαιρεθούν τελικά κάποια επαχθή σημεία προκειμένου το υπόλοιπο επαχθές πακέτο να περάσει από την ελληνική Βουλή.

Όλα όσα λέγονταν μέχρι τώρα, όχι άλλα μέτρα, έξοδος από τα μνημόνια, success story, πάνε στην άκρη. Αυτό είναι μαρτύριο της σταγόνας, είναι σκωτσέζικο ντους, είναι μιθριδατισμός. Είναι το σχέδιο κατεδάφισης της Ευρώπης σε δόσεις.

Ας δούμε όμως με πιο αυστηρό μάτι τα μέτρα. Όχι αυτά που θα περάσουν τελικά αλλά το σύνολό τους, αφού όπως ξέρουμε πολύ καλά, όσα δεν περάσουν τώρα θα επιχειρήσουν να τα επιβάλουν αργότερα, σε ένα νέο μπαράζ εκβιασμών.

Αύξηση της κατώτερης κλίμακας του ΦΠΑ. Ο νεολογισμός εδώ είναι ότι τον αποκαλούν «υπερμειωμένο», θέλουν να μας περάσουν την ιδέα μιας υπερβολής, σάμπως ο ΦΠΑ αυτός να ήταν κάποτε μεγαλύτερος και άφρονες λαϊκιστές κυβερνώντες τον αύξησαν. Άκου υπερμειωμένος!!!

Δεν είναι υπερμειωμένος αυτός ο ΦΠΑ, στο παρελθόν ήταν μόλις 4%, και αφορά λίγα αλλά πολύ σημαντικά αγαθά. Τα φάρμακα πρώτ’ απ’ όλα, το τελευταίο οχυρό των άρρωστων και των ηλικιωμένων απέναντι στον θάνατο.

Εδώ να πούμε ότι στις αλλεπάλληλες αυξήσεις του ΦΠΑ δεν έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία. Μέχρι τώρα τον αντιμετωπίσαμε σαν δευτερεύον θέμα, μια λεπτομέρεια των μνημονιακών πολιτικών. Ακόμα και η Αριστερά, ξόδεψε πολύ μελάνι και πολύ σάλιο για μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ και χαράτσι, πολύ λίγο όμως έσκυψε στο πρόβλημα του ΦΠΑ, εξ ου και δεν έχει συμπεριλάβει στις προτάσεις της ούτε λέξη για μείωσή του.

Αλλά ο ΦΠΑ είναι ο πιο ύπουλος και ταξικός φόρος. Ροκανίζει με αδιόρατο τρόπο εισοδήματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, καταθέσεις. Είναι σαν να ’χεις έναν ποντικό στο κελάρι σου και να σου τρώει σιγά σιγά όλα σου τα αποθέματα. Είναι η νέμεσις του άνεργου, του άπορου, του άστεγου και του μικοσυνταξιούχου, γιατί τον εξομοιώνει με τον κάθε πλούσιο, του ρουφάει το μεδούλι με το καλαμάκι, αφού πρέπει οπωσδήποτε κάτι να καταναλώσει για να ζήσει, πρέπει να πάρει κάποια φάρμακα για να μην πεθάνει.

Ο ΦΠΑ είναι επίσης βασικός λόγος που οι τιμές δεν πέφτουν, παρά το όργιο της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόζεται κατά τα λοιπά. Ασχέτως αν καταβάλλεται από τις επιχειρήσεις στο κράτος – αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…

Το κόλπο με τον ΦΠΑ είναι ότι σου τα παίρνει λίγα λίγα, με το σταγονόμετρο, είτε έχεις είτε δεν έχεις. Είναι η πεμπτουσία του συστήματος, να παίρνεις λίγα από πάρα πολλούς και να τα παίρνεις αδιάκοπα, κάθε ώρα και στιγμή.

Δεν είναι τυχαίο που μιλάμε για οικονομία-καζίνο, είναι γνωστό ότι τα καζίνα τα μεγάλα κέρδη τους τα βγάζουν από τους κουλοχέρηδες και όχι από τη ρουλέτα, το μπλακ τζακ, το πόκερ ή τα ζάρια. Ε, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον ΦΠΑ, είναι τα φρουτάκια του μεγάλου καζίνου της εφορίας.

Και βέβαια, να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την εμμονή με τα βιβλία και τις εφημερίδες. Επικίνδυνο πράγμα τα βιβλία (για τις εφημερίδες δεν ξέρω πια, έτσι όπως τις κατάντησαν οι εκδότες), επαναστατικό θα έλεγα, το βλέπουν ευλόγως ως είδος πολυτελείας. Ίσως κάποτε να τους βάλουν και ειδικό φόρο κατανάλωσης, όπως στα τσιγάρα και στα ποτά – είναι, βλέπεις και εθιστικά.

