Ως πρόσωπο της τηλεόρασης, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε πάντα με το μέρος του την επικοινωνιακή φινέτσα που χαρίζουν η καλογυαλισμένη φωτογραφία και η κινηματογραφική σκηνοθεσία
– όλα στοιχεία που μπορούν να σου προσδώσουν κύρος και βαρύτητα, ακόμη κι αν δεν τα διαθέτεις πραγματικά.
Κατεβαίνοντας στην πολιτική και αποστερούμενος όλα εκείνα τα τεχνητά μέσα που άλλοτε φτιασίδωναν την εικόνα του και περιέβαλλαν τον λόγο και την άποψή του με το γοητευτικό πέπλο του cool μυστηρίου (δεν είναι ανάγκη να λες ουσιώδη πράγματα, όταν η φωνή και τα αποσιωπητικά σου μαγεύουν τα ευεπίφορα αυτιά των τηλεθεατών),
φάνηκε πιο απροετοίμαστος για τη δουλειά κι από ξενυχτισμένο φοιτητή που πάει να δώσει μάθημα πτυχίου υπό την επήρεια μέθης.
Πολιτικά άγουρος και ιδεολογικά νεφελώδης, προσπάθησε να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω από μια ασαφή ιδέα αγνής αλλαγής, αλλά του διέφυγε ότι η πραγματική πολιτική προϋποθέτει ξεσκέπασμα και ανελέητη έκθεση
– στοιχεία που στην τηλεόραση παρακάμπτονται εύκολα με το καλλιτεχνίζον μοντάζ και το υποκειμενικό φιλτράρισμα του λόγου και της εικόνας.
Ο κοινωνικοπολιτικός στοχασμός που μέσα από μία τηλεοπτική εκπομπή εκφράζεται ανέξοδα, χωρίς προσωπική ευθύνη και με την πληθωρική γαρνιτούρα των κάθε λογής αυθαίρετων δημοσιογραφικών προσχημάτων (βλ. το ουδέτερο ενδιαφέρον για τις θέσεις της Χρυσής Αυγής), στην απτή πολιτική δεν μπορεί να διατυπωθεί με την ίδια αφηρημάδα.
Το κριτήριο του ψηφοφόρου (οφείλει να) είναι πιο απαιτητικό από εκείνο του τηλεθεατή, πράγμα που σημαίνει πως δεν του αρκεί μια εύπεπτη αφήγηση των πραγμάτων, αντίθετα, ο αφηγητής και οι προθέσεις του τίθενται υπεράνω των εκφραστικών τους μέσων.
Κι αυτό είναι κάτι που οΣταύρος Θεοδωράκης παραγνώρισε με εντυπωσιακή ευκολία, αντιμετωπίζοντας την πολιτική του οντότητα με όρους τηλεοπτικής περσόνας.
Δεν μας είπε έγκαιρα και αναλυτικά ποιος είναι, τ
ι ακριβώς υποστηρίζει,
με ποιον συντάσσεται και με ποιον όχι
– αρκέστηκε απλώς σε δονκιχωτικές γενικολογίες πως τάχα ήρθε να μας σώσει.
Οι συνέπειες της αφελούς αυτής αλαζονείας αρχίζουν σιγά σιγά να φαίνονται, καθώς η άκακη και πασιφιστική πραότητα του πρώιμου πολιτικού λόγου μεταγράφεται πια στον δημόσιο λόγο ως χοντράδα και επικίνδυνη επιπολαιότητα (στην καλύτερη περίπτωση).
Η πρόσφατη ομιλία του στην πολύπαθη περιοχή του Aγίου Παντελεήμονα αποδεικνύει ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή τα ανερμάτιστα και χωρίς υπόβαθρο ευαγγέλια, παρά την καλλιέπειά τους, στην πραξη μετουσιώνονται σε ανεδαφικά (και κάπως αντιδημοκρατικά) συνθήματα:
Η αναγωγή του μεταναστευτικού σε ζήτημα κρίσης της τοπικής αυτοδιοίκησης, για παράδειγμα, ειναι μία πρόταση απότοκη των παραπάνω σφαλμάτων.
Μια φασίζουσα, δηλαδή, αυθαιρεσία, που με το προκάλυμμα της διαφανούς δημοκρατικότητας καταπατάει την ίδια τη δημοκρατία και το ισχύον λειτουργικό της πλαίσιο.
Για να μας πείσει ο Σταύρος Θεοδωράκης για τη φιλολαϊκότητά του, θέτει τα ανθρώπινα δικαιώματα στη διάθεση του ανθρώπινου θυμικού, λες και αυτά είναι διαπραγματεύσιμα ή επιδέχονται αμφισβήτηση ανάλογα με το πόσους δυσαρεστεί στατιστικά η κατοχύρωσή τους, σε τοπικό επίπεδο.
Η τελευταία αυτή εμφάνιση του Σταύρου Θεοδωράκη σε συνδυασμό με την ευρύτερη στρατηγική που έχει χαράξει τους τελευταίους μήνες αποδεικνύει εύγλωττα ό, τι δεν κατάφερε να αποδείξει τόσα χρόνια η όψιμη (και πολλές φορές ύποπτη) συμμετοχή ποδοσφαιριστών, τραγουδιστών, ηθοποιών και άλλων δημοφιλών προσώπων στα κοινά.
Ότι τα ένσημα της καλής δημοσιότητας,
οι προκάτ σχέσεις με τις μάζες,
το media value
και ο αέρας του απελευθερωτή δεν είναι επαρκή εχέγγυα, για να οικοδομήσεις σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο, όσο λερωμένες κι αν είναι οι φωλιές των αντιπάλων σου.
Μάλιστα, όταν η ήδη κατακτημένη αναγνωρισιμότητά σου συνοδεύεται από μία αλληλουχία αμφιλεγόμενων κινήσεων (δια βοής εκλογές, διαγραφές μελών κ.λ.π), οι καταβολές σου μπορεί και να αποτελέσουν αρνητικό προηγούμενο στη συνείδηση του κοινού, όχι προεξοφλημένη ηθική υπεροχή.
Με δυο λόγια, νομίζω ότι το βασικό λάθος του Σταύρου Θεοδωράκη στην πορεία του προς την πολιτική ανέλιξη, ήταν ότι θεώρησε τον πρότερο βίο του ως εγγύηση, αντί να τον αφήσει στο παρελθόν και να χτίσει από πάνω του ό, τι καινούργιο πιστεύει πως έχει να προσφέρει.
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Άρη Αλεξανδρή εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου