Αργοπεθαίνοντας από Καρκίνο του Μαστού σε ένα Κέντρο Προσφύγων

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Ολόκληρη η συλλογή >>http://www.vice.com/gr/read/argopethainontas-apo-karkino-tou-mastou-se-mia-anoikti-fylakiΔεν είναι η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το κέντρο προσφύγων Λαυρίου. Εκεί φιλοξενούνται πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, κυρίως Κούρδοι και Αφγανοί, που αναμένοντας την έκδοση πολιτικού ασύλου, έχουν το δικαίωμα να ζουν και να σιτίζονται στο κέντρο. Είχα βρεθεί σε μια από τις πολλές διαμαρτυρίες τους καθώς το υπουργείο υγείας, σχεδόν εθιμοτυπικά, κάθε χρόνο μειώνει τα κονδύλια για τρόφιμα και φάρμακα.

Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά.

 Έμαθα για την ιστορία μια γυναίκας, κουρδικής καταγωγής, που, ενώ έχει καρκίνο του μαστού σε προχωρημένο στάδιο, παραμένει αβοήθητη, με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα βρεθεί σε μια χώρα της κεντρικής Ευρώπης όπου θα της παρέχεται η απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

«Η Aisha δεν μιλάει ελληνικά. Ούτε αγγλικά» μου λέει ο Hasan, ένας νεαρός Κούρδος πρόσφυγας που ζει και εκείνος στο κέντρο και προθυμοποιείται να με βοηθήσει να τη βρω και να επικοινωνήσω μαζί της. Το δωμάτιο της βρίσκεται στον πρώτο όροφο και κατευθυνόμαστε εκεί για να την γνωρίσω. Το κτίριο έχει κριθεί ακατάλληλο, αλλά η εικόνα και οι φωνές από τα παιχνίδια των παιδιών σβήνει με έναν μαγικό τρόπο τις ρωγμές από τους τοίχους.

Συναντώ την Aisha και με τη βοήθεια του Hasan, καταφέρνω να της εξηγήσω πως θέλω να περάσω λίγο χρόνο μαζί της και με την οικογένεια της και να την φωτογραφίσω. Μου προσφέρει τσάι και μπισκότα που είχε φτιάξει η ίδια. 

Στο δωμάτιο βρίσκεται ο άντρας της και τα δυο παιδιά τους. Μου δίνει να καταλάβω ότι έχει γίνει η αφαίρεση του αριστερού μαστού της και μετά από λίγο, ξεκινάει να μου αφηγείται την ιστορία της. 

«Η διάγνωση και η εγχείρηση έγινε στην Συρία το 2012. Οι γιατροί μου έδιναν λίγα χρόνια ζωής. Αποφασίσαμε να φύγουμε εξαιτίας του πολέμου, αλλά και γιατί ήθελα να πάω στην Ευρώπη να νοσηλευτώ. Φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και μείναμε εκεί για δυο μήνες. 

Μετά προσπαθήσαμε πολλές φορές να περάσουμε τα σύνορα και να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά μας έπιαναν οι αρχές. Δεν μας άφηναν ακόμα και όταν τους έδειχνα τα χαρτιά με το πρόβλημα μου». 

Η Aisa έφτασε στην Αθήνα και επισκέφτηκε δημόσιο νοσοκομείο. 

«Πήγα στο νοσοκομείο αλλά δεν με βοήθησαν. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω με τα χέρια ότι πρέπει να συνεχίσω τη θεραπεία που ξεκίνησα στη Συρία αλλά δεν καταλάβαιναν. Δεν έδειχναν και διάθεση να καταλάβουν. Δεν υπήρχε μεταφραστής και εγώ δεν μιλάω ελληνικά, ούτε αγγλικά. Μου έδωσαν κάτι φάρμακα αλλά δεν τα πήρα ποτέ. Δεν τους εμπιστεύομαι». 

Τη ρωτάω αν απευθύνθηκε στην κοινωνική υπηρεσία του κέντρου. «Πήγα, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Μου είπαν πως δεν έχουν τα χρήματα να αγοράσουν φάρμακα». Μου εξηγεί ότι δεν ακολουθεί καμία αγωγή. «Αυτό που θέλω είναι να πάω στην Γερμανία, στην Αυστρία. Εγώ το ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν καλύτερα». Στα χέρια της κρατάει τις εξετάσεις της.

Έχει φτάσει μεσημέρι. O Hasan επιστρέφει για λίγο στην οικογένεια του για το μεσημεριανό φαγητό και εγώ αρχίζω να βολτάρω στο κτίριο. Στους διαδρόμους και στον προαύλιο χώρο τα παιδιά δεν έχουν σταματήσει το παιχνίδι. Επιστρέφω στο δωμάτιο για να τους αποχαιρετήσω. Περιμένω τον Hasan, καθώς η επικοινωνία με την Aisha και τον άντρα της είναι αδύνατη. Μόλις φτάνει, με ρωτούν πότε θα μπορέσουν να φύγουν από την Ελλάδα, πότε θα πάρουν τα διαβατήρια τους. Δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Κανείς δεν ξέρει.

Το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου ιδρύθηκε το 1949, λειτουργεί με κρατική χρηματοδότηση, υπάγεται στο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας και την ευθύνη λειτουργίας του έχει ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός (το κτίριο είναι ιδιοκτησίας του Υπουργείου Υγείας και τη διαχείριση του Κέντρου την έχει με ανάθεση ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός). Να σημειωθεί, πως το ένα από τα κτίρια του κέντρου έχει επανειλημμένα κριθεί ακατάλληλο από την πολεοδομία και ένας επικείμενος σεισμός μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα για τους ανθρώπους που διαμένουν σε αυτό.

----------------------------

Aristea Seremeti

Σήμερα το ΒΗΜΑ δημοσίευσε μια σειρά φωτογραφιών όπου φαίνονται να εκπαιδεύονται μέλη των ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής .

Σ αυτή τη φωτογραφία βλέπουμε δύο γυναίκες κάποιου πυρήνα να οπλοφορούν και να συμμετέχουν στην εν λόγω εκπαίδευση .

Τα ναζιστικά κόμματα είναι οργανώσεις της αστικής τάξης και του κεφαλαίου και αποτελούν όχημα για να διεισδύσουν σε εργατικά λαϊκά στρώματα, μεταφέροντας αντιδραστικές ιδέες και δημιουργώντας τόσο εκλογικά όσο και σε δυνάμεις κρούσης , μαζική δύναμη .Απευθύνονται κυρίως σε μικροαστικά-μεσοαστικά στρώματα αλλά και σε λαϊκά με χαμηλή ταξική συνείδηση, όπως και σε λούμπεν στοιχεία και βασίζονται σε εθνικιστικές, ρατσιστικές και αντικομμουνιστικές αντιλήψεις, αποτελώντας την εφεδρεία της αστικής τάξης σε περιόδους βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης .

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γυναίκες υπερτερούσαν αριθμητικά των ανδρών.

Έτσι, με τη βοήθεια και των μηχανών, μπήκαν μαζικά στην παραγωγή .

Η οικονομική ανεξαρτησία τους οδήγησε σε άνοδο των γυναικών σε πανεπιστήμια και προτιμήθηκαν σε εργασίες όπως η διδασκαλία .

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης να δεχθούν επίθεση από πολιτικές δυνάμεις - εκτός από τους Ναζί , από το Κόμμα του Κέντρου και από την Καθολική Εκκλησία -, λόγω της πτώσης των γεννήσεων και του επικείμενου "δημογραφικού προβλήματος" .

Έτσι, ο Χίτλερ στις 8 Σεπτέμβρη 1934, απευθύνεται σε γυναίκες του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος:

"Αν ο κόσμος του άντρα είναι το κράτος, η δέσμευση και ο αγώνας του εκ μέρους της κοινότητας, τότε ίσως θα μπορούσαμε να πούμε πως ο κόσμος της γυναίκας είναι ένας μικρότερος κόσμος. Για αυτή ο κόσμος είναι ο σύζυγός της, η οικογένεια, τα παιδιά, το σπίτι της. Ομως, πού θα βρισκόταν ο μεγαλύτερος κόσμος αν κανείς δεν ήθελε να φροντίζει το μικρότερο κόσμο; Πώς θα συνέχιζε ο μεγάλος κόσμος να υπάρχει αν δεν υπήρχε κανείς που να κάνει τη φροντίδα για το μικρό κόσμο επίκεντρο της ζωής του; Ο μεγάλος κόσμος εξαρτάται από αυτό το μικρό κόσμο! Ο μεγάλος κόσμος δε θα μπορούσε να επιβιώσει αν ο μικρός κόσμος δεν ήταν ασφαλής".

Το αποτέλεσμα ήταν το ναζιστικό καθεστώς να οριοθετήσει τη δραστηριότητα των γυναικών με τα 3 Κ : Kinder, Kuche und Kirche, δηλαδή παιδιά, κουζίνα και εκκλησία.

Βέβαια, αυτό μπροστά στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την έλλειψη εργατικών χεριών στην πολεμική βιομηχανία, μπήκε 2-3 φορές σε συζήτηση με καταγραφές του παραγωγικού δυναμικού των γυναικών, αλλά τελικώς προτιμήθηκαν οι αιχμάλωτοι πολέμου .

Οι γυναίκες που θεωρήθηκαν μη φυλετικά καθαρές ή πάσχουσες και φορείς κληρονομικών νοσημάτων στειρώθηκαν με την εφαρμογή της "ευγονικής" .

Οι εκτρώσεις ήταν παράνομες.
Μάλιστα κάποια στιγμή, το 1939 φορολογήθηκαν με ειδικό συντελεστή , 40% πάνω από το μέσο συντελεστή, ζευγάρια που δεν είχαν αποκτήσει παιδί μετά από 5 χρόνια γάμου,γιατί δεν ανταποκρίνονταν στους ιδεολογικούς στόχους της αριθμητικής υπεροχής, της καθαρότητας του αίματος και στο σφρίγος της φυλής .

Η Χρυσή Αυγή έχει δημιουργήσει πυρήνες γυναικών σε Αθήνα, Άνω Λιόσια - Καματερό - Αχαρνές, Αρτέμιδα, Ασπρόπυργο, Νίκαια. Ειδικά όσον αφορά τη Νίκαια κάθε Πέμπτη πραγματοποιούνται συναντήσεις στα γραφεία τους.
Για παράδειγμα στις 25 Οκτώβρη "συζητήθηκαν θέματα ιστορικού και πολιτικού ενδιαφέροντος, σχετικά με τη διαχρονική μάχη Ελληνισμού και Σιωνισμού".

Οι πυρήνες αυτοί οργανώνουν "κινήσεις αλληλεγγύης" : Συσσίτια μόνο για Έλληνες, Ρουχισμός μόνο για Έλληνες, Αίμα μόνο για Έλληνες, επιδιώκοντας να συσπειρώσουν κάτω από εθνικιστική βάση εξαθλιωμένες, άνεργες, γυναίκες και μητέρες που αντιμετωπίζουν έντονα ζητήματα επιβίωσης και βιοπορισμού .

Παρέχουν "προστασία" και "μπραβιλίκι" σε περιοχές με αυξημένο αριθμό μεταναστών επικαλούμενοι "αυξημένη εγκληματικότητα", αλλά και εργασία με άθλια μεροκάματα, προσφέροντας στην ουσία υπηρεσίες στους εργοδότες .

Η Χρυσή Αυγή μιλά ως γνήσιο τέκνο του Γ΄ Ράιχ για απαγόρευση των εκτρώσεων, με το επιχείρημα να μη γίνουμε "μειονότητα" μέσα στη χώρα μας .

Μαθαίνει στις γυναίκες αυτοάμυνα, αλλά και πολλές τις εκπαιδεύει στο παραστρατιωτικό σκέλος της ( απόδειξη η φωτογραφία ) .

Μέσα από τα ρατσιστικά της κηρύγματα, επιδίδεται στην ίδια ιδεολογική πολεμική της ναζιστικής Γερμανίας, δηλώνοντας πολέμιος της "κίβδηλης ισότητας των δύο φύλων" , του φεμινιστικού κινήματος, των ίσων δικαιωμάτων :

" Έχουμε βαθύτατη συναίσθηση της καταστροφής που επιφέρει το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας και εκφράζουμε την αντίθεσή μας σε κάθε λογής διακηρύξεις για την ισότητα των δύο φύλων. Για εμάς δεν τίθεται πρόβλημα ισότητας ή υπεροχής ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, αφού πιστεύουμε ότι αποτελούν δύο διαφορετικές υποστάσεις, που έχουν ταχθεί από την Φύση να αλληλοσυμπληρώνονται, έχοντας να επιτελέσουν ο καθένας το δικό του ξεχωριστό Χρέος απέναντι στη Ζωή ".

Μού είναι αδιανόητο το πως μια γυναίκα μπορεί να οργανωθεί στην Χρυσή Αυγή, σε μια ναζιστική οργάνωση που την υποτιμά, την απαξιώνει, την στέλνει στην κουζίνα της και την αντιμετωπίζει ως μηχανή αναπαραγωγής και άξια μόνο για την ανατροφή των παιδιών της .

Μού είναι ακατανόητο το πως μια γυναίκα μπορεί να χτυπήσει ή και να σκοτώσει τον ανήμπορο, τον μετανάστη, τον ανάπηρο που δε διαθέτει το "σφρίγος της φυλής".

Γυναίκες - Ναζί .

Άραγε γνωρίζουν πως στο χέρι τους κρατούν σφαίρες που τις στρέφουν απέναντι στον ίδιο τον εαυτό τους ;