Οι fans του γκουαντάναμο ξερνάν εμετούς στα πόδια μας και επιδημία από τη χολερα της αγραμματοσύνης και της σκατοψυχιάς τους απειλεί τους "τοίχους μας"

 

 Filothei Varsami

Η πολιτεία δίνει το δικαίωμα στον υπόδικο για ενα κάρο βαριά εγκλήματα ρωμανό να συμμετέχει στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Αυτός στρώνεται, διαβάζει, περνάει.

Και να οι προσκλήσεις από τον παπούλια για βράβευση στο προεδρικό μέγαρο (την αρνείται) και να τα χρηματικά έπαθλα (δεν το παίρνει) και να ο αθανασίου στον αυλώνα για τα συχαρίκια (δεν τον συναντά). 
Ο αθανασίου παρά τη χυλόπιτα δηλώνει:

"Η πολιτεία δεν κάνει διακρίσεις στα θέματα σπουδών. Είναι αξιέπαινος που ακολούθησε τις συμβουλές των δασκάλων του και εργάστηκε σκληρά για να πετύχει την εισαγωγή του σε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης."

Το παιδί αυτό δικάζεται, εν τω μεταξύ.
Έχει την τύχη να πέσει σε έδρα καταρτισμένων και *ανθρώπων* δικαστων, που δικάζουν την υπόθεση που έχει εισαχθεί μπροστά τους και όχι τον θρύλο που της έχουν φορτώσει (η αστυνομία και) τα μμε. Το κατηγορητήριο διαιρείται σε πραγματικό κομμάτι, για το οποίο τρώνε ξεγυρισμένες καμπάνες και σε μυθικό κομμάτι, το οποίο καταπίπτει και αθωώνονται.

Ελαφρύτερος από μεγάλο μέρος εξ αυτών για τα οποία κατηγορείτο όταν του επιτράπηκε να δώσει πανελληνιες, ο ρωμανός ζητάει εκπαιδευτική άδεια ωστε να φοιτήσει στη σχολη του και να συμμετέχει στις εξετάσεις του.

Ζητάει να του χορηγηθεί με οποιο τρόπο κρίνει πρόσφορο η ελληνική πολιτεία.
Η πολιτεία, όμως, που "δεν κάνει διακρίσεις σε θέματα σπουδών" έχει ψηφίσει λίγο νωρίτερα, τον ιούλιο, τον νέο σωφρονιστικό κώδικα που αποκλείει τις εκπαιδευτικές άδειες σε κρατούμενους σε ιδρύματα τύπου γ και, ταυτόχρονα, έχει εισαγάγει μία περιπλοκη διάταξη με πολλές αρμοδιότητες στους εισαγγελείς,
 για το ποιός κρατειται σε ίδρυμα τύπου γ.

Έτσι, το αίτημά του απορρίπτεται.
 Είναι φοιτητής χωρίς δικαίωμα φοίτησης και συμμετοχής στις εξετάσεις.
Είναι, δηλαδή, φοιτητής του ελληνικού καραγκιοζοθέατρου που λέγεται ελληνικό κράτος.

Ο ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας.
Σημερα, καμιά εικοσαριά μέρες αργότερα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση και η συγχαίρουσα την επιτυχία του στις εξετάσεις πολιτεία, νίπτει τας χείρας της και δεν βρίσκει τρόπο να εξασφαλίσει στον φοιτητή της, φοίτηση.
Τι τη θέλει την εκπαίδευση, δεν του φτάνουν τα συγχαρητήρια από τον παπούλια;

Με το που βγαίνουν οι ανακοινώσεις για το κρίσιμο σημείο της ζωής του, ανοίγουν και οι βόθροι των στενόψυχων ημιαγράμματων που θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και τα βασικά, έπαθλο για συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών και πάντως όχι για όσους κρατούνται σε γ κατηγορίας ιδρύματα.