Ανάλογη αντίληψη, να παίρνεις λίγα από πολλούς, διέπει και τα υπόλοιπα μέτρα που έχει στο σακούλι της η τρόικα.

* Να καλύψεις το δημοσιονομικό κενό κόβοντας από τους έσχατους των ανθρώπων την κατώτερη σύνταξη! Γιατί περί αυτού πρόκειται. Το διατυπώνουν βέβαια κομψά λέγοντας ότι αυξάνεις το όριο για την παροχή κατώτερης σύνταξης, αλλά αυτό είναι κόλπο, αυξάνω το όριο σημαίνει ότι κάποιοι, αυτοί που την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από οποιονδήποτε άλλον, δεν πρόκειται να την πάρουν ποτέ.

* Να καλύψεις το δημοσιονομικό κενό κόβοντας το ΕΚΑΣ, δηλαδή το μικρό βοήθημα που παίρνουν όσοι παίρνουν σύνταξη που δεν επαρκεί.

* Να καλύψεις το δημοσιονομικό κενό αυξάνοντας τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Πάλι το ίδιο κόλπο, δηλαδή. Αν επρόκειτο για εργαζόμενους που θα δουλέψουν μερικά χρόνια παραπάνω μπορεί και να μην είχε τόσο αρνητική φόρτιση το μέτρο. Αλλά αυτό που σου κρύβουν εδώ είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι που βρίσκονται κοντά στο όριο της συνταξιοδότησης, άνθρωποι που λόγω ηλικίας, και συχνά λόγω αυξημένων προσόντων, δεν πρόκειται ποτέ τους να βρουν δουλειά, καταδικάζονται να μην πάρουν ούτε τη σύνταξή τους – αρκετοί απ’ αυτούς ίσως τελικά να μην την πάρουν ποτέ – ό,τι είναι τέλος πάντως αυτό που θα ονομάζεται σύνταξη όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

Εδώ καλό είναι να κάνουμε μια στάση και να δούμε τι ακριβώς είναι αυτό το δημοσιονομικό κενό που επιχειρείται να καλυφθεί με την αύξηση του χαμηλού ΦΠΑ και με το πλήγμα στις χαμηλές συντάξεις και στα όρια συνταξιοδότησης. Λοιπόν, το δημοσιονομικό κενό είναι τα λεφτά που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν χτυπώντας τη φοροδιαφυγή. Τα λεφτά που διαρρέουν από τη χώρα σε οφσόρ εταιρείες, στο Λουξεμβούργο και σε καταθέσεις στο εξωτερικό. Τα λεφτά που γλύτωσαν η Eurobank, η Wind, η Coca Cola (δες εδώ ).  Τα λεφτά της παραοικονομίας και του λαθρεμπορίου. Τα λεφτά από φόρους που επιβλήθηκαν, πάλι στους αδύναμους, και τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν. Τα λεφτά που πάνε για τις μαύρες τρύπες του τραπεζικού συστήματος. Κι ακόμα τα λεφτά για τις σπατάλες του Δημοσίου, για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για αγορές ειδών που δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιηθούν, τα λεφτά που πάνε σε μίζες, τα λεφτά που πάνε σε υπερωρίες ημετέρων, τα λεφτά που πάνε για δημόσιες σχέσεις και για κρατικές διαφημίσεις.

Για να συνοψίσουμε λοιπόν την όλη ιστορία, αυτά ακριβώς είναι τα λεφτά που επιχειρούν, κυβέρνηση και τρόικα, να πάρουν από τον άνεργο, τον άρρωστο και τον μικροσυνταξιούχο.

Πάντως, δεν πρέπει ούτε στιγμή να διανοηθείς να βγάλεις από το κάδρο την κυβέρνηση, αυτή την κυβέρνηση που έχει αποτύχει σε όλα, εκτός από την πειθαρχία της προς τους δανειστές και την ικανότητά της να περνάει στην ελληνική κοινωνία τα μέτρα που τη διαλύουν. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που οι ίδιοι έταζαν φοροελαφρύνσεις. Σε ποιους; Όχι βέβαια στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, επαναφέροντας, ας πούμε το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ.

Όχι! Μείωση του φόρου των επιχειρήσεων ονειρεύονταν και μείωση του φόρου στην ανώτατη φορολογική κλίμακα. Ε, επόμενο είναι, τώρα που το σενάριο δεν βγήκε, τα νέα βάρη να μην πέσουν στους πλούσιους, αλλά να επιβαρύνουν για μία ακόμη φορά τους οικονομικά αδύναμους. Γιατί η κυβέρνηση αυτή έχει κάνει τις επιλογές της.

Το θέμα είναι τι επιλογές έχουν κάνει οι οικονομικά αδύναμοι. Θέλω να πω ότι έπρεπε να βρισκόμασταν ήδη στους δρόμους. Αλλά δεν βρισκόμαστε.