Τι κρύβει το σακίδιο του κυρ Σταύρου;

 

 http://www.avgi.gr/article/4424303/ti-krubei-to-sakidio-tou-kur-staurou-

 Η πιο συχνή ερώτηση που ετέθη χθες στον Σταύρο Θεοδωράκη ήταν «τι νέο φέρνετε, γιατί να σας ψηφίσουμε» με πολλές παρόμοιες παραλλαγές της. Με τέτοιου τύπου, ιδιαίτερα «σκληρές» ερωτήσεις, όπως υποσχέθηκε κατά την έναρξη της εκπομπής "στον ενικό", ο Ν. Χατζηνικολάου, ότι θα του έθετε το κοινό, δόθηκε η ευκαιρία στον «δικό μας» Σταύρο, όπως τον παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, να αναπτύξει την πολιτική του θεωρία. Τις ερωτήσεις αυτές έκαναν νέοι άνθρωποι 19, 20 ετών μια ηλικία που ταιριάζει απόλυτα, και όχι τυχαία, με το προφίλ του κόμματος που θέλει να προτάξει, αλλά και το κοινό που κυρίως απευθύνεται ο κ. Θεοδωράκης.

Δοθείσης της ευκαιρίας άπλετου τηλεοπτικού χρόνου, έκανε φιλότιμες προσπάθειες ώστε να διαφοροποιηθεί προς τα δεξιά και προς τα αριστερά του επιδιώκοντας να προσδώσει ένα πολιτικό στίγμα με αναφορές  στο μεσαίο χώρο. Ωστόσο, δεν εξέθεσε τις απόψεις του για την οικονομία, για το «που θα βρούμε τα λεφτά», την ανθρωπιστική κρίση, ή την ανεργία. Όχι δεν τοποθετήθηκε με βάση την οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα, αλλά με βάση το διαφορετικό από το παρελθόν, με βάση το νέο που υποτίθεται ότι προσκομίζει στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Επανέλαβε λοιπόν, όρθιος (για να φαίνεται η διαφορά, από τους καθήμενους παλαιοκομματικούς πολιτικούς) και επικοινωνιακός, την χιλιοειπωμένη και εκ ακροδεξιών εκπορευόμενη, θεωρία των δύο άκρων, με τη μορφή: Δεξιός λαϊκισμός, αριστερός λαϊκισμός, τον οποίο και έσπευσε να καταδικάσει, απ' όπου και αν προέρχεται.

Εν συνεχεία ανέλυσε την οπισθοδρομικότητα και τις παλαιολιθικές καταστάσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί. Πράγμα όμως που δεν τον απέτρεψε λίγο μετά να ανακαλύψει «συγγένειες», τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με τη Ν.Δ. Αποκήρυξε ενδεχόμενη «αυτοδυναμία» του που «κανείς δεν θέλει» γιατί υπάρχουν «αυτές οι συνιστώσες» (!)

Επί της ουσίας, μας είπε ότι:

- Θα καταψήφιζε την κυβέρνηση, αλλά με τη λογική ότι  δεν συμμετείχε σε αυτή.

- Είναι κατά των πρόωρων εκλογών γιατί δεν είναι σωστό να παίζουμε με το θεσμό του προέδρου της δημοκρατίας.

- Δήλωσε ότι «δεν είμαστε κόμμα» αλλά μια «δεξαμενή, που έχει μεταρρυθμιστές και φιλελεύθερο χώρο και από την Αριστερά».

- «Δεν θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι με ακροδεξιούς και σταλινικούς»!

- Πιστός στη λογική του «μαζί τα φάγαμε» μετακύλησε τις ευθύνες της κρίσης, στον άνεργο 50άρη, προς χάριν του νέου άνεργου, που όμως δεν φέρει καμία ευθύνη για την κατάντια της χώρας!

- «Η αντίθεση Αριστεράς - Δεξιάς έχει νόημα όταν έχεις πλούτο να μοιράσεις»!