Οι fans του γκουαντάναμο ξερνάν εμετούς στα πόδια μας και επιδημία από τη χολερα της αγραμματοσύνης και της σκατοψυχιάς τους απειλεί τους "τοίχους μας".

Θέλουν "να ψοφήσει" (καλός τρομοκράτης ο νεκρός τρομοκράτης, βλεπετε, και ας αθωωθηκε για το κομμάτι της συμμετοχής σε τρομοκρατικη ομάδα), αλλως και όλως επικουρικώς τον θέλουν κλεισμένο σε μια τρυπα στο βάθος της γης από όπου δεν θα ξαναμάθουμε ποτέ τα νέα του.

Θεωρούν απίστευτο θράσος την απαίτησή του για παιδεία και δεν βρίσκουν καθόλου αντιφατική την πολιτεία που μετ επαίνων τον δέχεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια in praxis του αποκλείει τη φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Επίσης θέλουν όποιος τολμά να μη θεωρεί εξωφρενικό το αίτημά του για παιδεία να απαντά σε χρόνο κάτω από 10'' το ερωτημα "πώς ελεγαν τα θυματα της μαρφιν" και, ταυτόχρονα, με κάτι λογικα ακροβατικα της κομανέτσι πηδαν από το ενα θέμα στο αλλο και καταλήγουν ότι, αφού σκοτώθηκαν 3 ανθρωποι στη μαρφίν (από άσχετους) ο ρωμανός δε δικαιούται να ομιλεί, να σπουδάζει, να υπάρχει. Δε δικαιούται να δικαιούται, γενικώς.

Από όλα αυτά τα απαίσια, μία πτυχή της ιστορίας είναι, νομίζω, πραγματικά η πιο σημαντικη: πόσο ανασφαλής είναι η ελληνική πολιτεία για την παιδεία της. Μόνος του ο ξεστρατημένος ζητάει το καλύτερο μέσο σωφρονισμού:
εκπαίδευση!

Και η πολιτεία του την αρνείται γιατί, κατ ουσία, δεν πιστεύει ότι η παιδεία της είναι μέσο σωφρονισμού. Δεν πιστεύει ότι ο κρατούμενος σπουδάζοντας θα βγει κοινωνικός άνθρωπος και όχι σκαστός καταζητούμενος. Δεν παίρνει το ρίσκο "να ανοίξει ενα σχολείο-να κλείσει μια φυλακή" γιατι ξέρει ότι με την εκπαίδευση που διαθέτει καμία φυλακή δε θα *κλείσει*.

Ούτε και τη νοιάζει, άλλωστε, ο σωφρονισμός των κρατουμένων. Όπως είχε πει ο τ. αρχιφυλακας στον κορυδαλλό (αραβαντινός) "σωφρονισμός;
Ποιός σωφρονισμός! Κοροιδευόμαστε".
 Η φυλάκιση είναι, λοιπόν, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, σκέτη τιμωρία.
Και αρκετή εκδίκηση. "Όπου ανοίγει μια φυλακή -τυπου γ- κλείνει ένα σχολείο".
Αυτη είναι η επιλογή της πολιτείας.
 Και με το νόμο.

Κατακλείδα:
 Μετά από μία πλήρη στροφη 180 μοιρών και σαράντα χρόνων γύρω από τον άξονά μας, βρίσκουμε ξανα μπροστά μας μια πολιτεία που καλύπτει με αυταρχισμό και ταμπούρωμα πίσω από "τις νέες διατάξεις"και "τα κενά του νόμου", τους φόβους, τις αδυναμίες, την ανεπάρκεια και τις εμμονές της.

Με αφορμή πότε τους εγκλωβισμένους σύριους, πότε τον ρωμανό και πότε (ω ναι) τους προσωρινά κρατούμενους χρυσαυγίτες, τα παλιά αιτήματα επιστρέφουν αναγκαστικά στα δημοκρατικά χείλη, βίαια επικαιροποιημένα:

(Ψωμί)-Παιδεία-Ελευθερία.
Για όποιον τα δικαιούται, χωρίς αστερίσκους.
And justice for all.