- «Μην τρελαθούμε υπάρχουν σοβαροί αριστεροί που θέλουν αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ»;

- «Ούτε πρωτοετής φοιτητής οικονομίας δεν θα ισχυριζόταν, ότι θα τονωθεί η αγορά με την αύξηση του κατώτατου μισθού» ενώ αναμάσησε το αντεπειχήρημα της Ν.Δ. στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι με τον τρόπο αυτό, θα αυξήσουμε τις εισαγωγές και το έλλειμμα!

Τέλος, για το πρόβλημα της ανεργίας το Ποτάμι πιστεύει ότι πρέπει να προσλάβουν νέους ανειδίκευτους(!), οι μεγάλες βιομηχανίες (που τις είδε;) όπως γίνεται στο εξωτερικό, για να τους εκπαιδεύσουν για ένα χρόνο, με πολύ λίγο κόστος, αλλά με καλυμμένα τα ασφαλιστικά δικαιώματα από το κράτος. Απλήρωτοι μεν, αλλά ασφαλισμένοι, γιατί το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν μάθει να δουλεύουν… οι τεμπέληδες!

Την πλήρη ευθυγράμμιση με το «νέο» του πολιτικού συστήματος που κυβερνάει 40 χρόνια, ενός συστήματος διαπλοκής και μιντιοκρατίας, το Ποτάμι του Σταύρου, αποτελεί ένα κατασκεύασμα, που προσπαθεί να καταλάβει πολιτικό χώρο, για να εκφράσει πολιτικά και υποτίθεται «από τα αριστερά» το ίδιο κατεστημένο, την ίδια διακυβέρνηση και την ίδια πολιτική κουλτούρα. Το χθεσινό μότο που ειπώθηκε πολλάκις από τον «ταπεινό περιηγητή», με το σακίδιο και τις σκηνές ως στοιχείο νεωτερισμού στις ευρωεκλογές, ήταν: «Δεν κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με ακροδεξιούς και σταλινικούς» βάζοντας στην ζυγαριά από τη μία τη Χ.Α. και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ! Ποια λοιπόν η διαφορά από τον κύριο Σαμαρά που στη βουλή κατακεραύνωνε «τα πεζοδρόμια» και τις «αριστερίστικες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ».

Το νέο που εκφράζει ο «δικός μας» Σταύρος είναι πολύ παλιό και μετουσιώνεται πολύ απλά σε απολιτίκ, ανώδυνη κριτική στο πολιτικό σύστημα και μια άκρως επικίνδυνη, θεωρία των δύο άκρων; «Δεν το παίζω σωτήρας και αυτή είναι η διαφορά μου με τους άλλους», αλλά όλοι οι άλλοι είναι ίδιοι και ακραίοι, άρα…;

«Οι λέξεις δεν λένε τίποτα, έχουν βρομίσει τόσο» είπε ο Στ. Θεοδωράκης, όταν του ζητήθηκε να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά. Ας αντιμετωπίσουμε με κατανόηση, την αδυναμία του να εφεύρει μια πολιτική ταυτότητα, από το πουθενά, από παρθενογέννεση, αλλά γιατί αφήνει να πλανάται η ιδέα μιας… κάποιας αριστεροσύνης, αφού τίποτα απ' όσα λέει δεν θυμίζει Αριστερά, δεν ενστερνίζεται τις απόψεις της και ίσα ίσα αν κάτσει και πλάι με κάποιους αριστερούς «θα νοιώσει άσχημα» όπως είπε.

Η λέξη Αριστερά που αφήνεις να εννοηθεί πόσο βρώμικη είναι για σένα και πόση απέχθεια σου δημιουργεί για κάποιους είναι τιμή, όνειρο και μέλλον. Είναι η ηθική διαφοροποίηση αυτής της λέξης που δημιουργεί ζητήματα πολιτικά, διαχωρισμούς και όρια στους πολιτικούς χώρους και αυτό βέβαια δεν περιμένω να το κατανοήσεις γιατί δεν είναι θέμα αντιληπτικής ικανότητας «δικέ μας Σταύρο», αλλά πολιτικής επιλογής.

Ένα σακίδιο στην πλάτη στα «πεζοδρόμια» του Σαμαρά, σε κάνει ύποπτο, το δικό σου σακίδιο αγαπητέ Σταύρο, μια χαρά αξεσουάρ είναι, που πάει με όλα και παντού… Τυχαίο;

Κατ. Μπρέγιαννη